1821: Τὰ Μικρὰ τοῦ Μεγάλου Ἀγώνα: Ὁ χαλασμός τ’ Ἀνάλατου

 

ΟΤΑΝ ΠΡΟΧΩΡΟΥΣΑΝ τὰ Ἑλ­λη­νι­κὰ στρα­τέ­μα­τα [25 τοῦ Ἀ­πρι­λιοῦ 1827] ἀ­πὸ τοὺς Τρεῖς Πύρ­γους [Πα­λιὸ Φά­λη­ρο], ἡ κα­βαλ­λα­ρί­α ἡ Τούρ­κι­κη ἤ­τα­νε κρυμ­μέ­νη μέ­σ’ τὴν Καλ­λιρ­ρό­η [τὸν Ἰ­λισ­σό]. Οἱ Ἕλ­λη­νες ἀ­πὸ τὴν Ἀ­κρό­πο­λη τὴ βλέ­πα­νε, καὶ κά­να­νε ση­μά­δια στοὺς δι­κούς τους δεί­χνον­τας τὸ ρέ­μα, μὰ ἐ­κεῖ­νοι δὲν κα­τα­λα­βαί­να­νε καὶ προ­χω­ροῦ­σαν, οἱ ἄ­μοι­ροι. Ἔ­τσι οἱ Ντε­λῆ­δες τοὺς ἀ­φή­σα­νε νὰ ζυ­γώ­σουν πρῶ­τα, κ’ ὕ­στε­ρα τοὺς κό­ψα­νε τὸ δρό­μο. Πε­ζοί, μὲ τὰ κον­τὰ σπα­θιά, πά­λες καὶ γι­α­τα­γά­νια, νὰ νι­κή­σουν τοὺς Ντε­λῆ­δες ἤ­τα­νε πρᾶ­μα ἀ­δύ­να­το. Πάν­τα ὁ πε­ζὸς ὁ ἄ­τα­χτος τρέ­μει τὸν κα­βαλ­λά­ρη. Ἔ­τσι γλή­γο­ρα ἡ μά­χη γύ­ρι­σε κι’ ἔ­γι­νε σφα­γή.

Η συνέχεια εδώ 

Ὅ­λον τὸ γέ­νος τῶν Χρι­στια­νῶν ἐ­ση­κώ­θη εἰς τ’ ἄρ­μα­τα [τοῦ Θεοδωράκη Κολοκοτρώνη]

 ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ τὸν Θε­ο­δω­ρά­κη Κο­λο­κο­τρώ­νη, ἄρ­χον­τα τῶν ἀ­κα­τα­μα­χή­των Ἑλ­λη­νι­κῶν στρα­τευ­μά­των, εἰς ἐ­σέ­να τὸν Μου­στα­φᾶ Κε­χα­γιᾶ βε­γῆ.

Σοῦ φα­νε­ρό­νω, ὅ­τι τὴν ἀ­λή­θεια εἶ­σαι ἀ­ξι­ο­κα­τά­κρι­τος ἀ­πὸ τὸ γέ­νος τῶν ὁ­μο­πί­στων σου Τουρ­κῶν, καὶ ζη­τεῖς ἄ­δι­κα νὰ τοὺς πά­ρῃς ς’ τὸν λαι­μόν σου

Η συνέχεια εδώ 

Αριστοτέλης: «Αθηναίων Πολιτεία». Οι τρεις φατρίες. Η Τυραννία του Πεισίστρατου

 Το κείμενο που ακολουθεί βρίσκεται στο βιβλίο, Αριστοτέλους. Αθηναίων Πολιτεία. Μετάφραση: Ιωάννης Ζερβός. Βιβλιοθήκη Φέξη Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων. Αθήνα.

Κείμενο: Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης  (384 π.Χ. – 322 π.Χ.)

Μετάφραση: Ιωάννης Ζερβός

Την μεν λοιπόν αποδημίαν επεχείρησε δι’ αυτά τα αίτια. Ότε δε απεδήμησεν ο Σόλων, ενώ η πόλις ευρίσκετο ακόμη εις ταραχάς, επί τέσσαρα μεν έτη επέρασεν ο λαός ήσυχα· κατά δε το πέμπτον έτος μετά την αρχοντίαν του Σόλωνος δεν ανηγόρευσαν άρχοντα εξ αιτίας της στάσεως, και πάλιν κατά την διάρκειαν του πέμπτου έτους ένεκα του λόγου τούτου έμειναν εις αναρχίαν. Κατόπιν δε τούτων εις την εποχήν περίπου εκείνην ο Δαμασίας εκλεχθείς άρχων διετέλεσε τοιούτος επί δύο έτη και δύο μήνας, έως ου εξεδιώχθη της αρχής διά της βίας. Έπειτα δε απεφάσισαν, επειδή ευρίσκοντο εις διάστασιν, να εκλέξουν δέκα άρχοντας, πέντε μεν από την τάξιν των ευπατριδών, τρεις δε από την τάξιν των αγροτών, δύο δε από την τάξιν των επαγγελματιών (δημιουργών) και ούτοι (οι δέκα άρχοντες) έμειναν εις την εξουσίαν το έτος το μετά την αρχοντίαν του Δαμασία. Είναι δε φανερόν ότι μεγίστην είχε δύναμιν ο άρχων εκ του γεγονότος ότι διαρκώς ηγείρετο στάσις προς απόκτησιν αυτού του αξιώματος. Εξηκολούθουν δε ευρισκόμενοι εις όλως διόλου κακήν πολιτικήν κατάστασιν, άλλοι μεν ως αιτίαν και πρόφασιν έχοντες την αποκοπήν των χρεών (διότι είχε συμβή εις αυτούς να καταντήσουν πένητες), άλλοι δε δυσανασχετούντες εναντίον του πολιτεύματος ένεκα της μεγάλης μεταβολής, η οποία είχε γίνει, μερικοί δε ένεκα της μεταξύ των φιλονικίας· ήσαν δε τρεις αι πολιτικαί μερίδες· μία μεν η μερίς των παραλίων, της οποίας αρχηγός ήτο ο Μεγακλής ο υιός του Αλκμέωνος, οι οπαδοί δε της μερίδος αυτής εφαίνοντο να στέργουν κυρίως τον μετριοπαθή τύπον πολιτεύματος· άλλη δε μερίς ήτο των πεδινών, οι οποίοι εζήτουν την ολιγαρχίαν, αρχηγός δε αυτών ήτο ο Λυκούργος· τρίτη δε μερίς ήτο των διακρίων, της οποίας την ηγεσίαν είχεν ο Πεισίστρατος, φαινόμενος να είναι παραπολύ φίλος του λαού. Μαζί δε με τούτους (τους διακρίους) είχον συνταχθή και οι απελευθερωθέντες από τα χρέη ένεκα της πτωχείας των[1] και οι μη γνήσιοι την καταγωγήν ένεκα του φόβου των·[2] απόδειξις δε τούτου είναι ότι μετά την καθαίρεσιν των τυράννων έκαμαν (οι Αθηναίοι) εκκαθάρισιν[3] των εχόντων πολιτικά δικαιώματα, επί τω λόγω ότι ουχί νομίμως υπήρχον πολλοί μετέχοντες των πολιτικών δικαιωμάτων. Είχε δε καθεμία πολιτική μερίς την ονομασίαν της από τους τόπους, τους οποίους εκαλλιέργουν οι οπαδοί της.

