Αντώνης Μπουντούρης, Χωρισμός

Τα κλαριά που απόθεσα στο λημέρι
ήταν μουσκεμένα.

Στο κλάμα.

Τα πουλιά τσιμπολογούσαν.

Δάκρυα.

Όταν ξεράθηκε για τα καλά όλο το δεμάτι
το τρόπαιο κρέμασα ψηλά.

Στον τοίχο.

Μια στεγνή φωλιά.