Αυτό μας έλειπε τώρα. Τη στιγμή που εξελίσσεται η τελευταία φάση της επιχείρησης «Χρεωκοπήστε την Ελλάδα και πετάξτε την από το ευρώ με τους όρους μας», και ενώ, ακριβώς για να πετύχει αυτή η επιχείρηση, εμπεδώθηκε στα διεθνή ΜΜΕ, με τη συνδρομή μιας εγχώριας, πλην ξενόδουλης ελίτ, η εντύπωση μιας χώρας αποτυχημένης, τεμπέληδων και διεφθαρμένων μπαταχτζήδων, φανταστείτε, με την «επιδημία» απρόκλητων δολοφονιών ξένων που συνεχίζεται, να αρχίσουν να εμφανίζουν την Ελλάδα διεθνώς και ως «χώρα δολοφόνων». Ελπίζουμε τουλάχιστο, αν και δεν είμαστε βέβαιοι, να μην σκεφτούν κάποιοι να οργανώσουν αντίποινα κατά Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό.
Με ταύρο που τον μαχαιρώνουν χωρίς καν να ξέρει ποιος είναι ο ταυρομάχος μοιάζει σήμερα η Ελλάδα. Ως γνωστόν άλλωστε, γι’ αυτό ακριβώς σκοτώνονται οι ταύροι, ερεθίζονται από το κόκκινο πανί, χωρίς να καταλαβαίνουν τη στρατηγική του εκτελεστή τους. Παραδόξως (;) αυτά δεν μοιάζουν να πολυενδιαφέρουν τους διάφορους δήθεν «εθνικιστές», που συνέχισαν, ακόμα και ανήμερα της Παναγιάς, αυτή την ιστορία. ‘Ισως όμως ενδιαφέρει πολύ αυτούς που πιθανώς τους βάζουν και τους καθοδηγούν. Εκτός αν κάποιος νομίζει ότι μπορεί να λύσει το μεταναστευτικό πρόβλημα σκοτώνοντας και τρομοκρατώντας αλλοδαπούς. Το μόνο που μπορεί να κάνει έτσι, είναι να προκαλέσει στο εσωτερικό της χώρας έναν φυλετικό πόλεμο που θα την αποδιαλύσει και θα τη διασύρει διεθνώς.
Η χώρα αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα με το πλήθος των ξένων που έχουν έρθει. H πλειοψηφία τους είναι άνθρωποι που έδιωξαν από τις χώρες τους οι διαρκείς πόλεμοι και επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή, που υποστηρίζουν οι πολιτικοί μας, ακόμα και όταν στρέφονται εναντίον φίλων της Ελλάδας, όπως η Συρία, ή μια οικονομική πολιτική που καταστρέφει ολόκληρο τον πλανήτη, τον κάνει Νίγηρα, για να θυμηθούμε την Κριστίν Λαγκάρντ. Δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι το πρόβλημα δεν θα έπαιρνε ποτέ την έκταση που πήρε, αν και τα δύο κόμματα εξουσίας, με αποκορύφωμα τον Γιώργο Παπανδρέου, δεν αντιμετώπιζε, έως πρόσφατα, τη μετανάστευση ως «ευλογία» και όχι ως «κατάρα» που πραγματικά είναι, όχι μόνο για τις χώρες υποδοχής, αλλά και για τους ίδιους τους μετανάστες και τις πατρίδες τους, κι αν ο ελληνικός κρατικός μηχανισμός δεν ήταν απολύτως διαβρωμένος και διεφθαρμένος.
Πολιτικοί χρηματοδότησαν τις προεκλογικές καμπάνιες τους, διπλωμάτες, ΚΥΠατζήδες και αστυνομικοί έγιναν πάμπλουτοι για να διευκολύνουν την έλευση ξένων και τις ελληνοποιήσεις αλλοδαπών. Επιδιώχθηκε να γίνει λαθρομετανάστευση και όχι μετανάστευση, μεταξύ άλλων, για να μπορεί να λειτουργεί αυτό το τεράστιο κύκλωμα με τον κολοσσιαίο τζίρο. Στην Ελλάδα βρήκε, με άψογα χαρτιά, καταφύγιο ο Σαλόνικ, «Αλ Καπόνε» της μετασοβιετικής Ρωσίας και πολλοί άλλοι «ήρωες» του υποκόσμου που αναδύθηκε στις στάχτες του «κομμουνισμού». Η εργοδοσία χρησιμοποίησε τους ξένους για να συμπιέσει τις αμοιβές και τη ρύθμιση της εργασίας στη χώρα. Η σταδιακή διάλυση, ο εκφυλισμός του ελληνικού κράτους, παρόξυνε και έδωσε δραματικές διαστάσεις στο πρόβλημα της μετανάστευσης και αυτό, με τη σειρά του, υπονομεύει ότι απέμεινε από κράτος και κοινωνικό ιστό. Με την ευθύνη όλων των πολιτικών δυνάμεων, σε διαφορετικό βαθμό, φτιάχτηκε παράλληλα ένα υπόβαθρο και ένας μοχλός εσωτερικής και διεθνούς αποσταθεροποίησης της χώρας. Αν δεν υπάρξει άμεσα ένα σοβαρό εθνικό σχέδιο για την αντιμετώπιση του προβλήματος, στην οικονομική θα προστεθεί και άλλη καταστροφή. Η υπόθεση αυτή δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση. Αφορά και την αριστερά.
