Μια μέρα ο Λιας πέθανε. Αλήθεια σας λέω, έτρεξε τόσο πολύ αίμα από το
γόνατό του που δεν μπορούσε παρά να είχε πεθάνει, γιατί ποτέ του ο Λιας
δεν είχε δει τόσο ποτάμι αίμα να χύνεται. Κι επειδή φοβότανε μήπως το
δει κι η μάνα του και τα χάσει κι αυτή σαν κι αυτόν, κι από πάνω του
δώσει και κανένα γερό χέρι ξύλο που γκρεμοτσακίστηκε απ’ την ξένη
μάντρα, έκανε τον ανήξερο και δε μαρτυρούσε πως ήταν πεθαμένος.
Μπορούσε, βέβαια, να μην το ’χει πληρώσει τόσο ακριβά. Ούτε για να
κλέψει τίποτα ανέβηκε στη μάντρα, ούτε να βγάλει τη γλώσσα του στο
κοριτσάκι της γειτόνισσας, ούτε να σημαδέψει τις γλάστρες στα παράθυρα,
ούτε καν να χαζέψει την κίνηση του ξένου σπιτιού. Νά, ο γείτονας κούρευε
τα πρόβατα, κι ο Λιας θέλησε να δει πώς γίνεται το κούρεμα. Πρόβαλε
λοιπόν τη μούρη του στην κορυφή της μάντρας –ίσα ίσα να εξέχουν τα δυο
του μάτια που χρειάζονταν, κι ο υπόλοιπος, που δεν χρειάζονταν, έμεινε
κρεμασμένος πίσω απ’ τη μάντρα. Το πώς έγινε τώρα και ξεγλίστρησε, και
φύγανε τα πόδια του απ’ τα στηρίγματα, και βούλιαξαν ξαφνικά τα μάτια
απ’ την κορυφή της μάντρας, ούτε ο ίδιος το κατάλαβε, ούτε κανένας άλλος
που να μου το πει για να σας το πω. Πάντως ο Λιας δεν είχε πόδι, και
φαίνεται δεν είχε πια ούτε κεφάλι, γιατί κι από εκεί έτρεχε λίγο αίμα.
Όταν ο Λιας διαπίστωσε πως έχασε και το κεφάλι, καταέσκασε, γιατί η μάνα
του πάντα του ’λεγε το κεφάλι να προσέχει και ποτέ δεν του ’λεγε να
προσέχει τα πόδια. Καθώς θυμήθηκε τη μάνα του, την έφερε ξαφνικά
ολοζώντανη μπροστά του, τι κλάμα και κακό θα ’κανε όταν τον έβλεπε πόσο
πολύ ήταν πεθαμένος, κι ύστερα σκέφτηκε και τον παππού που θα μασουλούσε
τα μουστάκια του για να μη φανεί ότι ήθελε να κλάψει, κι η θείτσα θα
’κλαιγε, κι οι γείτονες θα τσίριζαν, κι ο πατέρας θα έκοβε βόλτες…ε,
εκεί πια δεν άντεξε, παιδιά μου, μέσα σε τόσους θρήνους ο Λιας, έβαλε κι
αυτός τα κλάματα. Κι όχι κλάματα μαλακά· κλάματα μεγάλα και φωναχτά,
όπως ταιριάζει στην περίπτωση.
Η συνέχεια εδώ
