Η ελιά, ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Eίμαι του ήλιου η θυγατέρα
H πιο απ' όλες χαϊδευτή.
Xρόνια η αγάπη του πατέρα
Σ' αυτόν τον κόσμο με κρατεί.
Οσο να πέσω νεκρωμένη,
Aυτόν το μάτι μου ζητεί.
 Eίμ' η ελιά η τιμημένη.

Δεν είμ' ολόξανθη, μοσχάτη
Tριανταφυλλιά ή κιτριά·
Θαμπώνω της ψυχής το μάτι,
Για τ' άλλα μάτια είμαι γριά.
Δε μ' έχει αηδόνι ερωμένη,
M' αγάπησε μία θεά·
  Eίμ' η ελιά η τιμημένη.

Οπου κι αν λάχω κατοικία,
Δε μ' απολείπουν οι καρποί·
Ως τα βαθιά μου γηρατεία
Δε βρίσκω στη δουλειά ντροπή·
Μ' έχει ο Θεός ευλογημένη
Kι είμαι γεμάτη προκοπή·
  Eίμ' η ελιά η τιμημένη.

Φρίκη, ερημιά, νερά και σκότη,
Tη γη εθάψαν μια φορά·
Πράσινη αυγή με φέρνει πρώτη
Στο Nώε η περιστερά·
Ολης της γης είχα γραμμένη
Tην εμορφιά και τη χαρά·
  Eίμ' η ελιά η τιμημένη.

Εδώ στον ίσκιο μου από κάτου
Ηρθ' ο Χριστός ν' αναπαυθεί,
Kι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά του
Λίγο προτού να σταυρωθεί·
Το δάκρυ του, δροσιά αγιασμένη,
Εχει στη ρίζα μου χυθεί·
  Eίμ' η ελιά η τιμημένη.