Από ηθική άποψη οι κατατρεγμένοι όλου του κόσμου, κάθε ανθρώπινο πλάσμα, αξίζει την αλληλεγγύη και τη συμπαράστασή μας. Δεν μπορεί όμως να βουλιάξει μια η ήδη μισοβουλιαγμένη χώρα για να περιθάλψει έναν τέτοιο αριθμό ξένων. Αυτό δεν θα είναι προς όφελος τελικά ούτε και των ίδιων των ξένων, όπως έδειξε καθαρά και προφητικά το κλίμα που επικράτησε μετά την, αποτρόπαιης ωμότητας, δολοφονική επίθεση κατά της κοπελίτσας στην Πάρο. Αυτό που ετοιμάζουμε, μην αναγνωρίζοντας την έκταση του προβλήματος και μην οργανώνοντας εγκαίρως την ισορροπημένη και αποφασιστική συνάμα αντιμετώπισή του, είναι ένας αρχικά φυλετικός πόλεμος που θα χρησιμοποιηθεί στη συνέχεια από ξένες υπηρεσίες, αλλά και θα διχάσει και τους ίδιους τους ‘Ελληνες, κινδυνεύοντας να χρησιμεύσει ως «προπομπός» μιας βίαιης σύγκρουσης αριστεράς και δεξιάς, που είναι εγγεγραμμένη ως δυνατότητα στη σημερινή κρίση, όσο δεν αντιμετωπίζεται. Οι ίδιες δυνάμεις που ευνόησαν τη μετατροπή της Ελλάδας σε «χωματερή ανθρώπων» και οργάνωσαν την αποδιάλυσή της δια του Μνημονίου, τώρα είναι έτοιμες να χρησιμοποιήσουν το πρόβλημα που δημιουργήθηκε για τις γεωπολιτικές και πολιτικές στρατηγικές τους. Οι επανειλημμένες, ανεξιχνίαστες και επίσης αποτρόπαιες δολοφονίες ξένων που σημειώθηκαν το τελευταίο διάστημα δεν μοιάζουν να έγιναν «εν βρασμώ ψυχής», ούτε ήταν προϊόν άτοπης μεν, πλην υπαρκτής συλλογικής αγανάκτησης. Μοιάζουν να έγιναν από ανθρώπους που ήξεραν να σκοτώνουν, μαχαίρωναν κατευθείαν στην καρδιά. Μακάρι να πρόκειται για μεμονωμένες πράξεις, φοβάται όμως κανείς ότι πρόκειται για την πρώτη ενεργοποίηση οργανωμένου σχέδιου.
