Ανδρέας Κάλβος (1792 - 3 Νοεμβρίου1869)

Ο Ανδρέας Κάλβος (1792-1869) αποτελεί έναν από τους σπουδαιότερους Έλληνες ποιητές. Η νεοκλασικιστική του παιδεία και η ρομαντική του ψυχοσύνθεση συμπλέκουν στην ποίηση του το δραματικό με το ειδυλλιακό, το παγανιστικό με το χριστιανικό, τα αρχαιοελληνικά πρότυπα με την σύγχρονη επαναστατική επικαιρότητα, τον πουριτανισμό με τον λανθάνοντα ερωτισμό, την αυστηρότητα, τη μελαγχολία, την κλασικιστική φόρμα με το ρομαντικό περιεχόμενο, σύζευξη που είναι ορατή ακόμη και στη γλώσσα (αρχαΐζουσα με βάση δημοτική) και στη μετρική (αρχαϊκή στροφή και μέτρο που συχνά δημιουργεί, σε δεύτερο επίπεδο, δεκεπεντασύλλαβους).

Σύγχρονος του Σολωμού, γεννήθηκε το 1792 στη Ζάκυνθο από μητέρα αρχοντοπούλα (την Ανδριανή Ρουκάνη) και από πατέρα μικροαστό και τυχοδιώκτη (τον Τζανέτο η Ιωάννη Κάλβο, πρώην ανθυπολοχαγό του ενετικού μισθοφορικού στρατού). Το 1802 ο πατέρας Κάλβος παίρνει τα δύο παιδιά του, τον Ανδρέα και τον κατά δύο χρόνια μικρότερο Νικόλαο, και εγκαταλείπει τη σύζυγο του για να εγκατασταθεί στο Λιβόρνο της Ιταλίας, γεγονός που παρέχει δυνατότητες μόρφωσης στον Κάλβο, ο οποίος, φιλομαθής καθώς είναι, πραγματοποιεί τις πρώτες επαφές του με τα ελληνικά γράμματα και την κλασική ελληνική και λατινική αρχαιότητα.

Στο Λιβόρνο γράφει ο Κάλβος και το πρώτο του έργο, τον Ύμνο στον Ναπολέοντα, κείμενο προτρεπτικό αντιπολεμικό, που αργότερα αποκηρύσσει (κι έτσι γνωρίζουμε την ύπαρξη του, μιας που το ίδιο δεν σώζεται). Τον ίδιο χρόνο πηγαίνει για λίγους μήνες στην Πίζα, όπου εργάζεται ως γραμματέας και αμέσως μετά πηγαίνει στη Φλωρεντία, κέντρο τότε της πνευματικής ζωής και δημιουργίας. Τα δυο παιδιά μεγαλώνουν χωρίς οικογενειακή θαλπωρή. Η μητέρα χάνει τα ίχνη των παιδιών της και ο πατέρας εγκαταλείπει τα παιδιά, ταξιδεύοντας για τις δουλειές του. Το 1812 σημαδeύεται από τον θάνατο του πατέρα του και την ακόμη μεγαλύτερη οικονομική κάμψη που γνωρίζει αλλά παράλληλα και από την γνωριμία του με τον Ugo Foscolo, τον πιο τιμημένο Ιταλό ποιητή και λόγιο της εποχής. Ο Foscolo θα γίνει δάσκαλος, καθοδηγητής και μυητής του Κάλβου στον νεοκλασικισμό, στα αρχαϊκά πρότυπα, και στον πολιτικό φιλελευθερισμό. Το 1813 ο Κάλβος, και υπό την σκιά του Foscolo, γράφει στα ιταλικά τις τρεις τραγωδίες: Θηραμένης, Δαναΐδες και Ιππίας. Επιπλέον ολοκληρώνει τέσσερις δραματικούς μονολόγους, σύμφωνα με τις νεοκλασικιστικές επιταγές. Ο Foscolo αυτοεξορίζεται στο τέλος του 1813 στη Ζυρίχη για να αποφύγει το αυστριακό καθεστώς. Ο Κάλβος τον ξανασυναντά εκεί το 1816 και την ίδια εποχή πληροφορείται τον θάνατο της μητέρας του, γεγονός που τον συγκλονίζει. Εν τω μεταξύ έχει συνθέσει στα ιταλικά, από το 1814, και την Ωδή εις Ιονίους.

