Αν... - Ποίημα του Ρ. Κίπλινγκ

Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη
κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία,
κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό,
αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει,
στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση,
αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά
αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά,
αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα,
κι αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σ’ έχουν αδικήσει,
αν μπορέσεις τ' όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου,
κι αν μπορέσεις ν’ αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει,
αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη,
αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτα δεν σβήνει,
αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις,
αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις,
αν ποτέ δεν σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί,
αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,
αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις
όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις.
Αν μπορείς με ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία
και τα ίδια σου τα λόγια να τ’ ακούς παραλλαγμένα,
αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ’ναι μια δημιουργία
και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.
Αν οι φίλοι σου κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν
αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώνουν
αν τους πάντες λογαριάζεις μα… κανένα χωριστά,
αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά…
Έ! Παιδί μου τότε…
Θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου…
Θα ’σαι άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα ’ναι δική σου!

(Ρ। Κίπλινγκ, Άγγλος ποιητής & πεζογράφος 1865-1936, Βρ. Νόμπελ 1907)

ΜΑΝΤΕΨΕ ΠΟΣΟ Σ´ ΑΓΑΠΩ! / McBratney, Sam

Το μικρό Καστανό Λαγουδάκι, πηγαίνοντας για να κοιμηθεί, έπιασε τα μακριά αυτιά του Μεγάλου Καστανού Λαγού.

Ήθελε να σιγουρευτεί οτι ο Μεγάλος Καστανός Λαγός άκουγε.
"Μάντεψε πόσο σ'  αγαπώ!" είπε.
-“Ω! δε νομίζω ότι μπορώ να το μαντέψω αυτό!”, είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός.

-“Τόσο πολύ!” είπε το Μικρό Καστανό Λαγουδακι ανοίγοντας τα χέρια του όσο πιο πλατιά μπορούσε.

Ο Μεγάλος Καστανός Λαγός είχε μεγαλύτερα χέρια...

-“Εγώ όμως αγαπώ ΕΣΕΝΑ τόσο πολύ!” είπε.

Χμ, αυτό είναι πολύ , σκέφτηκε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι.

-“Σ αγαπώ τόσο, όσο ψηλά μπορώ να φτάσω!” είπε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι.

-“Κι εγώ σ αγαπώ τόσο, όσο ψηλά μπορώ ΕΓΩ να φτάσω!”, είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός.

Αυτό είναι αρκετά ψηλά, σκέφτηκε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι. Θα ήθελα κι εγώ να είχα χέρια τόσο μεγάλα...

Τότε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι είχε μια καλή ιδέα. Στηρίχτηκε στο έδαφος με τα χέρια του και έφτασε με τα πόδια του όσο πιο ψηλά μπορούσε στον κορμό του δέντρου.

-“Σ αγαπώ μέχρι τα πόδια μου!” είπε.

-“Κι εγώ σ αγαπώ μέχρι τα πόδια σου!”, είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός σηκώνοντας το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι πάνω από το κεφάλι του.

-“Σ αγαπώ τόσο όσο μπορώ να πηδήξω!” είπε γελώντας το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι πηδώντας πάνω κάτω...

-“Αλλά εγώ σ αγαπώ όσο ΕΓΩ μπορώ να πηδήξω!” χαμογέλασε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός- και πήδηξε τόσο ψηλά που τα αυτιά του άγγιξαν τα κλαδιά του δέντρου.

Πολύ ψηλό πήδημα, σκέφτηκε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι....Αχ να πηδούσα κι εγώ τόσο ψηλά!

-“Σ αγαπώ από δω μέχρι το ποτάμι!”, φώναξε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι.

-“Σ αγαπώ και μετά από το ποτάμι, πάνω από τους λόφους!”, είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός.

Είναι πράγματι πολύ μακριά, σκέφτηκε το Μικρό Καστανό λαγουδάκι... Είχε νυστάξει πολύ για να σκεφτεί περισσότερο. Τότε κοίταξε μέσα από τους θάμνους την μεγάλη μαύρη νύχτα. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από τον ουρανό...

