
Δεν πιστεύω ότι η ενασχόληση με την τέχνη -ας το περιορίσω: με τη λογοτεχνία- σε τέτοιες περιόδους, έχει να κάνει μόνο με τις λέξεις, τη δομή τους, το ρεύμα που ακολουθεί ο πεζογράφος, ο ποιητής ή ο δοκιμιογράφος. Έχει επίσης να κάνει με το παράλληλο σύμπαν που θέλουμε να χτίσουμε. Έχει μάλλον περισσότερη σχέση με το «άλλο» που αναζητούμε, με το επόμενο βήμα που θέλουμε να κάνουμε. Απʼ αυτή την άποψη, δεν έχουν και τόση σημασία όσα ανέφερα μόλις πριν. Η αναγνωστική συμπεριφορά διαθέτει άλλες προσλαμβάνουσες και παραμέτρους όταν βρισκόμαστε σε οριακές καταστάσεις.
Το θέμα πιθανώς είναι η ανάγνωση νʼ αποτελέσει εφαλτήριο κοινωνικής δημιουργικότητας. Μπορεί νʼ ακούγεται κάπως διανοουμενίστικο αυτό, εντούτοις η δική μας κοινωνία έχει απόλυτη ανάγκη την πολιτιστική έκρηξη, την πολιτιστική επανάσταση, κι όχι υπό τη μαοϊκή έννοια! Αυτό που μοιάζει εκ των ων ουκ άνευ είναι η μετατροπή, επιτέλους, της αναγνωστικής διαδικασίας σε οδό κοινωνικού και πολιτικού μετασχηματισμού.
Κι αναρωτιέμαι: Μήπως είναι ώρα για την κριτική να λάβει ενεργή θέση απέναντι στα βιβλία ως κοινωνικά κίνητρα, και να βάλει για λίγο, για όσο χρειαστεί, στην άκρη τις ενδοκειμενικές αναλύσεις; Μήπως πρέπει τα βιβλία να γίνουν πια αφορμές και όχι αυτοσκοποί ανάγνωσης κι ανάλυσης;
Κι αναρωτιέμαι...
(istoparalogion.avgi@gmail.com)
http://www.avgi.gr