Στα τέλη του 1816 οι δύο φίλοι καταφεύγουν στην Αγγλία και η αλληλεπίδραση τους εξακολουθεί μέχρι τον Φεβρουάριο του 1817, όταν ο οξύθυμος και στρυφνός χαρακτήρας αμφοτέρων διαλύει τη φιλία τους. Ο Κάλβος εξασφαλίζει τα προς το ζειν παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα κυρίως ιταλικών και σε μικρότερο βαθμό ελληνικών. Μεταξύ 1817 και 1818 μεταφράζει στα νέα ελληνικά το Book of Common Prayer, το κατ' εξοχήν κανονικό βιβλίο της Αγγλικανικής Εκκλησίας, και επιμελείται φιλολογικά την ιταλική μετάφραση για λογαριασμό του εκδότη Bagster. Η νεοελληνική έκδοση θα κυκλοφορήσει το 1820 και η ιταλική το 1821, σε δύο σχήματα. Η πολύγλωττος έκδοση, σε οκτώ γλώσσες, θα τυπωθεί το 1821 σε σχήμα 4ο. Στα 1818-19 δίνει διαλέξεις με θέμα τη σωστή προφορά των αρχαίων, οι οποίες προκαλούν αίσθηση. Συντάσσει και εκδίδει μια Νεοελληνική Γραμματική, μια Μέθοδο Εκμάθησης Ιταλικών σε τέσσερα μέρη (το τρίτο μέρος συνιστούν οι δικές του Danaidi) και ασχολείται με τη σύνταξη ενός αγγλοελληνικού λεξικού.

Το Μάιο του 1819, προσχώρησε στο Αγγλικανικό Δόγμα (he had conformed to the Church of England) και παντρεύεται την Τερέζα Τόμας η οποία πεθαίνει (πιθανότατα και η κόρη που είχαν εν τω μεταξύ αποκτήσει) ένα χρόνο αργότερα. Αποτυχημένη είναι και η ταυτόχρονη ερωτική του σχέση με την μαθήτρια του Σούζαν Ριντού. Τότε πιθανολογείται και μια απόπειρα αυτοκτονίας του Κάλβου (περίπου το 1820). Τέλη Ιουλίου του 1820 εγκαταλείπει την Αγγλία.

Το 1819 τυπώνει και την πρώτη ελληνόφωνη ωδή του, «Ελπίς Πατρίδος». Το ποίημα θα ανευρεθεί από τον Λεύκιο Ζαφειρίου -σχεδόν 200 χρόνια μετά- στην βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Γλασκόβης και θα παρουσιαστεί στον τόμο «Ο Βίος και το Έργο του Ανδρέα Κάλβου» (Μεταίχμιο 2006).

Τον Σεπτέμβριο του 1820 επιστρέφει στη Φλωρεντία με μια μικρής διάρκειας στάση στο Παρίσι. Εμπλέκεται στο κίνημα των Καρμπονάρων, συλλαμβάνεται και απελαύνεται στις 23 Απριλίου του 1821. Καταφεύγει στη Γενεύη, όπου περιβάλλεται με αγάπη από τον φιλελληνικό κύκλο. Εργάζεται και πάλι ως καθηγητής ξένων γλωσσών, ενώ παράλληλα ασχολείται με την έκδοση ενός χειρογράφου της Ιλιάδας, που όμως δεν πραγματοποιείται. Συγκλονισμένος και συνεπαρμένος από το ξέσπασμα της επανάστασης, εκδίδει το 1824 το πρώτο μέρος του ελληνόγλωσσου -και του μόνου με υψηλή ποιητική αξία- έργου του, τη Λύρα, μια συλλογή 10 ωδών. Οι ωδές του σχεδόν αμέσως μεταφράζονται και στα γαλλικά και βρίσκουν ευνοϊκότατη υποδοχή. Στις αρχές του 1825 ο Κάλβος μεταβαίνει στο Παρίσι, όπου ένα χρόνο αργότερα δημοσιεύει ακόμη δέκα ωδές, με οικονομική ενίσχυση των φιλελλήνων, τα Λυρικά.