-“Σ αγαπώ μέχρι το φεγγάρι!”, είπε και τα μάτια του έκλεισαν...

-”Ω αυτό είναι πολύ μακριά!”, είπε ο Μεγάλος Καστανός Λαγός.

-“Είναι πολύ μακριά”....

Ο Μεγάλος Καστανός Λαγός έβαλε το Μικρό Καστανό Λαγουδάκι στο κρεβάτι του. Έσκυψε και το φίλησε στο μέτωπο...

Μετά ξάπλωσε δίπλα του και ψιθύρισε με χαμόγελο:

-“Σ αγαπώ μέχρι το φεγγάρι- ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΞΑΝΑ!”.

Η ΣΩΣΤΗ ΣΤΑΣΗ

Κωνσταντίνος Καβάφης (29 Απριλίου 1863 - 29 Απριλίου 1933)

O Kωστής Πέτρου Φωτιάδης Kαβάφης, γεννήθηκε στην Aλεξάνδρεια της Aιγύπτου στις 29 Aπριλίου 1863. Oι γονείς του ήσαν Kωνσταντινουπολίτες, και ο Kωνσταντίνος υπερηφανευόταν για την καταγωγή του και για τους διαπρεπείς προγόνους του.

Kοσμοπολίτης κυριολεκτικά από τα γεννοφάσκια του, αφού οι οικογενειακές του ρίζες απλώνονταν από την Kωνσταντινούπολη στην Aλεξάνδρεια και από την Tραπεζούντα στο Λονδίνο (αλλά και τη Xίο, την Tεργέστη, τη Bενετία και τη Bιέννη), ο Kαβάφης ήταν ο βενιαμίν μιας πολυμελούς οικογένειας.

Δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα για τα πέντε χρόνια που πέρασε ο Kωνσταντίνος στη Bρετανία, από τα εννέα ώς τα δεκατέσσερά του, εκτός από το ότι πήγε σε σχολείο και ότι παραθέρισε στο Nτόβερ. Γνωρίζουμε όμως ότι στην Aλεξάνδρεια φοίτησε στο εμποροπρακτικό λύκειο «Eρμής», όπου έκανε και τους πρώτους του φίλους (τον Mικέ Pάλλη, τον Iωάννη Pοδοκανάκη και τον Στέφανο Σκυλίτση), ότι χρησιμοποιούσε τις δημόσιες βιβλιοθήκες και ότι στα δεκαοκτώ του είχε αρχίσει να συντάσσει ένα ιστορικό λεξικό.

Η δεύτερη παραμονή του Kαβάφη στην Aλεξάνδρεια διακόπηκε βιαίως πριν περάσουν πέντε χρόνια, εξ αιτίας των ταραχών που ακολούθησαν. H Xαρίκλεια, βλέποντας ότι η επέμβαση των ξένων δυνάμεων ήταν επικείμενη, μάζεψε για άλλη μια φορά τα παιδιά της και κατέφυγε στο σπίτι του πατέρα της, στην Kωνσταντινούπολη. H οικογένεια απέπλευσε δεκαπέντε ημέρες πριν τον βομβαρδισμό της Aλεξάνδρειας από τον Bρετανικό στόλο. Στην πυρκαϊά που ακολούθησε, καταστράφηκε το σπίτι της οικογένειας με όλα τα υπάρχοντα, συμπεριλαμβανομένων των βιβλίων και των χειρογράφων του Kωνσταντίνου. Έτσι το πρώτο χειρόγραφό του που διασώθηκε είναι το ημερολόγιο ταξιδιού προς Kωνσταντινούπολη, και το πρώτο του ποίημα είναι το «Leaving Therapia», γραμμένο στα Aγγλικά και χρονολογημένο από τον ίδιο στις 2:30 μ.μ. της 16ης Iουλίου 1882, όταν η οικογένεια εγκατέλειπε το ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει στα Θεραπειά για να μετακομίσει στο εξοχικό του Γεωργάκη Φωτιάδη στο Nιχώρι.

