«Τα γυρίζω ανάποδα για να σταθούνε όρθια». Σε αυτή τη φράση
του Σκαρίμπα αποτυπώνεται η σουρεαλιστική ταυτότητα της ύπαρξής του και η
επίμονη, εμμονική του εχθρότητα προς τη συμβατικότητα.
Θυμόσοφος, οργισμένος, είρωνας, ανήσυχος, απροσκύνητος μέχρι
την τελευταία στιγμή του, έγινε η φωνή τού κάθε ανθρώπου και ανάλογα με τις
εποχές και τις συγκυρίες, λατρεύτηκε (στη δικτατορία), διαβάστηκε πολύ (στη
μεταπολίτευση), ξεχάστηκε (τις τελευταίες δεκαετίες), αλλά παρέμεινε γοητευτικός
και συγκινητικός για όσους απολαμβάνουν το χιούμορ και την ανελέητη γλώσσα του.
Ο Γιάννης Σκαρίμπας γεννήθηκε στην Αγία Ευθυμία Παρνασίδας
(1893) αλλά ταυτίστηκε με τη Χαλκίδα –όπως ο Καρυωτάκης με την Πρέβεζα, ο
Καβάφης με την Αλεξάνδρεια, ο Παπαδιαμάντης με τη Σκιάθο–, την έκανε σημείο
αναφοράς στην ποίησή του, της έδωσε υπόσταση ερωτικού αντικειμένου και, ως
σύμβολο ή ως μεταφορά, η επαρχιακή αυτή πόλη του μεσοπολέμου έγινε η σφραγίδα
του ποιητικού του κόσμου.
Εκεί, στη Χαλκίδα, όπου εγκαταστάθηκε μετά το γάμο του με
την Ελένη Κεφαληνίτη, το 1919, άνοιξε τελωνειακό γραφείο, απέκτησε πέντε παιδιά
και έζησε μια ζωή εμπόλεμη, δημιουργώντας έργα αιφνιδιαστικά, πρωτότυπα,
ανεξάρτητα από σχολές και ρεύματα, μνημεία μιας προσωπικής τέχνης και υλικά
μιας δικής του μυθολογίας.
Για τη συνέχεια πατήστε εδώ