Στο τέλος του Ιουλίου του 1826 πηγαίνει στο Ναύπλιο. Απογοητεύεται όμως από την επικρατούσα διχόνοια και από την αδιαφορία για τον ίδιο και το έργο του. Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου πηγαίνει στην Κέρκυρα, όπου μέχρι το 1827 διδάσκει στην Ιόνιο Ακαδημία. Ως το 1836, οπότε και επανατοποθετείται στην Ακαδημία, ασχολείται με ιδιαίτερα μαθήματα. Το 1841 αναλαμβάνει τη διεύθυνση του Κερκυραϊκού Γυμνασίου, παραιτείται όμως στο τέλος του χρόνου. Ταυτόχρονα συνεργάζεται με τοπικές εφημερίδες. Με τον Σολωμό, όπως μαρτυρείται, «είχε απλή γνωριμία».

Στο τέλος του 1852 ο Κάλβος αφήνει την Κέρκυρα και εγκαθίσταται στο Louth της Αγγλίας, όπου ένα χρόνο αργότερα παντρεύεται την Charlotte Wadans και διδάσκει στο παρθεναγωγείο της μέχρι το τέλος της ζωής του, στις 3 Νοεμβρίου του 1869.

Τα έργα του Κάλβου δέχτηκαν αρκετή κριτική από τις δύο επικρατούσες παρατάξεις διανοουμένων της ελληνικής πραγματικότητας. Οι Φαναριώτες από τη μία και οι Επτανήσιοι από την άλλη, αρνήθηκαν στις Ωδές του το δικαίωμα πολιτογράφησης στον χώρο της ελληνικής ποίησης. Ο Κάλβος γεννήθηκε μεν στη Ζάκυνθο και γύρισε εκεί μετά τη συγγραφή των Ωδών του, αλλά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως Επτανήσιος ποιητής. Δεν ανήκει στη σχολή που παγιωνόταν γύρω από τον Σολωμό και μάλιστα κανένας λόγιος των Επτανήσων δεν τον θεώρησε ποτέ ως Ιόνιο ποιητή. Πολλοί άσκησαν κριτική στη γλώσσα που χρησιμοποιούσε ο Κάλβος, αν και παραδέχονταν την ποίηση του. Το ίδιο και οι Φαναριώτες. Σ’ αντίθεση με τους Έλληνες λόγιους, ο γαλλικός τύπος παρουσιαζόταν ενθουσιασμένος από τα έργα του Κάλβου, τα οποία κατάφεραν να πείσουν τους ξένους πολύ πιο εύκολα απ' ό,τι τους συμπατριώτες του.

Όσο αφορά τη γλώσσα, ο Κάλβος δεν είχε το θάρρος να απορρίψει την καθαρεύουσα ή τη δημοτική. Η γλωσσική πολλαπλότητα της εποχής του περιοριζόταν σε δύο στάσεις που αντιπαρατάσσονταν στις ωδές του. Στη συμβίωση της δημοτικής με την καθαρεύουσα γίνεται διασταύρωση μεταξύ της ζωντανής φωνής της ζωής και του κόσμου των βιβλίων. Γενικότερα, στα έργα του, ο Κάλβος επιχειρούσε να συνδυάσει δύο αντίθετες δυνάμεις, π.χ. το μυθικό στοιχείο και τα σύγχρονα γεγονότα της εποχής του, τον Δία και τον Θεό, τον νεοκλασικισμό και τον ρομαντισμό.

Η πρώτη νομιμοποίηση του ποιητή από την ελληνική πλευρά έρχεται από τον Βικέλα και ολοκληρώνεται στην ομιλία του Παλαμά το 1889.

Πηγή: Βικιπαίδεια

Από που προέρχεται η έκφραση «Ά μπε, μπα μπλόν, του κείθε μπλόν»;

Μεταξύ των πολλών παραδειγμάτων που κατά καιρούς σας φέρνω - και με ανεχόσαστε - ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα:

Μικροί (οι ομήλικοι εξ ημών.) είχαμε παίξει το γνωστό παιδικό παιχνίδι :
δύο ομάδες αντιπαρατιθέμενες, εναλλάξ να εφορμούν η μία της άλλης ψελλίζοντας ακαταλαβίστικα λόγια, που όλοι νομίζαμε αποκυήματα παιδικής φαντασίας και κουταμάρας (μετέπειτα πήρε την μορφή: «έλα να τα βγάλουμε»)

«Ά μπε, μπα μπλόν, του κείθε μπλόν, ά μπε μπα μπλόν του κείθε μπλόν,
μπλήν-μπλόν.»

