Αρετή Γκανίδου, Σιτιστής

 Ακούγονται αλυχτίσματα όλη τη νύχτα και ουρλιαχτά. Ο σιτιστής ξαγρυπνά. Βλέπει τα πρόσωπα που στον σκοτάδι μακραίνουν και γίνονται ρύγχη. Που αναστατώνονται κι αδημονούν όταν οσμίζονται τη σάρκα. Αυτιά που γίνονται μυτερά και ευκίνητα και κρύβονται ακίνητα, μόλις κυματίσει ανάσα τον αέρα.
Ακούγονται αλυχτίσματα όλη τη νύχτα και ουρλιαχτά. Πολλοί ταράζονται στον ύπνο τους. Τα μικρά παιδιά χώνονται στο κρεβάτι των μανάδων τους. Μες στο σκοτάδι ξεγελιούνται πως είναι εφιάλτης τα κόκκινα τους μάτια και οι κυνόδοντες που γυαλίζουν κάτω απ' τα χείλη τους, τα σουφρωμένα για φιλί. Μες στο νανούρισμα ακούγεται κι ένα γρέζι. Σφυρίζει σιγανά και λίγο λίγο το πάει σε γρύλισμα. Μπερδεύεται με τα ροχαλητά, διαφεύγει ...
Όσοι ξυπνήσουν το πρωί γλυκίζουν την καινούρια μέρα με το χασμουρητό τους.
Ο σιτιστής σκύβει πάλι στη σούπα του.
Μπας και νικήσει αυτήν την άγρια πείνα
που απλώνεται στον κόσμο
σαν λεκές ...

Από τη συλλογή Χαράζει ο άλλος μου εαυτός, 2015