Της Άντας Κατσίκη-Γκίβαλου
Ο Σπύρος Κατσίμης, ξεχωριστός ποιητής, έγκριτος δημοσιογράφος και κριτικός, έχει ένα πλούσιο ποιητικό έργο στο οποίο αφιερώνει συστηματικά τη ζωή του από το 1952 μέχρι σήμερα. Εκφραστής της ήττας του μεταπολέμου και υπερασπιστής αξιών που εκλείπουν σταδιακά, αναζητητής του δύσκολου δρόμου της ατομικής ελευθερίας, της αυθεντικότητας και της αντισυστημικής στάσης στη ζωή, μακριά από τη διευρυνόμενη εξαχρείωση και την ευτέλεια, ανακαλεί την αθωότητα και την ειλικρίνεια μιας ζωής περασμένης που αντιπαρατίθεται στο διαβλητό παρόν, στην περιφρόνηση των ανθρωπιστικών και κοινωνικών αξιών.
Στην τελευταία του συλλογή συναντάμε τη γνώριμη θεματολογία του ποιητή: τη νοσταλγία του παρελθόντος, την απογοήτευση και την πικρία από ένα μίζερο συναισθηματικά παρόν, τη «μοίρα» των ευπαθών ομάδων, των ευάλωτων κοινωνικά ανθρώπων, των ηττημένων της ζωής. Το υπόκωφο παράπονο και η διάχυτη μελαγχολία διατρέχουν όλη τη συλλογή σε ήπιους, όπως πάντα, τόνους. Η ποίησή του, μια ποίηση «χαμηλής φωνής», αποτυπώνει με εσωτερικότητα, πυκνότητα νοημάτων και καταβύθιση «εις εαυτόν» την εποχή μας, προσδίδοντας τρυφερότητα στην καθημερινότητά μας.
Η συνέχεια εδώ