Τι σημαίνουν αυτά? Μα , τι άλλο, ακαταλαβίστικες παιδικές κουταμάρες, θα ειπεί κάποιος.

Όμως δεν είναι έτσι.

Ατυχώς, η Ελληνική, εδέχθη πλείστες όσες προσβολές από εξελληνισμένους βαρβάρους, Σλάβους, Τουρκόφωνους, Λατίνους κ.ά.., που δεν κατανοούσαν την ελληνική -ούτε κάν είχαν την φωνητική ανατομία που θα τους επέτρεπε σωστές εκφωνήσεις φωνηέντων - εμιμούντο τις φράσεις, παραφράζοντάς τις συχνότατα, και έτσι διεστραμμένα και παραμορφωμένα, έφθασαν μέχρι των ημερών μας, ώστε πλέον να μη αναγνωρίζονται.

Κατ' αυτόν τον τρόπο, εισήχθησαν εις την Ελληνική, όροι, λέξεις και φράσεις, ως μέσα από παραμορφωτικό κάτοπτρο είδωλα, καθιστάμενα αγνώριστα στον απλό κόσμο.

Ας επανέλθουμε στο πιο πάνω.

Η όλη στιχομυθία, προήρχετο από παιδικό παιχνίδι που έπαιζαν οι Αθηναίοι Παίδες (και ου μόνον.), και ταυτόχρονα εγυμνάζοντο στα μετέπειτα αληθινά πολεμικά παιχνίδια. Πράγμα απολύτως φυσικό, αφού πάντοτε ο Αθηναίος Πολίτης ετύγχανε και Οπλίτης!
(βλέπετε παίζοντας και με τα γράμματα, προκύπτουν συνδεόμενες έννοιες. Πολίτης - Οπλίτης)

Τι έλεγαν λοιπόν οι αντιπαρατιθέμενες παιδικές ομάδες, που τόσον παραφράσθηκε από τους μεταγενέστερους??
Ιδού η απόδοση:

«Απεμπολών, του κείθεν εμβολών !!!...»
(επαλαμβανόμενα με ρυθμό, εναλλάξ από την δήθεν επιτιθέμενη ομάδα)

Τι σήμαιναν ταύτα? Μα απλά ελληνικά είναι!
«Σε απεμπολώ, σε απωθώ, σε σπρώχνω, πέραν (εκείθεν) εμβολών σε (βλ. έμβολο) με το δόρυ μου, με το ακόντιό μου!!!»

Πηγή: ramnousia

William Butler Yeats, Loreena McKennitt - Stolen Child

                             
To ποίημα γράφτηκε το 1886 και δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στην Irish Monthly το Δεκέμβριο του ίδιου έτους, θεωρείται ένα από τα πιο χαρακτηριστικά ποιήματα του Yeats. Βασίζεται σε ένα μύθο της Ιρλανδίας και αφορά μια γοητευτική νεράιδα και ένα παιδί.


Stolen Child - William Butler Yeats (1865 - 1939)


Where dips the rocky highland

Of Sleuth Wood in the lake,

There lies a leafy island

Where flapping herons wake

The drowsy water rats;

There we've hid our faery vats,

Full of berrys

And of reddest stolen cherries.

Come away, O human child!

To the waters and the wild

With a faery, hand in hand.

For the world's more full of weeping than you can understand.

Where the wave of moonlight glosses

The dim gray sands with light,

Far off by furthest Rosses

We foot it all the night,

Weaving olden dances

Mingling hands and mingling glances

Till the moon has taken flight;

To and fro we leap

And chase the frothy bubbles,

While the world is full of troubles

And anxious in its sleep.

Come away, O human child!

To the waters and the wild

With a faery, hand in hand,

For the world's more full of weeping than you can understand.

Where the wandering water gushes

From the hills above Glen-Car,

In pools among the rushes

That scarce could bathe a star,

We seek for slumbering trout

And whispering in their ears

Give them unquiet dreams;

Leaning softly out

From ferns that drop their tears

Over the young streams.

Come away, O human child!

To the waters and the wild

With a faery, hand in hand,

For the world's more full of weeping than you can understand.

