Καλωσορίζοντας φέτος τους πρωτοετείς φοιτητές της Σχολής Γενικών Σπουδών (School of General Studies) του Πανεπιστημίου της Βοστώνης, ο αντιπρύτανης Ρόμπερτ Ορέσικ ζήτησε να σηκώσουν το χέρι ψηλά «όσοι έχετε φίλους και γνωστούς που, όμοια με σας, ξεκινάνε τώρα σπουδές σε πανεπιστημιακό επίπεδο». Ένα δάσος από χέρια γέμισε αμέσως την αίθουσα όπου είχαν μαζευτεί τα ψαρωμένα πρωτάκια του Boston University (γνωστότερου με τα αρχικά B.U.), και ο αντιπρύτανης Ορέσικ χαμογέλασε πονηρά. «Είμαι πολύ εντυπωσιασμένος από αυτό που βλέπω», είπε στα παιδιά της Σχολής, που είχαν ακόμα σηκωμένα τα χέρια τους. «Μου προκαλεί έκπληξη», συνέχισε, «που τόσοι πολλοί από σας, ίσως και όλοι εάν βλέπω καλά, ξέρουν κάποιον ή κάποιους που, σαν και σας, θα φοιτήσουν φέτος σε πανεπιστήμιο». Τα χέρια κατέβηκαν σιγά-σιγά, αλλά η αμηχανία στα πρόσωπα των φοιτητών ήταν ολοφάνερη. Είχαν εκπλαγεί με την έκπληξη του αντιπρύτανη!…
«Μα, είναι τόσο παράξενο που όλοι έχουμε φίλους και γνωστούς που αρχίζουν φέτος σπουδές σε κάποιο πανεπιστήμιο;», ψέλλισε ένα παιδί που καθόταν στα ορεινά της αίθουσας, και σαν να είχε λατινική προφορά. »Ναι, είναι πολύ παράξενο. Ασυνήθιστο», απάντησε θριαμβευτικά ο κ. Ορέσικ, που αμέσως έκανε «κλικ» στο Powerpoint και προέτρεψε τα παιδιά «κοιτάξτε, λοιπόν, αυτό». Ήταν δύο γραφικές παραστάσεις. Η μία, έδειχνε ότι στην Αμερική, που θεωρείται «Μέκκα της εκπαίδευσης», από εκείνους που αποφοιτούν από το σχολείο μόνο το 20% συνεχίζει σπουδές σε πανεπιστήμιο. Η άλλη, πληροφορούσε ότι σε παγκόσμιο επίπεδο, το ποσοστό είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό: Mόλις 0.05%.
«Άρα;», πέταξε ο κ. Ορέσικ το… φαρμακερό του ερώτημα και έμεινε εκεί να χαζεύει τους εμβρόντητους φοιτητές. Απόκριση καμία, βεβαίως, οπότε συνέχισε μόνος του: »Αρα, είστε από τους προνομιούχους αυτού του Πλανήτη. Τους εξαιρετικά προνομιούχους».
Το περιστατικό αυτό, ήρθε και πάλι να παιδέψει το μυαλό μου τις τελευταίες μέρες με την απόφαση της Βουλής των Κοινοτήτων στη Βρετανία, να τριπλασιάσει το ύψος των διδάκτρων στα πανεπιστήμια. Μπορεί εμείς οι δημοσιογράφοι να ρίξαμε περισσότερο φως στις διαδηλώσεις και στα επεισόδια που έγιναν, αλλά το ζουμί της ιστορίας βρίσκεται στις συζητήσεις που συνεχίζονται ακόμα, σε εκατοντάδες πανεπιστήμια της Αγγλίας, γύρω από το ερώτημα «πού θα πάει η Παιδεία εάν το κίνητρο που θα υπερισχύσει για την επιλογή ενός φοιτητή είναι πρώτα το πορτοφόλι του και έπειτα όλα τα άλλα»;
Ήδη στη Βρετανία, με την διαφορετική χρέωση διδάκτρων σε «εγχώριους φοιτητές» (δηλαδή, Bρετανούς καθώς και προερχόμενους από την Ε.Ε.) και σε «άλλους» (βλέπε υπόλοιπες χώρες), προτιμώνται σάμβουαρ οι δεύτεροι, προερχόμενοι κυρίως από την Άπω Ανατολή, που πληρώνουν overseas fees, δηλαδή «δίδακτρα εξωτερικού», πολύ υψηλότερα από εκείνα των «εγχώριων». Έρευνες στη Μεγάλη Βρετανία έδειξαν ότι η αύξηση του κόστους της φοιτητικής ζωής ενδέχεται να οδηγήσει ακόμα περισσότερα παιδιά που έχουν τη θέληση αλλά και τις ικανότητες για πανεπιστημιακές σπουδές, στην απόφαση να φοιτήσουν σε κολέγια ή να μάθουν κάποια τέχνη.
Ούτε τα κολέγια είναι άσχημα, ούτε η «άλλη τέχνη» είναι προς εμπαιγμό. Όμως, η «φραγή μιας ευκαιρίας» σε ένα παιδί που έχει τα κότσια, αλλά δυστυχώς όχι τα λεφτά, για να πετάξει στον ουρανό της επιστήμης, είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Μια ματιά, μόνο, αν ρίξουμε στα βιογραφικά των «μεγαλύτερων μυαλών» που έβγαλε ποτέ αυτός ο κόσμος, θα μας δείξει ότι η Επιστήμη μεγαλούργησε από εκείνους που δεν είχαν αναπαυτικό οικονομικό μαξιλάρι για να πληρώσουν τις σπουδές τους, και όχι από εκείνους που την χρησιμοποίησαν απλώς ως «όχημα» για να μπουν μετά σε μια, έτοιμη (από τον μπαμπά) ή όχι, καλοπληρωμένη δουλειά.
Πηγή:www.aixmi.gr
