ωραίο ως δέντρο, γιατί, αιώνες τώρα, γράφουμε
ποιήματα, κήπους φανταστικούς δημιουργούμε,
δίχως καρπούς και δίχως κελαηδίσματα, και δε
φυτεύουμε ένα δέντρο ο καθένας, να μεγαλώσει,
να φουντώσει, να καθόμαστε τα καλοκαίρια
κάτω από τον ίσκιο του, γλυκό κρασί να πίνουμε
με φίλους και γειτόνους;»
Σκέψεις που κάνει ενώ εκπονεί το τελευταίο ποίημά του,
ποίημα τόσο αδύναμο κι αναιμικό που δεν μπορεί ούτ' ένα
σπίνο να σηκώσει στα κλαδιά του, ούτε ένα μυρμηγκάκι
να φιλοξενήσει στη σκιά του.
Aπό τη συλλογή Ο ακίνητος δρομέας, 1996