Η συνέχεια εδώ 

Η επιδρομή, του Ασημάκη Πανσέληνου

 Όταν ένας άνθρωπος χάσει την τιμή του, δε νοιάζεται βέβαια και για την τιμή των άλλων ανθρώ­πων. Κι όταν ένας λαός χάσει την ελευθερία του γίνεται κίνδυνος για την ελευθερία των άλλων λαών. Το καθεστώς τού γείτονά μας δεν πρέπει να μας είναι αδιάφορο. Ποτέ ένας λαός που ’ναι ελεύθερος δε μπορεί ν’ απειλήσει την ελευθερία ενός άλλου λαού. Εκεί που τη βαθιά και πολιτι­σμένη συνείδηση των ανθρώπων και των κυβερνητών την αντικαθιστά το μελόδραμα και η μεγαληγορία, ευνουχίζεται ένας λαός κι ετοιμάζεται μια συμφορά για τους άλλους. Τον πόλεμο τον δη­μιουργεί ο φασισμός. Ο πόλεμος έγινε πραγματικά σίγουρη απειλή για την Ευρώπη, μονάχα από τη στιγμή που επικράτησε αυτός. Γιατί, επιτέλους, κανένα άλλο πο­λιτικό σύστημα, στα τελευταία αυτά χρόνια, δεν διακήρυξε τόσο φανερά την αντίθεσή του προς τις ιδέες της ειρήνης και της αγάπης των λαών, όσο το φασιστικό κα­θεστώς. Διάφθειρε τους λαούς των κάνοντάς τους να πιστέψουν πως είναι ανώτεροι από τους άλ­λους και βάλανε μπρος τη σφαγή και τον τρόμο, κάνοντας αρχή από τους συμπολίτες τους.

Κατόπι ήλθε η σειρά των εθνών, των μικρών κι αδύνατων στην αρχή. Τα διέφθειρε κι αυτά, τα χώ­ρισε, τα απάτησε, τα απείλησε, τα εκβίασε, και στο τέλος τα χτύ­πησε ένα-ένα, ανίκανα πια ν’ αμυνθούν, γιατί την διεθνή αλληλεγγύη τους την αντικατέστησε η ανάγκη να σώσουν την εξουσία τους οι μικρόψυχες κλίκες που τα διοικούσαν. Πέσανε ένα-ένα, περιμένοντας το καθένα να γλιτώσει μόνο αυτό εις βάρος του άλλου. Τον πόλεμο αυτόν, που ’ναι τόσο πιο άδικος, όσο πιο αντιπολεμική γί­νεται, μέρα με τη μέρα, η ανθρωπότητα, τόνε δημιούργησε ο φα­σισμός!

Όμως αυτά είναι ιδέες. Ιδέες σωστές βέβαια, μα που κι αν επιτέλους κανείς δεν τις παραδέχεται, ωστόσο κι η ώρα δεν είναι για συζητήσεις θεωρητικές. Η πραγματικότητα είναι ωμή κι αδυσώπητη. Ο τόπος αυτός που τον κατοικούνε κάμποσα εκατομμύρια φτωχοί και περήφανοι άνθρωποι, παλεύοντας για να ζήσουνε πάνου σ’ ένα ξερόβραχο άγονο κι άνυδρο, χωρίς να ματιάζουνε τα χωράφια των γειτόνων τους, δέ­χτηκε μια απροσχημάτιστη επίθεση. Όλος αυτός ο λαός που η φτώχεια, το εύκρατο κλίμα κι ο διαυγής ουρανός του, δεν του αφήνουν θολούρες μες στο κεφάλι, μα τον οπλίζουν μ’ ένα ανθρώπινο μέτρο για όλα τα πράγματα και με μια φιλόσοφη κι ισορροπημένη αντίληψη της ζωής, κατόρθωσε να ’χει συνείδηση της νέας πραγματικότητας σε μιαν ώρα μέσα. Δοκιμασμένος μέσ’ στις πιο σκλη­ρές ιστορικές περιστάσεις, εύθυμος και τραγικός, που αγαπά την ελευθεοία του και γι’ αυτό δεν επιβουλεύεται την ελευθερία των άλλων, αμύνεται για το σπίτι του και γίνεται σύμβολο της παγκό­σμιας ελευθερίας.

