Πάντα λέω ότι οφείλουμε να τηρούμε όλοι τα μέτρα προφύλαξης που μας έχουν υποδειχθεί όσο και αν μας δυσκολεύουν: μάσκα, απόσταση, καθαρά χέρια, όχι επαφές των χεριών μας με το πρόσωπο, καλός αερισμός χώρων, όχι υπερφόρτωση ατόμων σε κλειστούς χώρους που δεν εξαερίζονται.
Έχετε πάει σε σούπερ μάρκετ; Λογικά ναι. Έχετε μπει σε μετρό; Σε λεωφορείο; Σε οποιοδήποτε μέσο μεταφοράς; Στο αεροπλάνο μήπως; Πιθανότατα ναι.
Σε τι διαφέρουν όλοι αυτοί οι χώροι από τα θέατρα; Από τα μουσεία; Από τους χώρους πολιτισμού; Όσο μπορεί να εξαεριστεί ένα σούπερ μάρκετ, μπορεί να εξαεριστεί και ένα θέατρο. Γιατί, λοιπόν, η παραμονή μου σε μια αίθουσα θεάτρου επί δύο ώρες είναι περισσότερο επιζήμια από την ουρά στα σούπερ μάρκετ, στην αναμονή στα τυριά και τα αλλαντικά ή όπου αλλού; Γιατί σε ένα θέατρο 500 θέσεων δε μπορούν να παρευρεθούν 70-80 διασκορπισμένοι, με μάσκες, άνθρωποι; Γιατί ο πολιτισμός θεωρείται μια εύκολη ξεπέτα όταν είναι να πάρουμε μέτρα, ενώ τα υπόλοιπα είναι κοινωνική ζωή και κόστος για την οικονομία; Τα θέατρα, τα σινεμά, τα μουσεία, δεν είναι οικονομία; Δεν είναι δεκάδες ειδικότητες που απαιτούνται για να φτιαχτεί μια παράσταση από τις εκατοντάδες που ανεβαίνουν σε όλη την Ελλάδα, μια μουσειακή γωνιά, να προβληθεί μια ταινία; Δεν είναι παραγωγή προϊόντος, έσοδα, ΦΠΑ, άνθρωποι που ζουν από αυτό; Οικονομία δεν είναι και αυτό;
Η συνέχεια εδώ
