Ένας συνασπισμός ακροδεξιών, alt right, υπερσυντηρητικών, θρησκευτικών και παραθρησκευτικών μορφωμάτων επιμένει να φέρνει στην επικαιρότητα ένα θέμα που θίγει τα δικαιώματα της γυναίκας σήμερα.
«Ας τεκνοποιούν μέχρι θανάτου. Γι’ αυτό άλλωστε είναι πλασμένες» κάγχαζε πριν κάμποσους αιώνες ο Μαρτίνος Λούθηρος. Τι κι αν από τότε οι γυναίκες με κόπους, θυσίες και αγώνες πραγματοποίησαν γιγαντιαία άλματα για να απαγκιστρωθούν από τα σφιχτά δίκτυα του μισογυνισμού, διεκδικώντας την αυτοδιάθεση των σωμάτων τους και το σεβασμό της αναπαραγωγικής τους υγείας. Τι κι αν οι δυτικές τουλάχιστον κοινωνίες, ενίοτε κάπως υπερφίαλα και υποκριτικά, ορκίζονται στο όνομα της προόδου και της κατοχύρωσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ένας ερεβώδης συνασπισμός ακροδεξιών, alt right, υπερσυντηρητικών, θρησκευτικών και παραθρησκευτικών μορφωμάτων που δυστυχώς δεν είναι καθόλου περιθωριοποιημένος, καθώς διαθέτει χρήμα, δικτυώσεις σε κέντρα εξουσίας, πρόσβαση στο δημόσιο λόγο και μπόλικο θράσος, όχι μόνο διαπνέεται από τις ίδιες απόψεις με τον Λούθηρο αλλά όλο και πιο ανενδοίαστα τις βροντοφωνάζει, λιγότερο ή περισσότερο άγαρμπα. Οργανώνει μεθοδικά και λυσσαλέα την επίθεση εις βάρος των γυναικείων κατακτήσεων με προμετωπίδα την επιχείρηση στιγματισμού, περιορισμού και ποινικοποίησης των αμβλώσεων. Η πρόσφατη απόφαση της Ιεράς Συνόδου να διαβαστεί στις εκκλησίες στις 8 Σεπτέμβρη εγκύκλιος «περί της προστασίας της ανθρώπινης ζωής και αποφυγής των αμβλώσεων», αποτελεί ένα από τα τελευταία εγχώρια επεισόδια αυτής της απόπειρας αναχρονισμού. Δεν είναι, όμως, ούτε αποσπασματική, ούτε ακίνδυνη.
Η συνέχεια του άρθρου εδώ