Στον αγώνα τούτον αυτοί που μισούνε το φασισμό, και όσο ο αγώνας είναι εναντίο του, δεν μπο­ρούν να ’χουν καμιά αμφιταλάν­τευση. Καμιά διεθνιστική ή φι­λειρηνική συνείδηση δε μπορεί να δέσει τα χέρια. Δεν είναι ώρα να εξετάσουμε τα κίνητρα, αλλά το σκοπό. Για να γίνουνε πιστευτές σ’ έναν τόπο οποιεσδήποτε ιδέες, πρέπει αυτός που τις έχει να τον υπερασπίζει τον τόπο αυτόν. Στη χώρα μας η παλικαριά είναι παράδοση κι αυτή σήμερα είναι το συστατικό της καλής πίστης. Κα­νείς δεν αμφιβάλλει πως έπρεπε ν’ αμυνθούμε στο αυθάδικο τελε­σίγραφο, γιατί ένας οργανισμός που δεν έχει τη δύναμη ή τουλά­χιστο το ένστιχτο ν’ αμυνθεί, είναι βιολογικά καταδικασμένος. Η χώρα τούτη που για να γίνει ανεξάρτητη, έχουνε βάψει την κάθε πέτρα της με αίμα τα παλικάρια της ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, κινδυνεύει! Κινδυνεύει και πρέπει να σωθεί και για να σωθεί χρειά­ζεται φρόνημα που ν’ αντιστέκεται στις μηχανοκίνητες φάλαγγες. Το φρόνημα αυτό το δίνει η πίστη στη λευτεριά. Αυτή είναι το ακατάβλητο όπλο.

Βέβαια δεν πρέπει να γελιόμα­στε. Ο πόλεμος τούτος είναι από τους πιο δύσκολους που έχει αναλάβει η χώρα μας. Μα κι ο εχτρός έχει κι αυτός τις αδύνατές του πλευρές. Δεν είναι εύκολο πρά­μα να τα βάζεις στο εσαεί μ’ ελεύθερους ανθρώπους. Η λευτεριά εί­ναι κάτι πού μεταδίνεται σαν το φως κι όταν μπει στο κεφάλι και του πιο απλοϊκού ανθρώπου, ή να την αποχτήσει πρέπει ή να πεθάνει. Τα μεγάλα λόγια είναι στο βάθος δειλία και βαθύτατο αίσθημα μειονεχτικότητας. Κι αυτό επιτέλους, λίγο πολύ, αποδείχτηκε μόλις αντικρίστηκε με λίγους αποφασισμένους άντρες, ο πανικόβλητος δυ­ναμισμός τού μηχανοκίνητου απατεώνα.

Γι’ αυτό και για τον εχτρό, θα μπορούσε κανείς να πει πώς έχει το παιχνίδι χαμένο, ακριβώς επειδή είναι φασίστας. Η νίκη εξάλλου είναι δική μας, γιατί πολεμά­με το φασισμό κι ο φασισμός είναι κάτι μισητό και αφύσικο, πού δε μπορεί να σταθεί. Το γεγονός ότι έκανε την επιδρομή είναι απόδειξη ότι πέφτει. Η νίκη είναι οπωσδήποτε δική μας. Γιατί δεν είναι αρκετό να βάλεις κάτου τον αντίπαλό σου. Για να ’σαι νικητής πρέπει να βρει η πρά­ξη σου μια δικαίωση. Οι νί­κες του Ταμερλάνου ποτέ δεν υπήρξαν συγκινητικό κεφάλαιο στην Ιστορία. Ο εχτρός δε μάς πί­στευε τόσο αδιάφθορους όσο μάς βρήκε. Ο ίδιος είχε πει γι’ άλλους λαούς, πως αφού παραδοθήκανε δίχως πόλεμο, δεν άξιζε να ζήσουν ελεύθεροι.

Τώρα oι ανταποκριτές των εφημερίδων του τηλεγραφούνε στη Ρώμη από τα ελληνοαλβανικά σύ­νορα πώς oι Έλληνες πολεμάν με «ανεξήγητο» πείσμα. Πόση πώρω­ση σέ βαθμό πια τραγικό δείχνει η έκφραση τούτη! Τους είναι λοι­πόν τόσο ανεξήγητο το πείσμα του ανθρώπου που επιμένει να μείνει όσο μπορεί πιο ελεύθερος; Αυτό το χάος χωρίζει σήμερα τους ανθρώπους από το φασισμό.

Μέσα στην αποξένωσή του τού­τη από τους ανθρώπους, βρίσκεται κιόλας η ήττα τού φασισμού. Τα ανίδεα πλήθη που κουβάλησε εναντίο μας με τα φτερά στο κε­φάλι, δε θα κρατήσουν τα όπλα του για πολύ. Είναι ήδη προς τι­μή τους πώς δεν πολεμούν στον ακατανόητο πόλεμο. Θα πάρουν μαθήματα από τους εχτρούς τους και θα ξυπνήσουνε γρήγορα, θα τους ξυπνήσει η φωνή της ελευθερίας πού όσο κι αν εξορίστηκε από τη συνείδηση, βρίσκεται όμως στο υποσυνείδητο και των πιο δούλων. Αυτή είναι που κάνει σήμερα να μας κοιτάν με κρυφή λαχτάρα ε­κατομμύρια ανθρώπων τσακισμέ­νων από τη δουλεία και με φανερή συμπάθεια άλλα τόσα εκατομμύρια συνειδήσεων που το ανθρώ­πινο ιδεώδες τους δε μολύνθηκε ακόμη από τη φασιστική επιδημία.

