Δημητριάδης Α. Δημήτρης, Έξοδος

Ερχόμαστε απ’ τις θηλές τ’ ουρανού
κι απ’ της τελείας την πιο απόμακρη άκρη

με τη μορφή που κανείς δε φαντάζεται
άοπλοι
δίχως σημαίες και τύμπανα.

Θαμπά φεγγάρια
και σκοτάδια βαθιά μας ενώνουν
και παρελθόντες στίχοι και ψαλμοί
κι ενθύμια οραμάτων και θαυμάτων.

Μας περιμένουν νεύματα
πουλιά τρελά για να μας πάρουν στο κοπάδι τους
όταν ξύπνιοι όλοι κοιμούνται
κι ονειρεύονται
και παραμιλούν στο ψεύτικο φως.

Ερχόμαστε
και γυρισμό δεν έχουμε
ξανά να ποντάρουμε
ξανά και ξανά

στο παιχνίδι που δεν παίχτηκε ακόμα.