Η ελιά, ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΟΡΦΥΡΑΣ

Ούτ' ένα φύλλο! Πέσανε και σκόρπισαν. Σπασμένα
 Κλωνάρια ολύγυρά μου-
Και μέσα στα συντρίμμια αυτά -γεια σου, χαρά σου εσέν-
 Ακόμ' ανθείς ελιά μου.

Α! πώς ο αγέρας ο τρελλός απάνου τους χυμάει
 Και πώς χτυπιούνται! Μόνο
Μονάχα, εσύ, παράμερα του Κηφισσού το πλάι,
 Γιορτάζεις μέσ' τον πόνο.

Ας τα, κι ας κλαιν στην παγωνιά την άγρια, κι ας βογγούνε
 Στης μπόρας τη μαυρίλα,
Εγώ κοντά σου στέκομαι ν' ακούσω να μου πούνε
 Τ' αμάραντά σου φύλλα,

Ν' ακούσω να μου πουν σιγά τα πρόσχαρά τους χείλη,
 Πώς είναι μέσ' τα χιόνια,
Είναι ψυχές μέσ' τον βοριά, κι όμως το φως του Απρίλη
 Γύρω τους φέγγει αιώνια...