Κι όλα αυτά είναι συντελεστές για τη νίκη μας. Θα νικήσουμε γιατί έχουμε με το μέρος μας τη δύναμη της ελεύθερης ανθρώπινης γνώμης, θα νικήσουμε γιατί πο­λεμάμε για το δίκιο και για τη λευτεριά, θα νικήσουμε γιατί πο­λεμάμε το φασισμό. Και μόνο για­τί του αντισταθήκαμε, νικήσαμε κιόλας!

Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΩΝ

 

Πώς και γιατί έγινε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Με συνεντεύξεις πρωταγωνιστών του και Αμερικανών παραγόντων

Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος - εικονογραφημένο αφιέρωμα

 

Για να δείτε τις φωτογραφίες πατήστε εδώ 

1821: Τὰ Μικρὰ τοῦ Μεγάλου Ἀγώνα: Τσάκας ὁ Ἀχάλαγος!

 

Ο ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ σκο­τώ­θη­κε, κι’ ὁ Τσά­κας ὁ δεν­τρό­κορ­μος δὲν εἶ­χε πειὰ καρ­διὰ γιὰ πό­λε­μο. Ὁ Ἥ­ρω­ας, ποὺ φρόν­τι­ζε τὰ πα­λη­κά­ρια του κα­λύ­τε­ρα ἀ­πὸ τὴ ζω­ή του, δὲ ζοῦ­σε πειὰ νὰ το­νὲ θυ­μη­θῇ. Τε­λεί­ω­σε ὁ ἀ­γῶ­νας μὲ τοὺς Τούρ­κους, κι’ ὁ Τσά­κας, ποὺ πε­νῆν­τα χρό­νια Τούρ­κους σκό­τω­νε, ἀ­π’ ὅ­λους λη­σμο­νή­θη­κε. Δὲν ἦ­ταν ἀ­πὸ κεί­νους τοὺς Ἀ­γω­νι­στὲς ποὺ φω­νά­ζα­νε τὰ δί­κια τους καὶ τὰ γυ­ρεύ­α­νε μὲ τὸ σπα­θί τους ἀ­πὸ τὸ Κου­βέρ­νο.

Η συνέχεια εδώ 

1821: Τὰ Μικρὰ τοῦ Μεγάλου Ἀγώνα: Ὁ Ζήτως

OΤΑΝ ἔ­φτα­σε ὁ Δ. Ὑ­ψη­λάν­της στὸ Μω­ριᾶ, ἔ­στει­λε κη­ρύγ­μα­τα γρα­φτὰ μ’ ἀν­θρώ­πους σ’ ὅ­λη τὴν Ἑλ­λά­δα γιὰ νὰ κά­μῃ γνω­στὸ σ’ ὅ­λους τὸ φτά­σι­μό του, τὸ φτά­σι­μο τοῦ «Γε­νι­κοῦ Ἐ­πι­τρό­που τῆς Ἀρ­χῆς». Ἕ­νας τέ­τοι­ος κή­ρυ­κας φραγ­κο­φο­ρε­μέ­νος ἔ­φτα­σε καὶ στὰ στρα­τέ­μα­τα ποὺ πο­λι­ορ­κού­σα­νε τ’ Ἀ­νά­πλι. Δι­ά­βα­σε ἀ­πὸ τ’ ἄ­λο­γο τὸ χαρ­τὶ καὶ τέ­λος φώ­να­ξε Ζή­τω.

Η συνέχεια εδώ 

28η Οκτωβρίου: Ο μύθος γύρω από το "ΟΧΙ" του Μεταξά

Η 28η Οκτωβρίου είναι η επέτειος που ο ελληνικός λαός όρθωσε το ανάστημά του ενάντια στον ιταλικό φασισμό. Το Όχι δεν ήταν του δικτάτορα, αλλά του ελληνικού λαού. Τι πραγματικά είπε ο Μεταξάς.

Ξημερώματα 28ης Οκτώβρη του 1940.Ο Ιταλός πρέσβης στην Ελλάδα Εμανουέλε Γκράτσι ξυπνά τον δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά για να του επιδώσει το τελεσίγραφο του Μουσολίνι.

Η φασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας επικαλούμενη το γεγονός ότι βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την Αγγλία, ζητά από την ελληνική κυβέρνηση να επιτρέψει στις ιταλικές ένοπλες δυνάμεις να καταλάβουν ορισμένα στρατηγικά σημεία επί του ελληνικού εδάφους.

Ο Γκράτσι ενημέρωσε τον Μεταξά πως πρέπει να καθοριστεί η στάση της Ελλάδας σε τρεις ώρες. Η διορία θα έληγε στις 6 το πρωί. Η απάντηση του δικτάτορα ήταν αρνητική. Ο ιταλικός στρατός επιτέθηκε πριν ακόμα λήξει η τρίωρη προθεσμία που όριζε το τελεσίγραφο, στις 5.30 π.μ. σε ολόκληρο το μέτωπο, από το Ιόνιο έως τη λίμνη Πρέσπα.

Ο Μεταξάς δεν είχε καμία άλλη επιλογή από την άρνηση. «Alors, c' est la querre (ώστε έχουμε Πόλεμο)» ήταν η απάντησή του. Κι όταν οδήγησε τον συνομιλητή του στην εξώπορτα, τον αποχαιρέτησε λέγοντας: «Vous etes les plus forts (Είστε οι πιο ισχυροί)».

