Θηρία οι μέρες
αξιολογήσεις ενός
μέλλοντος καθόλου αβέβαιου
Θυμάμαι σήμερα το
πρόσωπο της μάνας μου για κάποιο λόγο
Μέσα στο αμάξι
Να αντανακλάται στο τζάμι
Εγώ οδηγώ
Κι ο δρόμος τρέχει δέντρα πουλιά κτίρια φεύγουν
Εκείνη κοιτούσε ένα πέρασμα
Λίγο μετά θα πέθαινε
Τέτοιον καιρό περίπου
Κι είχα εκπονήσει ήδη ένα αντίμετρο
Δεν ήξερα τη λέξη τότε
Αλλά πάλι
Αντιστεκόμουν θερμά στο καθόλου αβέβαιο
Εφηύρα χρόνο
Τώρα χωρίς
ματόκλαδα οι Γραίες που δεν
κοιμούνται ποτέ
Κοιτούν μέσα απ το τζάμι
Και τρέχουν πάλι τα δέντρα τα πουλιά και τα λοιπά
Κι ας πούμε εγώ οδηγώ
Αντίμετρα πλέον δεν έχω ευτυχώς ή δυστυχώς
Και με το μάτι μου τις πιάνω
Ακούω
Να
Βρυχώνται
Είναι λάμιες λέει ο
προληπτικός μου φίλος
Ο Λεωνίδας
Δίπλα μου καθισμένος
Δεν είναι μέρες αυτές
