Δυο σώματα που ενώνονται γυμνά,Μόνα στην πολιτεία που κατοικούνε τα άστρα,
Εφευρίσκουν ακατάπαυστα τη επιθυμία.
Δε βλέπονται όταν αγαπιούνται,
Ωραία ή φρικτά φλέγονται σαν δυο κόσμοι
Που συναντιούνται στον ουρανό κάθε χίλια χρόνια.
Μόνο στο λόγο, ανώφελο φεγγάρι, βλέπουμε
Πώς είναι τα δυο σώματά μας όταν αγκαλιάζονται,
Ενώνονται, φτύνουν, μαζεύουν, βράχοι που καταστρέφονται,
Αστέρια που μισούνται, αυτοκρατορίες που προσβάλλονται.
Θωπεύονται εφήμερα μέσα σε χίλιους ήλιους
Που θρυμματίζονται, φιλιούνται ώς με τα βάθη,
Πηδάνε σαν δυο λευκά δελφίνια την ημέρα,
Σαν μια και μόνη πυρκαγιά διασχίζουνε τη νύχτα.
Ποίημα από τη δίγλωσση έκδοση "Τα εκατό ωραιότερα ερωτικά ποιήματα της Ισπανικής γλώσσας", μετάφραση από το Ισπανικό Ρήγας Καππάτος, εκδόσεις Εκάτη