Στάση απόλυτα συνεπής με τα προστάγματα και τους πολύχρονους δεσμούς που είχε διαχρονικά η ελληνική αστική τάξη με τη βρετανική πολιτική.

Η στάση του να αρνηθεί τη συμμόρφωση προς τις ιταλικές απαιτήσεις, για την επίσημη ιστοριογραφία αποτελεί ‘’πράξη αντίστασης ή ηρωισμού’’, στο πλαίσιο της οποίας δεκαετίες ολόκληρες επιχειρείται να εξαγνιστεί το καθεστώς της 4ης Αυγούστου ή τουλάχιστον οι επικεφαλής εκείνης της δικτατορίας.

Η συνέχεια εδώ

Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ

Μπαίνοντας εἰς αὐτὸ τὸ ἔργον καὶ ἀκολουθώντας νὰ γράφω δυστυχήματα ἀναντίον τῆς πατρίδος καὶ θρησκείας, ὁποῦ τῆς προξενήθηκαν ἀπὸ τὴν ἀνοησίαν μας καὶ ῾διοτέλειά μας καὶ ἀπὸ θρησκευτικοὺς καὶ ἀπὸ πολιτικοὺς καὶ ἀπὸ ῾μᾶς τοὺς στρατιωτικούς, ἀγαναχτώντας καὶ ἐγὼ ἀπ᾿ οὗλα αὐτά, ὅτι ζημιώσαμε τὴν πατρίδα μας πολὺ καὶ χάθηκαν καὶ χάνονται τόσοι ἀθῶοι ἄνθρωποι, σημειώνω τὰ λάθη ὁλωνῶν καὶ φτάνω ὡς σήμερον, ὁποῦ δὲν θυσιάζομε ποτὲς ἀρετὴ καὶ πατριωτισμὸν καὶ εἴμαστε σὲ τούτην τὴν ἄθλια κατάστασιν καὶ κιντυνεύομεν νὰ χαθοῦμεν.

Τὸ Ἔθνος ἀφανίστη ὅλως διόλου καὶ ἡ θρησκεία ἐκκλησία εἰς τὴν πρωτεύουσα δὲν εἶναι καὶ μᾶς γελᾶνε ὅλος ὁ κόσμος. ... Ὅ,τι τοῦ λὲς ἡ θρησκεία δὲν εἶναι τίποτας! Ἀλλοίμονο ῾σ ἐκείνους ὁποῦ χύσανε τὸ αἷμα τους καὶ θυσιάσανε τὸ δικόν τους νὰ ἰδοῦνε τὴν πατρίδα τους νὰ εἶναι τὸ γέλασμα ὅλου τοῦ κόσμου καὶ νὰ καταφρονιῶνται τ᾿ ἀθῷα αἵματα ὁποῦ χύθηκαν!

Η συνέχεια εδώ

Π. Βούλγαρης - Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967-1974

Επτά «πέτρινα» χρόνια μέσα από την κάμερα του Π. Βούλγαρη «Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974», ένα ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Έλληνα σκηνοθέτη.

Στρατηγού Μακρυγιάννη : Απομνημονεύματα

- Σ’ ένα μπαρ στου Μακρυγιάννη προχθές,
Μπήκε ένα φουστανελάς με τσακισμένο χέρι.
Ήρθε και κάθισε μαζί μου να πιει ένα ρακί.
Σε λίγο μεθυσμένοι πιάσαμε το χορό και τραγουδούσαμε
τραγούδια ελληνικά.

Ο Ήλιος εβασίλεψε, Έλληνά μου, και το φεγγάρι εχάθη.
Πίναμε και χορεύαμε όλη νύχτα και
σαν καθίσαμε του λέω:
Πού το τσάκισες αυτό το χέρι;
-Στους Μύλους τ΄ Αναπλιού
- Γιατί το τσάκισες;
- Γι αυτήνη την πατρίδα. Και τώρα, δικαιοσύνη δε βρίσκω από κανέναν. Ματαιοδοξία και ιδιοτέλεια, ένα δίχτυ πνιγηρό, δόλος κι απάτη.

-Κι έκλαιγε, σκυφτός με δάκρυα πικρά,
ώσπου με πήρε το παράπονο κι έκλαψα κι εγώ.

-Γιατί το τσάκισα το χέρι μου με ρωτάς.

Δεν ήθελα χρήματα και πλούτη,
ήθελα Σύνταγμα δια την πατρίδα μου να κυβερνηθεί με νόμους και όχι με το «έτσι θέλω».

Μία βραδυά έκανα την προσευχή μου , λυπημένος πολύ για την κατάσταση της πατρίδος, κι έπεσα και κοιμήθηκα….

Οι κόλακες αγαπούν τους κόλακες και οι ψεύτες τους ψεύτες.

Θέλουν την αλήθεια , μα όποιος την πει κινδυνεύει.
Αλήθεια, αλήθεια, πικρή οπού είσαι!
Ούτε ο βασιλείς σε ζυγώνουν , ούτε οι προκομμένοι∙ μόνον ρωτούν γιά σένα και ύστερα σε κατατρέχουν !

Εγώ, εγώ, εγώ, ο καθένας λέγει εγώ.

Ξέρετε πότε να λέγη ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φτιάξει, ή χαλάσει , να λέγει εγώ∙ όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φτιάχνουν, τότε, να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» και όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθουμε γνώση, αν θέλουμε να φτιάξουμε χωριό, να ζήσουμε όλοι μαζί.

Είμαστε εις το «εμείς» και όχι εις το «εγώ».

Γράμματα στο μέλλον

Γειά σας φανταράκια μας, Μ. Βαμβακάρης 1940

Ηχογραφήθηκε το 1941.