Away with us he's going,

The solemn-eyed -

He'll hear no more the lowing

Of the calves on the warm hillside

Or the kettle on the hob

Sing peace into his breast,

Or see the brown mice bob

Round and round the oatmeal chest

For he comes the human child

To the waters and the wild

With a faery, hand in hand

From a world more full of weeping than he can understand

Πηγή: http://rhythmichorizons.blogspot.gr/

Catwoman, Νίκη Χαλκιαδάκη

Περιμένω να γυρίσεις σπίτι, να βγάλεις τα ρούχα

- Θεέ μου πώς περιμένω να βγάλεις τα ρούχα -

τα πόδια σου αγαπώ

τις κνήμες

ό,τι σε πάει και σ' επιστρέφει

Μ' ένα σου νεύμα ν' ανέβω στο κρεβάτι

να γίνω ολόκληρη κατοικίδια ηδονή

από τη συλλογή Ανάσκελη με πυρετό, 2012

The dance of the life tree - Eleni Karaindrou

Ο έρωτας σαν μυστικιστική τελετή....

Ο έρωτας είναι μία μυστικιστική τελετή που συντελείται μέσα στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Είναι μία κατάσταση αλλοιωμένης συνειδητότητας, όπου οι πρωταγωνιστές νιώθουν ότι αποκτούν δυνάμεις πέρα από τη φύση τους. Σαν τις ωδές του Πινδάρου και της Σαπφούς.

Δύο πραγματικοί εραστές γνωρίζουν, πως κοιτάζοντας βαθιά στα μάτια ο ένας τον άλλον, νιώθουν το άγγιγμα του άλλου. Ένα άγγιγμα το οποίο ολοκληρώνει η φυσική επαφή.

Πάνω στον έρωτα έχουν γραφτεί χιλιάδες στίχοι βιβλίων, μουσικής και ποιημάτων. Μέσα από τον έρωτα όμως έχουν περάσει και τα πιο απόκρυφα νοήματα μύησης, των Μυστικών Εταιριών που πάντοτε υπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, προσπαθώντας να πετύχουν αυτό που κάποιοι το λένε π.χ. θέωση...Την ουσιαστική πνευματική τελειότητα...

Το παράδειγμα από το μακρινό 1274, στην πόλη της Φλωρεντίας, όπου ο νεαρός τότε Δάντης συνάντησε για πρώτη φορά τη Βεατρίκη, δείχνει την αρχική κατάσταση μίας αλλοιωμένης συνειδητότητας...

"Φορούσε ένα ωραίο βαθυκόκκινο αραχνοϋφαντο φόρεμα δεμένο με ζώνη, και τη στιγμή που την είδα, ομολογώ με κάθε ειλικρίνεια ότι το πνεύμα που αγαπά στα μύχια βάθη της καρδιάς μου άρχισε να τρέμει τόσο, που κυρίευσε όλο το είναι μου...Τότε που αποκαλύφθηκε η αρχή και το τέλος της ευτυχίας της ζωής μου." (απόσπασμα από το βιβλίο Η Μυστική Ιστορία του Κόσμου, του Jonathan Black)

Η πρώτη συνάντηση του έρωτα με τον μυστικισμό στην Ευρώπη του Μεσαίωνα.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι η άνθηση της Αναγέννησης, οφειλότανε στην διαφορετική σεξουαλική προσέγγιση των ανθρώπων. Έγινε πιο εγκεφαλική, όπως ακριβώς ήταν στα χρόνια της Αρχαίας Ελλάδας. Στα χρόνια δηλαδή της γέννησης του Έρωτα...

Η παραπάνω μη συμβατική εξήγηση της Αναγέννησης, έρχεται να συμπληρώσει την αντίστοιχη συμβατική, όπως περιγράφεται στο βιβλίο The Forgotten Revolution από τον Lucio Russo, σύμφωνα με την οποία η περίοδος της πνευματικής ανάπτυξης της ανθρωπότητας, οφείλεται στο γεγονός ότι ξανα-ανακαλύφθηκε η γνώση του Αρχαίου Κόσμου.

Μπορούμε όμως να σκεφτόμαστε όταν φτάνουμε στην αλλοιωμένη κατάσταση συνειδητότητας την οποία συνιστά ο οργασμός ή μήπως είναι εχθρικός προς τη σκέψη;

Μάλλον η έννοια της σκέψης είναι σχετική, αφού σε αυτή την κατάσταση, έχουμε την πραγματική ένωση μεταξύ των εγκεφάλων και την πραγματική πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου.

