Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, μοναδικός δάσκαλος του παραμυθιού, που οι ιστορίες του είναι ξακουστές σ΄όλο τον κόσμο. Ο Άντερσεν έχει γράψει επίσης θεατρικά έργα, μυθιστορήματα, ποιήματα, ταξιδιωτικά βιβλία και διάφορες αυτοβιογραφίες. Ενώ τα περισσότερα από αυτά τα έργα είναι σχεδόν άγνωστα έξω από τη Δανία, τα παραμύθια του είναι από τα πιο πολυμεταφρασμένα έργα σ΄όλη την ιστορία της λογοτεχνίας. Οι εμπειρίες της προσωπικής του ζωής έπαιξαν κυρίαρχο ρόλο σε πολλά απ΄όσα έγραψε.
Γεννήθηκε σε μια φτωχογειτονιά και αγωνίστηκε σκληρά να διασπάσει την αυστηρή δομή της κοινωνίας της εποχής του. Η πρώτη σημαντική βοήθεια ήρθε από τον Γιόνας Κόλιν , έναν από τους διευθυντές του Βασιλικού Θεάτρου της Κοπεγχάγης, στον οποίο είχε απευθυνθεί ο Άντερσεν όταν ήταν ακόμη νέος, με την ελπίδα να αποκτήσει φήμη ως ηθοποιός ποτέ, ωστόσο, δεν έγινε παρά κομπάρσος. Ο Κόλιν, παρ΄όλα αυτά, ενδιαφέρθηκε γι΄αυτόν και μάζεψε χρήματα για να τον στείλει στο σχολείο. Μολονότι το σχολείο ήταν μια δυσάρεστη εμπειρία για τον Άντερσεν εξαιτίας ένος αντιπαθητικού διευθυντή, του επέτρεψε να γίνει δεκτός στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης το 1828.
Τον επόμενο χρόνο έγραψε το βιβλίο του Περίπατος από το κανάλι του Χόλμενς στο ανατολικό σημείο του νησιού Άμαγκερ στα χρόνια 1828 και 1829, που θεωρείται το πρώτο του σημαντικό λογοτεχνικό έργο. Είναι μια φανταστική ιστορία γραμμένη στο στυλ του Γερμανού συγγραφέα Χόφμαν. Το έργο αυτό σημείωσε άμεση επιτυχία. Κατόπιν στράφηκε στη συγγραφή θεατρικών έργων. Μετά από δύο ατυχείς προσπάθειες, κατόρθωσε να αναγνωριστεί με το Ο μιγάς, έργο που απεικονίζει τα δεινά της δουλείας. Το θέατρο ωστόσο δε θα γινόταν ποτέ ο χώρος του, και έτσι για μεγάλο χρονικό διάστημα ο Άντερσεν θεωρούνταν πρωταρχικά μυθιστοριογράφος. Τα περισσότερα μυθιστορήματά του είναι αυτοβιογραφικά, ανάμεσα στα πιο γνωστά είναι τα: Οι αυτοσχεδιαστές Ο.Τ. αγγλική μετάφραση και Μόνο ένας βιολιστής. Εξέδωσε επίσης πολλά ταξιδιωτικά με θέμα τις περιηγήσεις του στο εξωτερικό.
Τα πρώτα του παραμύθια για παιδιά, που περιλάμβαναν ιστορίες όπως Ο Ευέξαπτος, Ο μικρός και ο μεγάλος Κλάους, Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι και Τα λουλούδια της μικρής Ίντα, εκδόθηκαν το 1835, μα μόνο 8 χρόνια αργότερα κέρδισαν την επιδοκιμασία. Μολονότι βασίζονται συχνά σε λαϊκούς θρύλους, τα παραμύθια του Άντερσεν χαρακτηρίζονται περισσότερο από έναν ηθικό ρεαλισμό παρά από την ανάγκη εκπλήρωσης μιας επιθυμίας. Οι κακοί δεν ήταν οι δράκοι ή οι μάγισσες των λαϊκών μυθιστοριών, αλλά εκπρόσωποι μάλλον ανθρώπινων αδυναμιών, όπως της ματαιοδοξίας, του σνομπισμού ή της εγωιστικής αδιαφορίας. Το αηδόνι είναι μια γλυκόπικρη παραβολή της αδιαφορίας του κόσμου για καθετί το γνήσιο και Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα έχουν ένα χιούμορ και μια σατιρική διάθεση ώστε να είναι επίκαιρα σε οποιαδήποτε χώρα. Ενώ μερικά παραμύθια αποκαλύπτουν μια αισιόδοξη πίστη στην επικράτηση του καλού και του ωραίου λ.χ. Η βασίλισσα του χιονιού, άλλα είναι βαθιά απαισιόδοξα και έχουν δυσάρεστο τέλος. Το ασχημόπαπο δεν γίνεται πάντα κύκνος, Το μικρό έλατο και Το μολυβένιο στρατιωτάκι υπενθυμίζουν μόνιμα ότι ο πόθος μας να μας αγαπούν και να ανήκουμε κάπου δεν εκπληρώνεται πάντα. Ένα έντονα αυτοβιογραφικό στοιχείο διαπερνά αυτά τα μελαγχολικά παραμύθια.
Ο Άντερσεν ποτέ δεν ικανοποιήθηκε από το γεγονός της επιτυχίας του ως συγγραφέα. Πάντοτε υπέφερε στις στενά προσωπικές του σχέσεις. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, αν και πολλές φορές ερωτεύτηκε βαθιά. Καθώς ο Άντερσεν σπάνια κατέστρεφε ό,τι έγραφε, τα ημερολόγιά του και χιλιάδες από τις επιστολές του είναι προσιτά στους μεταγενέστερους μαζί με την λογοτεχνική του παραγωγή. Η εικόνα που αποκαλύπτουν δεν μοιάζει τόσο με την εικόνα ενός καλοκάγαθου τζέντλεμαν που αφιέρωσε τη ζωή του ολοκληρωτικά στη συγγραφή έργων για παιδιά, μα πιο πολύ με την εικόνα ενός φιλόδοξου, τρωτού, ματαιόδοξου, ευαίσθητου, ευφυή άντρα, με αξιοσημείωτη παρατηρητικότητα.
Πραγματικός νεωτεριστής στη μέθοδό του να αφηγείται παραμύθια, χρησιμοποιούσε ιδιωματισμούς και συντακτικές ιδιορρυθμίες της καθομιλουμένης, προκαλώντας έτσι ρήγμα στη λογοτεχνική παράδοση. Αυτή η τεχνική, προσεκτικά συνδυασμένη άλλοτε με στοιχεία παλαιότερων λαϊκών παραμυθιών και άλλοτε με στοιχεία παρμένα μέσα από τις προσωπικές του εμπειρίες, δίνει με έξυπνο τρόπο την εντύπωση μιας φαινομενικής απλοϊκότητας που αποδείχθηκε γοητευτική τόσο στα παιδιά όσο και στους μεγάλους όλου του κόσμου.
Πηγή: Πάπυρος Larousse Britannica