Βασίζεται στην μελωδία του ρεμπέτικου τραγουδιού "Καραντουζένι" (του Μάρκου Βαμβακάρη).

Οι στίχοι  είναι του Μίνωα Μάτσα.

Τραγουδά ο Μάρκος Βαμβακάρης με τον Απόστολο Χατζηχρήστο.

"Γειά σας φανταράκια μας, πέρα στην Αλβανία,

που πολεμάτε με καρδιά, με μπέσα και μ’ ανδρεία.

Κι εσύ βρε Πυροβολικό, που σαν θεριό μουγκρίζεις,

το θάνατο στους Ιταλούς, καθημερνώς σκορπίζεις.

Τους έχεις κόψει τα φτερά, τους έκανες σμπαράλια,

τον Ντούτσε τον ξευτέλισες, τον έχεις κάνει χάλια.

Τζιάνο γι’ αυτό που έκανες, γοργά θα μετανοιώσεις,

σαν θα σε πιάσει ο Εύζωνας, όλα θα τα πληρώσεις."

Ο Ντούτσε αφηγείται πώς …κατέκτησε την Ελλάδα

Του σκιτσογράφου Σταμάτη Πολενάκη.
 
Εξαιρετική ταινία μικρού μήκους (και η πρώτη κινούμενων σχεδίων που φτιάχτηκε στην Ελλάδα – τύπου «Μίκυ-Μάους» όπως γράφει ο σκηνοθέτης).
Μέσα σε 6,5 λεπτά ξετυλίγεται ο απόλυτος εξευτελισμός του Μουσολίνι και της φασιστικής εκστρατείας του εναντίον της χώρας μας.

Η ταινία εδώ

Α´: Αναμνήσεις από την παρανομία και τη μισοπαρανομία του 1945-46, πριν τον ολοκληρωτικό Εμφύλιο πόλεμο

Στις 6 του Γενάρη 1945 ήμουνα στο χωριό Σίρτζι (Ύπατο) της επαρχίας Θήβας. Ο Δεκέμβρης της αδούλωτης Αθήνας είχε τελειώσει και καραβάνια από μαχητές-Aγωνιστές, που υποχωρούσαν περνώντας μέσα από τη χιονισμένη Πάρνηθα, σε κακή κατάσταση, πορεύονταν προς την ελεύθερη Ελλάδα. Αντάμωσα στο Σίρτζι μια μεγάλη ομάδα φοιτητών μαχητών του λόχου Λόρδος Μπάυρον. Δεν μπορεί να περιγραφεί η κατάστασή τους από την ταλαιπωρία που είχαν περάσει. Μερικοί δεν είχαν παπούτσια και τα πόδια τους ήταν τυλιγμένα με τσουβάλια. Μεταξύ αυτών και κοπέλες, επονίτισσες. Ήταν και ο Μίμης Δεσποτίδης (Πέτρος), που είχαμε γνωριστεί στην περίφημη συνδιάσκεψη της ΕΠΟΝ Ρούμελης, τον Ιούλη του 1944. Μου ζήτησε και του έδωσα χαρτί και μολύβι. Ήτανε υπεύθυνος διαφώτισης της ΕΠΟΝ Ρούμελης από τον Ιούνη του 1944. Με την απελευθέρωση κατέβηκε στην Αθήνα, όπως όλα σχεδόν τα στελέχη της ΕΠΟΝ Ρούμελης, που είχανε σταλεί για να ενισχύσουν τις οργανώσεις της υπαίθρου.

Η συνέχεια εδώ 

Η Ελληνική Επανάσταση ήταν Εθνική, παράγωγο της Γαλλικής του 1789

ΤΟΥ ΣΠ. Ι. ΑΣΔΡΑΧΑ

Οι συγχρονικές καταγραφές των πεπραγμένων του 1821 δεν απόκρυψαν τη φρίκη του πολέμου. Η Ελευθερία, αντικρύζοντας το τείχος της Τριπολιτσάς, επιθυμεί να του ρίξει «φόβου, τρόμου αστροπελέκι»· η άλωση της πρωτεύουσας του Μωριά δεν έφερε άλλον ύπνο, πάρει θάνατο πικρό. Παλιότερα, προφητεύοντας, όπως λέγεται, το «ποθούμενο» ο Κοσμάς Αιτωλός, έλεγε ή υποτίθεται ότι έλεγε, ότι τούτο θα γίνει όταν το μοσχάρι θα κολυμπούσε στο αίμα. Το ίδιο πίστευε και ο Χατζή-Σεχρέτης: η εξέγερση των Βλαχαβαίων δεν εγγραφόταν στην τελεολογία του «ποθούμενου», δηλαδή την ανατροπή των όρων κυριαρχίας, γιατί δεν έγιναν αυτό που είχαν πει οι «γνωστικοί», δηλαδή οι «επαΐοντες», ότι το θεόδοτο σήμα θα ήταν η «πλεγή», το κολύμπι του μοσχαριού στο αίμα. Ωστόσο η επανάσταση του 1821 δεν περίμενε τα σήματα της προφητείας για να ξεσπάσει.