Αλήθεια, πόσοι μπορούν να το αντιληφθούν;

Πηγή: ramnousia.

Η ποίηση του Γιάννη Ρίτσου στην Ιταλία

Κυκλοφόρησε τόμος με ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου μαζί με την ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera

Η Corriere della Sera, η πιο σημαντική ιταλική εφημερίδα, κυκλοφόρησε πρόσφατα έναν τόμο αφιερωμένο στην ποίηση του Γιάννη Ρίτσου, με τίτλο Il funambolo e la luna.  Ο τόμος αυτός περιλαμβάνει τη σύνθεση Ο σκοινοβάτης και η σελήνη από τα Επινίκια και μια ευρεία επιλογή ποιημάτων από την τελευταία του συλλογή, Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα, η οποία μόλις εκδόθηκε από τις εκδόσεις Crocetti, στο Μιλάνο. Μέσα στο 2013 πρόκειται να εκδοθεί  και ολόκληρη η Τέταρτη διάσταση από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.  

Ο τόμος εντάσσεται στη σειρά που εγκαινίασε αυτή τη χρονιά η Corriere della Sera, με  τίτλο «Ένας αιώνας ποίησης» (“Un secolo di poesia”), αφιερωμένη στους μεγαλύτερους ποιητές του 20ού αιώνα. Οι τόμοι πωλούνται, ένας ανά εβδομάδα, μαζί με την εφημερίδα στην τιμή των 9 ευρώ, είναι δε επιμελημένοι από τους μεγαλύτερους ιταλούς μελετητές και ειδικούς. Τη σειρά διευθύνει ο Nicola Crocetti, μεταφραστής, εκδότης και διευθυντής του Poesia, του περιοδικού ποίησης με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία στην Ευρώπη, το οποίο σε λίγους μήνες συμπληρώνει 25 χρόνια ζωής.

Η εν λόγω πρωτοβουλία σημείωσε εκπληκτική επιτυχία. Ανάμεσα στους 50 τόμους που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα –όλοι σε δίγλωσση έκδοση, με το πρωτότυπο κείμενο, και με ιδιαίτερα καλαίσθητη εμφάνιση–, δύο αφιερώθηκαν σε δύο από τους μεγαλύτερους έλληνες ποιητές του 20ού αιώνα: τον Κ. Π. Καβάφη και τον Γιάννη Ρίτσο.

Ο Ρίτσος αρχίζει να έχει αξιοσημείωτη επιτυχία και στην Ιταλία. Αρκετοί δραματικοί μονόλογοι από την Τέταρτη διάσταση δραματοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια σε διάφορα ιταλικά θέατρα, ερμηνευμένοι από γνωστούς ηθοποιούς, όπως η Elisabetta Pozzi και ο Moni Ovadia. Ο τελευταίος θα παρουσιάσει, στη Φεράρα, ένα έργο που θα περιλαμβάνει τους μονολόγους Η σονάτα του σεληνόφωτος και Δελφοί. Η παράσταση θα περιοδεύσει έπειτα και σε άλλες ιταλικές πόλεις. Επίσης, στη Μπολόνια, στις αρχές Νοεμβρίου, θα ανέβουν στη σκηνή, σε σκηνοθεσία του Michele Collina, από μια ομάδα νεαρών ηθοποιών, τέσσερις μονόλογοι από την Τέταρτη διάσταση: Ελένη, Φαίδρα, Ισμήνη και Περσεφόνη.      

ΜΕΤΑΞΥ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΣΠΥΡΟΣ Λ. ΒΡΕΤΤΟΣ

Μου απαριθμείς σε άψογη αλφαβητική σειρά

(στην οποία με τόση τάξη

την εποχή της δύναμής σου ταξινόμησες)

τα γεγονότα και τις πράξεις σου εκείνες

που σε έκαναν, όπως πιστεύεις, ισχυρό.

Πόσο πολύ όμως προδίδεσαι

όταν ξανάρχεσαι από μόνος σου

και δευτερολογείς πάνω στα ίδια,

όταν στον κάθε μου αντίλογο και μορφασμό

πετάς και μι’ άλλη δικαιολογία

για τις σπουδαίες σου τις πράξεις.

