Από το 1916 που γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη (την οποία δεν αποχωρίστηκε ποτέ –όπως και το σπίτι του πίσω από τηνΑγία Σοφία), οποιητής δεν σταµάτησε ποτέ– ούτε τα τελευταία δύο χρόνια από τότε που υπέστη ελαφρύ εγκεφαλικό επεισόδιο – να γράφει ποίηση. Ώς το τέλος που ήρθε χτες, στα 95 του.
«Σε τι βοηθά η ποίηση;» τον ρωτούσα πριν από δώδεκα χρόνια µε αφορµή την ανακήρυξή του τότε σε αντεπιστέλλον µέλος της Ακαδηµίας Αθηνών. «Για έναν αληθινό ποιητή είναι µια ζωντανή ανάγκη, όπως η αναπνοή» απαντούσε. Στον στίχο δε του «συναδέλφου» του Μανόλη Αναγνωστάκη «Κανένας στίχος σήµερα δεν κινητοποιεί τις µάζες» αντιδρούσε, δηλώνοντας πως «η ποίηση είναι επαναστατική από τη φύση της – κινητοποιεί τις ψυχές των ανθρώπων και όχι τις άψυχες µάζες».
Με σπουδές νοµικής και διορισµένος ως δικηγόρος από το 1940 δεν έπαψε ποτέ να γράφει και να µεταφράζει. Με ποίηση πρωτοεµφανίστηκε το 1936 στο περιοδικό «Μακεδονικές ηµέρες» και πιο δυναµικά µια δεκαετία αργότερα στο περιοδικό «Κοχλίας». Στα 70 και πλέον χρόνια της συγγραφικής του δραστηριότητας ο «βαθύς γνώστης της λυρικής τέχνης», κατά τον νοµπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, εξέδωσε περισσότερες από 20 ποιητικές συλλογές και έλαβε περισσότερες από 50 τιµητικές διακρίσεις και βραβεία (τα περισσότερα από κάθε έλληνα ποιητή).
Παρ’ όλα αυτά, ο ποιητής που «δεν υπήρξε αχθοφόρος των δοκιµασιών, δεν έκανε ποίηση τις εναντιότητες της ζωής» και «ο γεωµετρικός τόπος των σηµείων του κείται µακράν της καταγραφής βασάνων» δεν κατάφερε να κατακτήσει και το Νοµπέλ (αν και το όνοµά του είχε συζητηθεί αρκετές φορές για το βραβείο).
«Μετά τα αναρίθµητα βραβεία τι αποµένει;» τον είχαν ρωτήσει «ΤΑ ΝΕΑ» στις 27 Ιανουαρίου 1999. «Ο αληθινός εαυτός µας γυµνός, µε το έργο του ανυπεράσπιστο και αυτοδύναµο» ήταν η απάντησή του.
Πηγή: http://www.tanea.gr