Ηταν μια επανάσταση εθνική, παράγωγο του γαλλικού 1789, όπως το κρυστάλλωσαν οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι με το σύνδρομό τους, την αρχή των εθνικοτήτων: «όλα τα έθνη πολεμούν και στους τυράννους των ορμούν», όπως σάλπισε ο «Πατριωτικός Υμνος» του Ρήγα Βελεστινλή, πριν επέλθει η απογοήτευση που ακολούθησε το Καμποφόρμιο: επανάσταση με δημοκρατική ιδεολογία, δηλαδή αστική, με αστική τάξη τους βιοτέχνες, τους καραβοκυραίους και τους εμπόρους. Δεν αντιστοιχούσαν σε μια «τρίτη τάξη» -κυριολεκτικότερα κατάσταση- που αναζητούσε τη συμμετοχή της στην εξουσία, μάλιστα ανατρέποντας τις βαθμίδες της κοινωνικής ιεραρχίας και μετατρέποντας την οριζόντια σε κάθετη κινητικότητα. Η διχοτομία κατακτητική (ισλαμική) και κατακτημένη (χριστιανική) κοινωνία μετέτρεπε την κοινωνική σύγκρουση σε σύγκρουση κυριάρχων και κυριαρχούμενων· πολιτική και όχι οικονομική.

Αστοί

Αστική λοιπόν ως προς την ιδεολογία επανάσταση, αλλά όχι επανάσταση μιας οικονομικά ισχυρής, εκτός όμως του εξουσιαστικού συστήματος, τάξης. Με δυο λόγια, οι «αστοί» δεν ήθελαν ελεύθερο χώρο, για να αναπτύξουν την οικονομία τους: δεν ήθελαν να ανατρέψουν τους όρους παραγωγής, τις παραγωγικές σχέσεις, γιατί υπήρχαν χάρη σ' αυτές. Ηθελαν και κατόρθωσαν να εθνικοποιήσουν το παρελθόν, αυτοί και οι άλλοι συντελεστές της εθνικής επανάστασης. Φυσικά την οποιαδήποτε θεωρία της επανάστασης την έδωσαν όσοι μετείχαν στην κίνηση των ιδεών, οι «λόγιοι», οι διανοούμενοι: δεν ήταν όλοι τους της ίδιας κοπής και ο διαφωτισμός στον οποίο τους εντάσσουμε δεν ήταν μονοσήμαντος· ο διαφωτισμός, κυρίως μεταρρυθμιστικός, γινόταν επαναστατικός, όταν η σύγκρουση γινόταν ανάμεσα σε κατακτητές και κατακτημένους, κυριολεκτικότερα -καθώς λέγαμε- ανάμεσα σε μια κοινωνία κατακτητική και σε μια κοινωνία κατακτημένη, με επίκοινους οικονομικούς ρόλους, αλλά μόνο μερικώς ρόλους εξουσιαστικούς.

Αυτή η διχοτομία (παρά τις μακαριότητες μιας συνεχώς αναδυόμενης σκοπιμοθηρικής ιστοριογραφίας) είχε τα επαναστατικά της προηγούμενα, καθοριζόμενα από την πολιτική συγκυρία και τους πολιτικούς σχεδιασμούς όσων έβλεπαν στην οθωμανική εγκαθίδρυση μιαν απειλή. Οι σχεδιασμοί αυτοί προέβλεπαν και μια εδαφικότητα της αποδεσμευμένης από την κατάκτηση κοινωνίας. Η επανάσταση του 1821 συνδέθηκε μ' αυτά τα προηγούμενα και η ιστοριογραφία της την ενέτασσε σε αυτά ή τη διαχώριζε απ' αυτά προσδένοντάς την στην αρχή των εθνικοτήτων: και στις δύο περιπτώσεις η οντολογική ιστορία υποτασσόταν στη θεωρία της ιστορίας. Το ζητούμενο είναι να ιδούμε πώς οι κατακτημένοι βίωναν τους όρους της κατάκτησης.

Με τρόπους διαφορετικούς; Με την αποδοχή τους, με έκδηλο παράδειγμα τους εξισλαμισμούς· με την αποδοχή τους, υπό την προϋπόθεση της διατήρησης της ιδιοπροσωπίας τους, κυρίως θρησκευτικής· με την ανταρσία, δηλαδή με τη μη αποδοχή των όρων της κατάκτησης. Με προτίμηση άλλου ηγεμόνα μερικώς ή συνολικώς ομόδοξου· τελικώς, το 1821, με την εθνική χειραφέτηση, με την εθνική κυριαρχία, έστω κι αν έφεραν ηγεμόνες από άλλους τόπους, γιατί οι ίδιοι οι χειραφετημένοι δεν είχαν ηγήτορες γενικής αποδοχής· όταν βρήκαν έναν, αυτός ήταν προσωρινός, προσδεδεμένος σε μιαν από τις προστάτιδες δυνάμεις: τον άτυχο Ιωάννη Καποδίστρια που δεν κατάφερε να ενσωματωθεί σε μιαν άλλη μακροχρόνια παράδοση, εκείνη των χρησμών και των ερμηνειών της Αποκάλυψης.

