Χρήστος Τουμανίδης, Πίσω απ' τα τζάμια

Δυο σκοτεινές πόρτες τα μάτια σου.

Όταν ρίχνεις το βλέμμα σου πάνω μου,
μέσα μου σπάζουν καθρέφτες,
λέξεις που κανείς δε μου ζήτησε.

Μια αποθήκη ετοιμόρροπη είμαι,
ξεχασμένη σχεδόν,
στον πρόστυχο θόρυβο των συναλλαγών.

Τ μάτια σου κι εκείνη η εύθραυστη χαρά!

Τι θα γίνει λοιπόν,
με τις φωνές που έρχονται από τα σύρματα,
μ' αυτούς που στέκονται πριν να μπουν
κι έπειτα χάνονται;
Τι θα γίνει μ' αυτή την αζήτητη θλίψη
στα ράφια;
Με τις μέρες που διαρκώς αναβάλλουν
την άφιξη τους;

Μέσα από στοίβες αποτσίγαρα
έρχεται το λεωφορείο και σε παίρνει.
Αφήνοντας πάνω στα τζάμια τα μάτια σου,
σαν δύο ερωτηματικά.
Ανάμεσα στον κυνηγό και τον κυνηγημένο.


Από το βάθος της αιτίας, ποιήματα (1978-2005)