Στην Kωνσταντινούπολη, την οποία έβλεπε μάλλον για πρώτη φορά, ο δεκαεννιάχρονος Kωνσταντίνος βρήκε τους πολυπληθείς συγγενείς του, αλλά και την Bασιλεύουσα των θρύλων. Eκεί και τότε, όπως ήταν φυσικό, άρχισε να ερευνά την καταγωγή και τον εαυτό του και να τοποθετείται στο πλαίσιο του ευρύτερου Eλληνισμού, καθώς προετοιμαζόταν για να ανδρωθεί και να συμμετάσχει στα κοινά, ακολουθώντας καριέρα πολιτικού ή δημοσιογράφου.
Όσο και αν του άρεσε η ζωή στην Kωνσταντινούπολη, ο Kωνσταντίνος αδημονούσε να γυρίσει στο σπίτι του. Επιστρέφοντας στην Αλεξάνδρια άρχισε από νωρίς να εργάζεται στα Xρηματιστήρια, και ήταν εγγεγραμμένος χρηματομεσίτης από το 1894 ώς το 1902.

Παράλληλη δραστηριότητα που ξεκίνησε στην Aλεξάνδρεια ήταν οι δημοσιεύσεις ποιημάτων και πεζών: το πρώτο του δημοσίευμα ήταν το άρθρο «Tο κοράλλιον υπό μυθολογικήν έποψιν» στην εφημερίδα Kωνσταντινούπολις, στις 3 Iανουαρίου 1886. Στις 27 Μαρτίου του ίδιου χρόνου δημοσίευσε το πρώτο του ποίημα, με τίτλο «Βακχικόν», στο περιοδικό Έσπερος της Λειψίας. Tην ίδια περίπου εποχή, ξεκίνησε μια σειρά από θανάτους που τον σημάδεψαν.
O Kαβάφης σπανίως εγκατέλειπε την αγαπημένη του Aλεξάνδρεια: έκανε εκδρομές και σύντομα ταξίδια αναψυχής στην Aίγυπτο (ιδίως στο Kάιρο τον χειμώνα, όπως έκανε και ο πατέρας του) αλλά στο εξωτερικό γνωρίζουμε ότι ταξίδεψε μόνον πέντε φορές.

O Καβάφης πάνω απ’ όλα ήταν ποιητής (στο τελευταίο του διαβατήριο, το 1932, σημείωσε ως “Eπάγγελμα” τη λέξη “Ποιητής”) και ήθελε να μείνει ως ποιητής και μόνον, δίχως άλλους προσδιορισμούς, με εξαίρεση το “Eλληνικός”. Έτσι φρόντισε να ζει προσεκτικά, χωρίς να δίνει αφορμές στην Aλεξανδρινή κοινωνία αλλά και στο Aθηναϊκό κατεστημένο, το οποίο ήδη από το 1903 είχε διαβλέψει την απειλή που αποτελούσε αυτός ο ιδιόρρυθμος ομογενής για την ποιητική τάξη πραγμάτων στη Eλλάδα, όπως την ενσάρκωνε ο γηγενής Kωστής Παλαμάς. H αντιπαράθεση των οπαδών του Kαβάφη και του Παλαμά γνώρισε μια πρώτη έξαρση το 1918 και κορυφώθηκε στην Aθήνα το 1924, και έλαβε ουσιαστικά τέλος την ίδια χρονιά όταν ο Παλαμάς έκανε μια σύντομη αλλά νηφάλια εκτίμηση του έργου του Kαβάφη. Tο 1926, επί δικτατορίας Παγκάλου, η Eλληνική Πολιτεία ανεγνώρισε την προσφορά του Kαβάφη στα Eλληνικά γράμματα, τιμώντας τον με το Aργυρό παράσημο του Tάγματος του Φοίνικος.

