...πέρασε ανεπιτυχώς από τις συμπληγάδες της νιότης ένα μικρό σκαρί - ας πούμε «εγώ» ή αυτό που ονομάζω εαυτό μου κατά τη διάρκεια του μικρού ταξιδιού μου στην ύπαρξη - ταξίδι που αυτή τη στιγμή που γράφω συνεχίζεται - κι ίσως εξακολουθήσει κι αφού τα χέρια μου και τα σύμβολα των γραμμάτων μου χαθούν - ποιος ξέρει τις δυνάμεις του Κενού και του Αοράτου -
Ανεπιτυχώς λέω παρότι επέζησε το σκαρί - αλλά διαρκώς νεαρό, χωρίς ίχνος ενήλικης κατασκευής. Εξού και τα τραύματα στο κατάρτι και στην πρύμνη... Η νιότη τραυμάτισε και βασάνισε πολύ αυτό το πλοιαράκι - και καθόλου δεν συμφωνώ με τους υποστηρικτές της άποψης ότι η νεότης είναι η καλύτερη περίοδος της ανθρώπινης ζωής και λοιπά και λοιπά... Γεμάτη γκρεμούς η νιότη και ήττες.
Οι δικές μου συμπληγάδες άφησαν τραύματα στα νώτα και το σκαρί συνέχισε αμετανόητο τις διαδρομές του στις άγνωστες θάλασσες . Έφτιαξε δικούς του χάρτες νιότης, αλλά και βεβαίως κουκίδες ερωτευμένων κρυμμένων νησιών, μπορώ να πω ότι επινόησε πολλά μικρά νησιά, τα δημιούργησε εκ του μη όντος και τα άφησε μετά μονάχα τους πάνω στους δικούς του χειρόγραφους χάρτες .
Τώρα έχω γίνει, ναι, χαρτογράφος. Όχι σπουδαίος ταξιδευτής, εξαιρετικά απρόσεκτος τιμονιέρης, θαλασσοπόρος ούτε κατά διάνοια. Υπάρχει επίσης χωνεμένη στο σκαρί μου μια ανυπότακτη αμεριμνησία που το εμποδίζει να εξελιχθεί σε σοβαρό σκάφος . Αλλά δεν πειράζει. Οι διαδρομές μου είναι ως επί το πλείστον ουλές δακρύων πάνω στα νερά της διαρκούς ακατανόητης νιότης. Και διαρκώς ανανεώνονται, καθότι απελπιστικά ημιτελείς και συχνά πλανερές.
Σκύβω το κεφάλι και ταπεινώνομαι στης θάλασσας το μέγεθος και τις ορέξεις. Να τη σέβεσαι τη θάλασσα, λέω στον εαυτό μου συχνά, αντικρίζοντας τον μακρινό ορίζοντα ή κάποιες ακτογραμμές άγνωστης Ηπείρου. Κι αυτό το κύμα όταν ορθώνεται με όλο το θυμό του Ποσειδώνα.
Εσύ, σιωπηλέ μοναχέ της καρδιάς μου, μη μεγαλώσεις ακόμα. Μείνε πάντα έτσι μόνος αλλά νέος. Σε παρακαλώ...
