Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

22 Δεκ 2011

Ενας έκπτωτος αθάνατος στην Αθήνα της διαφθοράς

Μια καυστική σάτιρα της τρέχουσας ελληνικής καθηµερινότητας µε κεντρικό ήρωα έναν διεφθαρµένο θεό της αρχαίας Ελλάδας

Τι γυρεύει ένας ξεχασµένος θεός της ελληνικής αρχαιότητας στο τοπίοτης σύγχρονης Αθήνας; Γιατί επιστρέφει από την εξορία του στην υποσαχάρια Αφρική ένας έκπτωτος αθάνατος ο οποίος εξόργισε τους συναδέλφους του πρώτα µε τη χρυσή του µετριότητα (όλη κι όλη η φιλοδοξία ήταν ένας δρόµος που θα συνέδεε τη Σπάρτη µε την Κόρινθο) και ύστερα µε την επιµονή του να συγγράψει ένα έπος για τη θεϊκή πλήξη και τις ολέθριες επιπτώσεις της στη ζωή των θνητών; Τι µπορεί να περιµένουν οι Νεοέλληνες από έναν ακατονόµαστο θεό του οποίου η µορφή δεν επιτράπηκε να αποτυπωθεί σε οποιαδήποτε παράσταση από την εποχή του ∆ωδεκαθέου ως τις ηµέρες µας;

Η επάνοδος του γίγαντα της µετριότητας στην Ελλάδα του εύκολου χρήµατος και του άκοπου πλουτισµού θα σηµάνει σωστή καταστροφή। Ο πρώην εξόριστος θα µετατραπεί σε έναν επιχειρηµατία-φούσκα, δελεάζοντας µε το ανύπαρκτο χρήµα του υπουργεία και δηµόσιους οργανισµούς, που θα συµµεριστούν µε ενθουσιασµό (εν όψει της µεγάλης µπάζας) την παλιά του ιδέα για την οδό Σπάρτης - Κορίνθου. Και όταν το σχέδιό του δεν θα φτουρήσει (όπως δεν φτούρησε και ενόσω ήταν εν ενεργεία θεός), θα σπεύσει να µεταδώσει στον πληθυσµό το άλλο του ανεκπλήρωτο, που αυτή τη φορά θα στεφθεί µε πλήρη επιτυχία: παρασυρµένοι από τον ποιητικό του οίστρο, οι άνθρωποι θα λατρέψουν την υψηγορία της έκφρασης και θα διατρανώσουν τον πλούτο των αισθηµάτων τους, εγκαταλείποντας κάθε παραγωγική δραστηριότητα.

Ο ούτως ή άλλως ετοιµόρροπος κοινωνικός ιστός θα ρηµάξει εν ριπή οφθαλµού, µε τη διαφορά ότι ο αθάνατος θα εγκαταλείψει τη χώρα όχι θρηνώντας για τη διάλυσή της, αλλά, αντιθέτως, δίνοντας συγχαρητήρια στον εαυτό του επειδή η αρχαία δόξα του απελευθέρωσε επιτέλους το αποκοιµισµένο πνεύµα των κατοίκων της.

Με το καινούργιο πεζό του, που αποτελεί µια καυστική πολιτικοκοινωνική σάτιρα της τρέχουσας καθηµερινότητας, ο Τάκης Θεοδωρόπουλος δείχνει αµέσως δύο πράγµατα: πρώτον, ότι η κρίση είναι πλέον εν σώµατι παρούσα στη λογοτεχνία και δεύτερον, ότι ο επείγων χαρακτήρας της δεν καταλήγει σε εύκολες λύσεις ούτε σε προχειρογραφία.

Η Επιδηµία είναι µια άµεση αποτύπωση όλων των φαινοµένων που οδήγησαν στη σηµερινή καταβαράθρωσή µας, αλλά κατορθώνει να µην πέσει στην παγίδα της στενής καταγραφής και του ρεπορτάζ, χάρη στην ειρωνική της γλώσσα και την αλληγορική της σκηνογραφία.

Το µεγαλύτερο προσόν της
Επιδηµίας είναι ότι αποφεύγει τον οποιονδήποτε καταγγελτικό τόνο. Βασισµένος σε µια πολύ καλά σχεδιασµένη εσωτερική δοµή, ο Θεοδωρόπουλος φτιάχνει συµπαγείς χαρακτήρες και ολοκληρωµένες καταστάσεις (ακόµη και εκεί όπου η σάτιρα ανέχεται τις καρικατούρες και τα µυθοπλαστικά προσχήµατα), δίνοντας φτερά στην αποκαθηλωτική του διάθεση.


Πηγή:tovima।gr