Tα ενδιαφέροντα του Kαβάφη στην ωριμότητά του ήσαν πολλά και ποικίλα, όπως μαρτυρούν τα κατάλοιπά του και τα ανώνυμα σημειώματά του στο περιοδικό Aλεξανδρινή Tέχνη, το οποίο ο Kαβάφης είχε ιδρύσει και ουσιαστικά συντηρούσε, με τη βοήθεια του ζεύγους Aλέκου και Pίκας Σεγκοπούλου (με τους οποίους συγκατοικούσε στο ίδιο κτίριο της οδού Lepsius, όπου και τα γραφεία του περιοδικού). To 1932 όμως άρχισε να αισθάνεται ενοχλήσεις στο λάρυγγα, και τον Iούνιο οι γιατροί στην Aλεξάνδρεια διέγνωσαν καρκίνο. O Kαβάφης ταξίδεψε στην Aθήνα για θεραπεία, η οποία δεν απέδωσε. H τραχειοτομία στην οποία υπεβλήθη του στέρησε την ομιλία, και επικοινωνούσε γραπτώς, με τα “σημειώματα νοσοκομείου”. Eπέστρεψε στην Aλεξάνδρεια για να πεθάνει λίγους μήνες αργότερα στο ελληνικό νοσοκομείο που βρισκόταν κοντά στο σπίτι του (όταν είχε μετακομίσει εκεί, είχε πει προφητικά «Πού θα μπορούσα να ζήσω καλύτερα; Κάτω από μένα ο οίκος ανοχής θεραπεύει τις ανάγκες της σάρκας. Κι εκεί είναι η εκκλησία όπου συγχωρούνται οι αμαρτίες. Και παρακάτω το νοσοκομείο όπου πεθαίνουμε»).

H εκδοτική πρακτική που ακολούθησε ο Kαβάφης ήταν πρωτοφανής. Δεν τύπωσε ποτέ τα ποιήματά του σε βιβλίο, και μάλιστα αρνήθηκε δύο σχετικές προτάσεις που του έγιναν, μία για ελληνική έκδοση και μία για αγγλική μετάφραση των ποιημάτων του. Προτιμούσε να δημοσιεύει τα ποιήματά του σε εφημερίδες, περιοδικά και ημερολόγια, και να τα τυπώνει ιδιωτικά σε μονόφυλλα, κάνοντας στη συνέχεια αυτοσχέδιες συλλογές που μοίραζε στους ενδιαφερόμενους. Έτσι η πρώτη συλλογή με τα 154 ποιήματα του καβαφικού “Kανόνα” (ο ποιητής είχε αποκηρύξει 27 πρώιμα έργα του) κυκλοφόρησε σε βιβλίο μετά θάνατον στην Aλεξάνδρεια, με επιμέλεια Pίκας Σεγκοπούλου. Στην Eλλάδα η συλλογή αυτή κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1948, από τις εκδόσεις «Ίκαρος» των Nίκου Kαρύδη, Aλέκου Πατσιφά και Mάριου Πλωρίτη. Aπό τον ίδιο εκδοτικό οίκο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1963 η προσιτή δίτομη “λαϊκή” έκδοση των ποιημάτων, με επιμέλεια και σχολιασμό Γ.Π. Σαββίδη, με την οποία ο Kαβάφης αποκαταστάθηκε οριστικά στη συνείδηση του ελλαδικού κοινού.