Ελπίζουμε να κάνουμε λάθος αλλά η μη εξιχνίαση των περισσοτέρων εγείρει την υποψία ότι οι ενέργειες αυτές γίνονται ανεκτές από ισχυρούς κύκλους στην Αστυνομία, που πάντως δεν εμφανίζεται με την αναγκαία βούληση για τον κολασμό των δραστών. Δίνει ενίοτε την εντύπωση ότι θέλει να «κουκουλώσει» το θέμα, υποστηρίζοντας συστηματικά ότι πρόκειται για «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών» μεταξύ «ξένων εγκληματιών». Ακόμα άλλωστε ψάχνει να βρει ποιος πήγε να δολοφονήσει την Κούνεβα, ενώ παληότερα, όταν η ΕΥΠ είχε απάγει 28 Πακιστανούς, για λογαριασμό της Ιντέλιντζενς Σέρβις, έλεγαν ότι οι Πακιστανοί απάγονται μεταξύ τους. Πριν άλλωστε από το περιστατικό της Πάρου και τα άλλα, είχαμε και μια σειρά απρόκλητων πράξεων κακοποιήσεων αλλοδαπών στο μετρό κλπ. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι υπάρχει μια «νεοεθνικόφρων φράξια» στην κυβέρνηση, που, σε συνδυασμό με διεθνείς δυνάμεις, και μη ξέροντας πώς να διαχειρισθεί τη χρεωκοπία και την έξοδο από το ευρώ, ετοιμάζεται, βλέπει διέξοδο για τον εαυτό της και το καταρρέον «καθεστώς», στην προετοιμασία ενός «φυλετικού πολέμου» στο εσωτερικό ή/και μιας εξωτερικής περιπέτειας περί την ΑΟΖ (κατά το ιστορικό ανάλογο της δικτατορίας των συνταγματαρχών που, το αδιέξοδό της, την οδήγησε, υπό την καθοδήγηση εξωτερικών δυνάμεων, στο κυπριακό πραξικόπημα του 1974, δήθεν για την «ένωση» με την Ελλάδα). Φοβόμαστε όμως ότι βλέπουμε τη σταδιακή προετοιμασία ανάδυσης ενός «νέου παρακράτους», που πιθανότατα συνδέεται και με ξένες υπηρεσίες, αυτή άλλωστε είναι η παράδοση της χώρας μας, και κινείται στο πολύ πρόσφορο έδαφος που έχει δημιουργηθεί εξαιτίας της πολλαπλής αγανάκτησης που συνέχει τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού για την κατάσταση στις πόλεις και τις γειτονιές του.
Η επιχειρηματολογία της «Χρυσής Αυγής», όπως και παληότερα του ΛΑΟΣ, βρίσκει εξάλλου μαζικά έδαφος και στην εκλογική βάση της αριστεράς, ενθαρρυνόμενη από τον τρόπο που πολλά στελέχη της (δεν) αντιμετωπίζουν το θέμα. Αν αναδυθεί τελικά ένα τέτοιο παρακράτος, δεν θα περιορισθεί μόνο στις δολοφονίες αλλοδαπών, θα φτάσει τελικά και στις δολοφονίες Ελλήνων πολιτικών αντιπάλων ή θα γίνει το «στήριγμα» μιας καθαρά μαφιόζικης πολιτικής, όπως στη Βουλγαρία ή τη Ρουμανία. ‘Οσοι πραγματικά αγαπάνε την Ελλάδα, ότι και αν θέλουν να ονομάζουν τους εαυτούς τους, πατριώτες, εθνικιστές ή οτιδήποτε άλλο, πρέπει να μη συμβάλλουν και να μην επιτρέψουν αυτή την εξέλιξη.
‘Εγινε πολύ συζήτηση πρόσφατα για την επιχείρηση «Ξένιος Ζευς», αν έπρεπε, δεν έπρεπε ή πως έπρεπε να οργανωθεί, ενώ αρκετοί βρήκαν γελοία την ονομασία της. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι μια επιχείρηση καταστολής, συγκέντρωσης και εκδίωξης, όχι φιλοξενίας αλλοδαπών. Εφόσον το ελληνικό κράτος εκτιμά ότι πρέπει να την πραγματοποιήσει, οφείλει να το κάνει στα πλαίσια της νομιμότητας, εξηγώντας με σαφήνεια τους λόγους, εσωτερικά και διεθνώς, σεβόμενο, όσο μπορεί να γίνει αυτό σε επιχειρήσεις τέτοιου είδους, τα ανθρώπινα δικαιώματα και λαμβάνοντας πρόνοια για την αποτροπή κινδύνων κατά της ζωής αυτών που η επιχείρηση έχει ως στόχο.
