Ἀ­θη­νᾶ Χα­ρα­λαμ­πί­δου: Πα­πού­τσια μὲ Ρί­ζες

ΕΙΧΑ ΜΕΙΝΕΙ πιὸ πί­σω ἀ­πὸ τοὺς ἄλ­λους. Δὲν μπο­ροῦ­σα νὰ ἀ­κού­ω τὸν φό­βο νὰ ἐκ­βιά­ζει γνω­ρι­μί­ες. Εἶ­χαν γί­νει ὅ­λοι μιὰ πα­ρέ­α. Ὁ κα­θέ­νας κλα­ψού­ρι­ζε γιὰ τὰ δι­κά του. Ἂν τοὺς ἄ­κου­γε κά­ποι­ος, ἦ­ταν φα­νε­ρό, πὼς κα­νεὶς δὲν ἀ­παν­τοῦ­σε σὲ κα­νέ­να πα­ρὰ μό­νο στὸν ἑ­αυ­τό του. Ἤ­θε­λαν νὰ ποῦν, ὄ­χι ν’ ἀ­κού­σουν. Ποι­ός δὲν φο­βᾶ­ται στὸ δά­σος μὲ ὁ­μί­χλη; Ποι­ός δὲν φο­βᾶ­ται μὲ βα­ρί­δια στὰ πό­δια στὴν ἔ­ρη­μο χω­ρὶς νε­ρό; Ἀ­τέ­λει­ω­το περ­πά­τη­μα. Με­τὰ τὴν πρώ­τη μέ­ρα ἔ­πα­ψα νὰ με­τρά­ω τὸ χρό­νο. Μέ­χρι τό­τε εἶ­χα τὴν ψευ­δαί­σθη­ση τῆς ἐ­πι­λο­γῆς νὰ ἐ­πι­στρέ­ψω. Σὰν νὰ κο­λυμ­πᾶς μέ­χρι ἐ­κεῖ ποὺ πα­τᾶς. Ἂν προ­χω­ρή­σεις, εἶ­σαι με­σο­πέ­λα­γα. Εἶ­σαι τοῦ πε­λά­γου πιὰ καὶ ὄ­χι τῆς ἀ­κτῆς. Πρέ­πει νὰ συ­νε­χί­σεις νὰ κο­λυμ­πᾶς.

Η συνέχεια

εδώ:https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/2020/06/10/athina-charalampidou-papoutsia-me-rizes/