Ληστές

Αυτή η αδρομερής και όχι βέβαια συστηματική αναδρομή στη συνθετότητα των μεταλλασσόμενων συντελεστών της εθνικής, τελικώς, επανάστασης (και συνάμα στους θρύλους της), μας ξαναφέρνει στους πρωτόγονους συντελεστές της, στους ληστές, που εκφράζανε ταυτόχρονα την ανταρσία και την προσαρμογή: στους ανθρώπους της λείας. Η τελευταία ήταν μια από τις κινητήριες δυνάμεις της εθνικής επανάστασης: δεν μάζευαν τα λάφυρα μόνο στο πεδίο των μαχών· λεηλατούσαν κατακτητές και κατακτημένους, μη αρκούμενοι στη μισθοδοσία. Από νωρίς τους κατήγγειλαν, ανάμεσα στα πολλά παραδείγματα ο Γεώργιος Αναγνώστης Ιατρίδης, όταν καταγράφει τα τεκταινόμενα στην πατρίδα του, το Καρπενήσι, με σκληρούς λόγους για τους δειλούς πλιατσικολόγους επαναστάτες. Οπως ο Σολωμός, έτσι κι αυτός δεν αποκρύψανε τη σκληρότητα, ο ένας, την ιδιοτέλεια ο άλλος, της εθνικής επανάστασης. Κοντά σ' αυτούς πολλοί άλλοι, περιγραφικώς ή και καταγγελτικώς. Κοντολογίς, δεν είμαστε άμοιροι μιας άμεσης και βιωμένης μαρτυρίας που αποσιωπήθηκε αργότερα από τη μαχόμενη ιστοριογραφία. Να «ανακαλύπτουμε» και να «αποκαλύπτουμε» σήμερα τα καταγραμμένα, είναι σαν να σκοτώνουμε ψόφια λιοντάρια. Ωστόσο, αυτοί οι ληστές και άκαρδοι δεν αποτελούν ηθικές αλλά ιστορικές κατηγορίες και η ιστορία δεν είναι ηθικοκεντρική αλλά ερμηνευτική, αν θέλει να είναι επιστήμη - ή απλώς διανοητική στάση. Ο Μακρυγιάννης έγραψε μια τριπλή ιστορία: τον βίο του, τις φαντασιώσεις του και την αλληλουχία των στρατιωτικών, κυρίως, γεγονότων. Η τελευταία ιστορία αποτυπώνεται στην εικονογραφία του: η Πόλη δεν παραδόθηκε, αλλά αλώθηκε· ο κατακτητής έβαλε στο ζυγό τους κατακτημένους και τους έκαμε σκλάβους· οι ανυπόταχτοι πήραν τα βουνά και το «άμαθο παιδί», ο Ρήγας, έσπειρε το σπόρο της ελευθερίας. Πρόκειται για το ερμηνευτικό σχήμα που υιοθέτησε η «δημόσια» ιστορία. Πρόκειται επίσης για κάτι άλλο, για την κατάκτηση με τις διαμεσολαβήσεις της: με το σπαθί, με τον σταυρό και με την πείνα, θα πει ο Πάμπλο Νερούδα. Η αναλογία είναι αυτόδηλη: με τη βία, με τη θρησκευτική ετερότητα, με την ιδιοποίηση της παραγωγής.

ΠΗΓΗ: εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 20-3-2011

Απόκριες

Αποκριά σημαίνει αποχή από το κρέας -προετοιμάζει τον άνθρωπο ψυχικά και σωματικά για την περίοδο του Πάσχα και την Ανάσταση. Στα λατινικά ταυτίζεται με το καρναβάλι, καθώς αυτή η λέξη προέρχεται από το carne, που σημαίνει “κρέας”, και το ρήμα vale, που σημαίνει “περνώ”.
Η περίοδος της Αποκριάς θεωρείται κατεξοχήν περίοδος εκτόνωσης, μια περίοδος κατά την οποία ο άνθρωπος ξεφεύγει από την καθημερινότητά του και εξωτερικεύει τα πάθη του με τη βοήθεια της μεταμφίεσης.
Παλαιότερα το καρναβάλι γινόταν παντού στην Ελλάδα με μασκαράτες ομαδικές, χορούς, γλέντια, σάτιρα και διάφορα ιδιαίτερα έθιμα σε κάθε μέρος. Ήταν ευκαιρία για ξεφάντωμα, κρασί και χίλια δυο πειράγματα. Μεγαλύτερα κέντρα του αποκριάτικου ξεφαντώματος ήταν, όπως και σήμερα, η Πάτρα με το περιβόητο πατρινό καρναβάλι, που έχει τις ρίζες του στις αρχές του 19ου αιώνα, η Πλάκα στην Αθήνα, η Θήβα με τον περίφημο “βλάχικο γάμο”, η Κοζάνη με τους ωραίους φανούς της, υπαίθρια γλέντια γύρω από φωτιές σε διάφορες γειτονιές της.

Η συνέχεια εδώ

12410 και 1 τριαντάφυλλα

Μια πρωτότυπη προσέγγιση στα γεγονότα του '73. Μέσα από τα µάτια μιας γάτας «περνά» η εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών στην ταινία. Ο δημιουργός του φιλμ αξιοποίησε πραγματικές λήψεις από τα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1973 και τα «δείχνει» μέσα από τα μάτια μιας γάτας που ήταν στο Πολυτεχνείο τη μοιραία νύχτα, πριν από 12.410 συν μία ημέρες.

Παραγωγή: Ελληνική

Σκηνοθέτης: Ιορδάνης Ανανιάδης

Σενάριο: Ιορδάνης Ανανιάδης

Μουσική: Θόδωρος Βαμβουρέλης

Παραγωγή: ΕΡΤ Α.Ε.,Cels Unlimited, Ιορδάνης Ανανιάδης, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου

Ο ουρανός, του Τάκη Κανελλόπουλου

 Ο ενθουσιασμός, η πρόσκαιρη χαρά της νίκης, η απογοήτευση της ήττας και το φοβερό, αναπάντητο "γιατί". Κι όλα, κάτω από τη φοβερή σκιά της φρίκης του πολέμου. Το αριστούργημα του Κανελλόπουλου βασίστηκε σε διηγήσεις ανθρώπων που έζησαν τον πόλεμο του '40. Μέρος των γυρισμάτων έγινε στο χωριό Δρυόβουνο του νομού Κοζάνης. O "Ουρανός" του Τάκη Κανελλόπουλου είναι για πολλούς μια από τις κορυφαίες αντιπολεμικές ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Έτος παραγωγής: 1962

Η ταινία είναι χωρισμένη σε 9 (περίπου δεκάλεπτα) μέρη, τα οποία όμως διαδέχονται το ένα το άλλο αυτόματα.