Η ονομασία «Ξένιος Ζευς» είναι ασφαλώς και γελοία και άτοπη για μια τέτοια επιχείρηση. H Eλλάδα των ξένων Ομολογώ ότι δεν της είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία, έως ότου ο εκδότης του «Αντιφωνητή» Κώστας Καραϊσκος, λαμπρή μορφή της περιφερειακής μας δημοσιογραφίας και του θρακιώτικου ελληνισμού, μου άνοιξε τα μάτια, λέγοντάς μου ότι ο «Ξένιος» του θυμίζει, ως σύλληψη, την «Ειρήνη στη Γαλιλαία», την ονομασία μιας από τις ελάχιστα ειρηνικές εκστρατείες του ισραηλινού στρατού στα κατεχόμενα ή και άλλες επιχειρήσεις παγκοσμίως. Πράγματι. Η συγκεκριμένη χρήση ενός συμβόλου της Αρχαίας Ελλάδας όπως ο «Ξένιος Ζευς», είναι ένας ακόμα εξευτελισμός της ελληνικής παράδοσης, όπως ακριβώς επεχείρησε, διόλου τυχαία, να κάνει και μερίδα του διεθνούς τύπου στην αρχή της επίθεσης κατά της Ελλάδας. ‘Οσοι οργανώνουν τέτοιες καμπάνιες, δεν είναι ανόητοι. Γνωρίζουν τη δύναμη της «ιδεολογίας», της «πληροφορίας», της μαζικής και έντεχνης προπαγάνδας, έστω και αν η επίθεση στο «σκληρό καρύδι» των Αρχαίων μαρτυρά περισσότερο τη δική τους ιδεολογία, παρά μπορεί να κάνει οποιαδήποτε ζημιά στην ακτινοβολία του πολιτισμού της. Δεν σκέφτηκαν ‘Ελληνες την ονομασία «Ξένιος Ζευς» - εμείς τουλάχιστο δεν ξέρουμε ‘Ελληνες κρατικούς υπαλλήλους που να μπορούν να κάνουν τέτοιους χειρισμούς. ‘Όπως και στην περίπτωση των «μετονομασιών» Υπουργείων από τον κ. Παπανδρέου, π.χ. από «Δημοσίας Τάξης» σε «Προστασίας του Πολίτη», είναι οι ίδιες διεθνείς δυνάμεις και υπηρεσίες που ήλεγχαν την κυβέρνηση του ΓΑΠ και ελέγχουν τμήμα τουλάχιστο της παρούσης κυβερνήσεως, καθώς και εκτεταμένους τομείς του ελληνικού ή «ελληνικού» κρατικού μηχανισμού, πίσω από τις εμπνεύσεις αυτές. Ονομάτων επίσκεψις σοφία, έλεγαν οι Αρχαίοι.
Η ανάλυση περιεχομένου των ομιλιών Παπανδρέου, δυστυχώς και των ομιλιών Σαμαρά από τότε που έκανε Ναι το ‘Όχι, ή της επιστολής του προς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο μετά τις εκλογές, υποδεικνύει ότι, αν δεν είναι γραμμένες από το ίδιο χέρι, υπαγορεύονται από το ίδιο μυαλό, ένα μυαλό που δεν είναι ελληνικό. Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα, θα μου πείτε. Η εξάρτηση του ελληνικού κράτους, η κατά Σιμόπουλο «ξενοκρατία», ήταν και παραμένει το μεγάλο του πρόβλημα, άρρηκτα συνδεδεμένο με την εσωτερική διαφθορά, την έλλειψη ουσιαστικής δημοκρατίας και τον παρασιτικό χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού. Αυτό το πρόβλημα έθεσαν, ξανά και ξανά, χωρίς να λύσουν όμως ικανοποιητικά, η Επανάσταση του 1821, η Εθνική Αντίσταση (1940-45), η μεταπολίτευση του 1974. Ακόμα και ο ελληνικός ακροδεξιός εθνικισμός δεν υπήρξε στην ιστορία του ελληνικός, ήταν πάντα η δηλητηριώδης απόφυση ξένων υπηρεσιών. Κι αν υπήρχαν πολλοί αγνοί, αν και όχι πολύ έξυπνοι πατριώτες μεταξύ των «ενωτικών» στην Κύπρο ή των φίλων των Κούρδων στην Ελλάδα, ή των οπαδών μιας πιο σθεναρής εξωτερικής πολιτικής στα ‘Ιμια, δεν κατάφεραν να μη χρησιμοποιηθούν εντέχνως από τους διεθνείς «νταβατζήδες». Γι’ αυτό και το μόνο που κατόρθωσαν ήταν να φέρουν την Τουρκία στην Κύπρο, την Ελλάδα στη Μαδρίτη και τον Οτσαλάν στο ‘Ιμραλι. Λίγο τόνωση της μνήμης δεν είναι ανώφελη στους καιρούς που ζούμε.
Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε ως πειραματόζωο για να φορτωθεί στους ευρωπαίους εργαζόμενους η κρίση χρέους, αλλά και για να δημιουργηθεί ένα νέο είδος κράτους β’ κατηγορίας στα πλαίσια της ΕΕ. Χρησιμοποιείται τώρα πιθανώς για την έναρξη της πορείας διάλυσης της ΕΕ. Κινδυνεύουμε, αν δεν ανακόψουμε τη διαδικασία, να χρησιμοποιηθούμε αύριο ως πειραματόζωο για τη μελέτη νέων μορφών αυταρχισμού στην Ευρώπη, καθιστάμενοι ταυτόχρονα ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για μεσανατολικά σχέδια της «Αυτοκρατορίας».
Πηγή: http://konstantakopoulos.blogspot.gr/
