Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

13 Ιουλ 2011

Πιάνο, D. H. LAWRENCE

Απαλά, στο σούρουπο, μια γυναίκα μού τραγουδά˙
Πηγαίνοντάς με πίσω στην αναπόληση των χρόνων, μέχρι που βλέπω
Ενα παιδί να κάθεται κάτω απ' το πιάνο, στη βουή
                                                       των παλλόμενων χορδών
Πιέζοντας τα μικρά, ζυγιασμένα πόδια μιας μητέρας
                    που χαμογελά τραγουδώντας.
Σε πείσμα του εαυτού μου, η ύπουλη δεξιοτεχνία του τραγουδιού
Με προδίδει ξανά, μέχρι που η καρδιά μου κλαίει απ' το να ανήκει
Στα παλιά κυριακάτικα δειλινά στο σπίτι,
                                       με τον χειμώνα απ' έξω
Και ύμνους στο ζεστό σαλόνι, με οδηγό μας το βαθύλαλο πιάνο.
Τώρα λοιπόν είναι μάταιο για την τραγουδίστρια
                                                          να ξεσπά σε κραυγές
Παίζοντας παθιασμένα στο μεγάλο μαύρο πιάνο. Η δόξα
Των παιδικών ημερών βρίσκεται πίσω μου, η ωριμότητά μου
                                         είν' αποθαρρυμένη
Στην πλημμύρα της μνήμης˙ κλαίω σαν παιδί για το παρελθόν.

Ποίημα σε μετάφραση του Κώστα Λιννού, δημοσιευμένο στο περ. Κουκούτσι, τ. 4