σε απόγειο ευωδιάς,
στην προετοιμασία του αρραβώνα.
Αρχίζει από παντού,
η μοναξιά.
Παίρνοντας μουσική και γεύση,
λόγια και δροσιά,
πληγές και ζεστασιά,
καμώματα της συγκυρίας
ή παράδεισος σε πολιορκία.
Πόσο η προσμονή λιγόστεψε!
Με πείσμα ψυχής και πνεύματος,
ατέρμονη η αγάπη
και το ακρογιάλι χάθηκε
οριστικά.
Λαχάνιασε η ψυχή
αρχειοθετώντας βιαστικά
τις τελευταίες λεπτομέρειες,
σημειώματα ερώτων
που μουσκεύουν,
ζωές τσακισμένες,
συντρίμμια που κουράστηκε
να μοιραστεί.
Λύπη; Πώς να μη δεις,
μην ακούσεις;
Ο ευνοημένος θεατρίνος
στον πιο ώριμο ρόλο του.
Ο θάνατος τον περιμένει,
αγκαλιά με τα ποιήματά του.
Ανώνυμο πλήθος θα τον σκεπάσει,
κυνηγώντας την ελπίδα
πιο πέρα.
Και η ζωή
καράβι γυάλινο
με ραγίσματα αλήθειας
στην πλώρη.
Εραστής της απώλειας,
σε χρόνο ελάσσονα.
Έρμαιο της χαράς,
αλλότριας πάντα,
με μια πίστη παιδιάστικη
αγοράζει τη ζωή του
- αυτήν που πριν λίγο πούλησε -
την αγοράζει ξανά
με οποιοδήποτε τίμημα,
προσπαθώντας μάταια
να σπάσει τα τείχη,
σημαντικών και ασήμαντων,
μετρώντας την απόσταση
που χωρίζει,
αναβάτης του χρόνου
σε πτήσεις απειλών.
Ο θρήνος ήρθε
κάτω από ψυχρές λαμαρίνες.
- Λευτέρη, είσαι καλά;
Και ενώ ποτέ δεν αρνήθηκε
ότι φοβάται,
εκείνη ποτέ δε θύμωσε.
Που άργησε εννοώ.
Μόνο αυτός βιαζόταν
να πάει κοντά της.
Το κόκκινο έβαψε την άσφαλτο,
αυτή που χώριζε,
δωρίζοντάς τον γυμνό.
Από την ποιητική συλλογή: Πόλεμος ήταν πικραλίδες με αγάλματα, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2005
