Ζωή Καρέλλη, Η Μετάφραση των εβδομήκοντα

Τούτ’ οι περίσκεπτοι, κρυφά τόσο υπερήφανοι, Ιουδαίοι
του βασιλέως καλεσμένοι, υποχωρητικοί,
πώς δέχτηκαν τα ιερά βιβλία τους,
το διαλεχτό, ξεχωριστό τους λόγοι,
την πνευματική οικοδομή του παιδειμένου έθνους των
να παραδώσουν σε ειδωλολάτρες;
Αντιπρόσωποι αυτοί του περιούσιου λαού,
του μόνου αληθινού Θεού οι αγαπητοί,
πώς δέχτηκαν να πλάσουν σ’ άλλη γλώσσα
τη λαλιά τους;
Αλεξάνδρεια των Πτολεμαίων
κι’ η γλώσσα η Ελληνική, μοναδική,
στην έξοχη ακμή της, εκείνη
που στην έντασή της, παίρνει μια λάμψη
τραγική σχεδόν, καθώς πάει ν’ αποδείξει, ίσως
τι σημαίνει η απεριόριστη ελευθερία.


Η γλώσσα η Ελληνική,
στην αυστηρή ομορφιά της και στην ορθή οξύτητά της,
η θαυμάσια γλώσσα, αυτή
είχε γοητέψει τους ιερούς Εβραίους
και δέχτηκαν, περίπου τρεις αιώνες π.Χ.
να φανερώσουν εκείνη την αναμονή,
όπου, μοιραία πια, δεν θα επαληθεύονταν δική τους.