Αλκιβιάδης Γιαννόπουλος: Ἡ ανωμαλία

 

KΑΠΟΙΟ πε­ρα­σμέ­νο κα­λο­καί­ρι, ἐ­κεῖ­νο ἀ­κρι­βῶς τὸ βρά­δυ ποὺ δό­θη­κε στὸ ὑ­παί­θριο θέ­α­τρο τοῦ Λευ­κοῦ Πύρ­γου ἕ­να γαλ­λο­ελ­λη­νι­κὸ πα­ρα­μύ­θι μὲ μου­σι­κὴ τοῦ Αἰ­μί­λιου Ριά­δη, ἕ­νας Γε­ωρ­γῆς, ἕ­νας —δη­λα­δὴ— ὁ­ποι­οσ­δή­πο­τε Γι­ωρ­γῆς ποὺ ἀ­π’ τὸ πρω­ὶ εἶ­χεν ἀ­νέλ­πι­στα ἐ­ξα­σφα­λί­σει πρό­σκλη­ση, φό­ρε­σε μὲ αὐ­τὴν τὴν εὐ­και­ρί­α τὸ ὁ­λο­καί­νουρ­γο μαῦ­ρο του κο­στού­μι. Ἦ­ταν ἡ πρώ­τη φο­ρὰ ποὺ ἔ­κα­νε τέ­τοι­α ἐμ­φά­νι­ση στὸν κό­σμο. Τοῦ εἴ­χα­νε κο­στί­σει, τοῦ­τα τὰ ροῦ­χα, κά­που τρεῖς χι­λιά­δες, πο­σὸ ὑ­περ­βο­λι­κὸ γιὰ τὴν ἀν­το­χὴ ἑ­νὸς μι­κρο­ϋ­παλ­λή­λου ἰ­δι­ω­τι­κοῦ γρα­φεί­ου. Ὁ ἄν­θρω­πος ζοῦσε δύ­σκο­λα, οἰ­κο­νο­μών­τας ἀ­π’ τὴν τρο­φὴ ὅ­σα χρει­α­ζό­τα­νε γιὰ νοί­κι, κα­πνό, ἐ­φη­με­ρί­δες, κα­φε­νεῖ­ο κι ὅ­λα τ’ ἄλ­λα τὰ γνω­στὰ καὶ μή, δί­χως νὰ ὑ­πο­λο­γί­ζε­ται ἡ συν­τή­ρη­ση τῶν δύ­ο συ­νη­θι­σμέ­νων φο­ρε­σι­ῶν του. Εἶ­χε μιὰ κα­λο­και­ρι­νὴ ἐ­λα­φρού­τσι­κη, γκρί­ζα, καὶ μιὰ σκού­ρα γιὰ τὸ χει­μώ­να, λὲς φτι­αγ­μέ­νη ὅ­μως ἀ­πὸ ἀ­τλά­ζι, τό­σο πο­λὺ γυ­ά­λι­ζε κι ἄ­στρα­φτε τώ­ρα τε­λευ­ταῖ­α.

Η συνέχεια εδώ