Πόση ανασφάλεια αγαπητέ

μέσα στην τόση δύναμή σου!

Κι αφού το είδες πως δεν έπιασαν σ’ εμένα αυτά,

μου προσποιείσαι τώρα κάποια παρακμή

που τάχα θα περάσει

κι ότι δεν τρέχει τίποτα

κι ότι θα μπεις ξανά μες στην ακμή

με όλη την ορμή σου,

αντί να το δεχτείς πως έχεις βυθιστεί

και μ’ ό,τι ελάχιστο σού έμεινε

να δώσεις μια και ν’ ανεβείς για την ανάσα.

Τι άλλο να σου προτείνω

καθώς ο ήλιος έγειρε συμβολικά

και το σκοτάδι δίχως σύμβολα μας πλησιάζει;

Βίωσε έστω την όποια παρακμή σαν κάποιο τέλος

κι εγώ χωρίς τη δύναμη στη φόρα να σε βγάλω

(ίσως γιατί κι εγώ ανάλογα έχω πράξει)

θα κάνω πως δεν είδα

πως δεν ξέρω.

ΜΙΑ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΤΗΣΗ, Νίκος Κυριακίδης

Το κοριτσάκι ήταν μάλλον αδύνατον να κινηθεί.

Ένας ανόητος ιστορικός από απέναντι - μετά εβδομήντα χρόνια

θα μας βοηθούσε παρά τη θέλησή του.

Στο τέλος αποφάσισαν ψύχραιμα να μη τρώνε πρώτα τους γέρους

Τα μωρά ήταν πιο εύκολο να μαλακώσουν...

Ήταν κι ένας άλλος παρόμοιος ιστορικός που μας βοηθούσε πάλι.

Μετά ερχόταν το κάρο στη Χαραυγή και μάζευε τους ξεκουρασμένους

Την είδε : ‘’Φάε κάτι μικρή, στο επόμενο δρομολόγιο, σε βλέπω μέσα’’.

Στο Λένινγκραντ και το Στάλινγκραντ τη δουλειά την κάναν κυρίως

οι πολύ δοκιμασμένες γριές

Αυτές που ξέραν πια καλά τι θα πει κορμί ακούνητο και κορμί πεινασμένο.

Πηγαινοέρχομαι από μικρός μέσα στο αερόστατό μου,

από τη Χαραυγή στο Λένινγκραντ... επιστρέφω μετά

Και θέλω ένα κόμμα, ένα χαπάκι, ένα σώμα χαρούμενο.

Με περιμένει ένα τρύπιο χέρι που φορά ένα γάντι

Ήχοι που είναι φρικτά ανόητοι

Συνενώσεις δήμων και μετονομασίες

Φαρμακεία χωρίς φάρμακα

Χαμόγελα –και γέλια-απόγνωσης

Κυρίως ένα ξεραμένο δέντρο

Και τηλέφωνα που πια δεν χτυπούν.

Ανέκδοτο ποίημα του Νίκου Κυριακίδη

Ημίφωνα κοάσματα λευκών συνειρμών, Γιώργος Φαλελάκης

Juan Medina 1950

Έχω φυλακή
αρχίζω να κρυώνω
εκεί που η μόνωση

μπαίνει στην απομόνωσή μου
Λευκά κελιά, λευκά φώτα
Απονιά.
Χρόνια κουβαλώ την ψυχοπάθειά μου
τη χαρίζω στους γιατρούς.
Εγώ κρατώ τ’ αστέρια
που τρεμοσβήνουν στις αισθήσεις μου
και το φεγγάρι
να σέρνεται σ’ ανώγεια του μυαλού μου
Κορμί, ψυχή και μοναξιά
Όποιος αντέξει.

 

Από τη συλλογή «Ατέρμονη Ροή», 1996

Τάκης Μπαρμπέρης - Poly P

                                                                  

Poly P. το πέμπτο κατά σειρά κομμάτι του άλμπουμ με τίτλο Porto Kayio του Έλληνα Jazzista Τάκη Μπαρμπέρη.
Κυκλοφόρησε το 2004

Ύφος κομματιού και άλμπουμ: Instrumental jazz


Πηγή: http://rhythmichorizons.blogspot.gr/

28 Οκτωβρίου 1940 - WW2 in Greece

La Vita è Bella. Nicola Piovani Soundtrack