Η ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΠΗΓΑΔΙ

Το μπλογκ, όπως κι όλοι μας, πορεύεται και αφουγκράζεται την καθημερινότητα που ζούμε, την ηλεκτρισμένη από φόβο κι ανασφάλεια και θυμό, καθώς διανύουμε καιρούς πρωτόγνωρης αβεβαιότητας κι εθνικής ματαίωσης. Αλλά επειδή το μπλογκ είναι από φυσικού του ένα μπλογκ που αγαπάει τα σπίτια, δεν μπορεί παρά να επιστρέφει σ' αυτά και να γυρεύει σημάδια, ίχνη πολιτισμού, ίχνη μνήμης. Όπως σ' αυτό το, κάποτε και για λίγο, σπίτι της Μαρίας Κάλας. Όχι για κανένα άλλο λόγο. Μόνο για να αναδευτούν οι ιστορίες οι ανθρώπινες μέσα στη μνήμη, να φανερωθεί κάπως ένα μικρό κομμάτι της μεγάλης Ιστορίας, αλλά και η χάρη της Ντίβας.

Σ' αυτόν τον τόπο τον καταπατημένο από κάθε λογής ντόπια και εισαγόμενη ιδιοτέλεια, το κάθε πετραδάκι έχει εκτόπισμα μνήμης. Κυρίως τα μπάζα. Όλο και κάποιος θησαυρός υπάρχει από κάτω. Γιατί εδώ - και η δήλωση δεν έχει χαρακτήρα εθνικο-πατριωτικό, είναι μια απλή διαπίστωση ιστορικής φύσεως - εδώ, λοιπόν, είναι Ελλάδα. Περιττές οι κορώνες περί της ανωτερότητος του γονιδίου. Περιττό αν και σε ποιο βαθμό σπάρει στο αίμα εμού και των συνελλήνων το διαβόητο γονίδιο της ελληνικότητας. Ωφέλιμο και απαραίτητο το ξεμπάζωμα. Και δυστυχώς αυτό το ξεμπάζωμα δεν γίνεται με μεροκάματο κανενός Χασάν ή Ιμπραήμ. Γίνεται ιδίοις κόποις. Δε θα επεκταθώ. Θυμίζω μόνον τη φράση του Φίλιππου Κουτσαφτή από την Αγέλαστο Πέτρα, αυτό το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την ελληνικότητα, μια φράση του σκηνοθέτη για ένα πηγάδι αρχαίο, την ώρα που το γκρεμίζουν μπουλντόζες. "Εφ' όσον κανείς δεν το χρειάζεται, ας το βρουν οι αρχαιολόγοι της επόμενης χιλιετίας".

από τη Jiagogina (http://idiomelo.blogspot.com/2011/02/blog-post_08.html)