O ποιητής κατέλιπε ένα τακτοποιημένο αρχείο το οποίο πέρασε στην κατοχή του Σαββίδη το 1969, μετά τον θάνατο του Σεγκόπουλου. Tμήματα του Aρχείου Kαβάφη αξιοποιήθηκαν και δημοσιεύτηκαν από πολλούς ερευνητές, αλλά οι σημαντικότερες εκδόσεις (πάντοτε από τις εκδόσεις «Ίκαρος») ήταν τα “Aνέκδοτα” (1968) ή “Kρυμμένα” (1992) ποιήματα, με επιμέλεια Σαββίδη, και τα “Aτελή” (1994) ποιήματα, με επιμέλεια Renata Lavagnini, ενώ είχαν προηγηθεί τα “Aποκηρυγμένα” (1983) ποιήματα. Έτσι ολοκληρώθηκε η έκδοση όλων των ποιητικών καταλοίπων του Kαβάφη, που συμπλήρωσαν και φώτισαν το αναγνωρισμένο έργο του, και το 2003 εκδόθηκε ο πρώτος τόμος των “Πεζών” του, με επιμέλεια Mιχάλη Πιερή, ενώ επίκειται η έκδοση των Σχολίων του Kαβάφη στα ποιήματά του, με επιμέλεια Diana Haas.
Ως προς τη μελέτη του Kαβάφη, αξεπέραστος οδηγός παραμένει ακόμη το πρώτο «Σχεδίασμα Xρονογραφίας του Bίου του» που δημοσίευσε ο Στρατής Tσίρκας στην EπιθεώρησηTέχνης το 1963, και συμπληρώθηκε από το Λεύκωμα Kαβάφη 1863-1910 (1983) με επιμέλεια Λένας Σαββίδη από τις εκδόσεις «Eρμής», και το O Bίος και το έργο του K.Π. Kαβάφη (2001) των Δημήτρη Δασκαλόπουλου και Mαρίας Στασινοπούλου από τις εκδόσεις «Mεταίχμιο», ενώ το 2003 εκδόθηκε ηBιβλιογραφία K.Π. Kαβάφη 1886-2000 του Δημήτρη Δασκαλόπουλου από το Kέντρο Eλληνικής Γλώσσας.

H διεθνής απήχηση της ποίησης του Kαβάφη, όπως πιστοποιείται από τις πολλαπλές μεταφράσεις του έργου του σε ξένες γλώσσες, δεν θα ξένιζε διόλου τον ίδιον. O Kωνσταντίνος Kαβάφης μπορεί να πέθανε από επιπλοκές του καρκίνου του λάρυγγος στο ελληνικό νοσοκομείο της γενέτειράς του Aλεξάνδρειας τα ξημερώματα των εβδομηκοστών του γενεθλίων, στις 29 Aπριλίου 1933, αλλά ως άνθρωπος είχε τελειωθεί προ πολλού: ο Kωστάκης του Πέτρου-Iωάννη Kαβάφη και της Xαρίκλειας Φωτιάδη, μέσα από το ανοιχτό μυαλό του, την ευρεία παιδεία του, την μεθοδική εργασία και την δύναμη και την ιδιαιτερότητα της προσωπικότητάς του, είχε γίνει ο ποιητής K.Π. Kαβάφης. Tα υπόλοιπα ήταν ζήτημα χρόνου.

Πηγή: www.kavafis.gr

Τι πρέπει να κάνουμε; «Απαντά» ο Νικόλας Άσιμος

Οι υποτιθέμενες απαντήσεις του Νικόλα Άσιμου είναι φράσεις από τα τραγούδια του. Την ιδέα της συνέντευξης ο Κώστας Ντάρας την... εμπνεύστηκε από το θέμα "Τι πρέπει να κάνουμε" της Κρυσταλίας Πατούλη για το tvxs.gr, όπου επικοινώνησε και πρότεινε πρόσωπα για συμμετοχή, όπως και άλλοι αναγνώστες. Ο Κώστας Ντάρας ζει και εργάζεται στη Γαλλία ως Πολιτισμολόγος - Παιδαγωγός Ανθρώπων με Ειδικές Ανάγκες.

Καλησπέρα Νικόλα, είναι αλήθεια πως δυσκολεύτηκα πολύ να σε βρω, ούτε στον Παράδεισο απαντούσες ούτε στην κόλαση...
Ο παράδεισος εμένα δε με θέλει πια και στη κόλαση σαν πήγα πάθανε ζημιά, κουβαλάω τους αιώνες κι όλους σας ξανά. Δεν θέλω άνθρωπο να δω, aller-retour ζωής ταξίδια θανάτου, άγγελος είμαι του κόσμου, την έχω κάνει τη ζημιά. Συμβόλαιο δεν έχω πια με τη ζωή ετούτη.

Να με συγχωράς πάντως για το θράσος μου να χρησιμοποιήσω, έτσι αυθαίρετα, τα στιχάκια σου για να απαντήσουν στις ερωτήσεις που θα σου θέσω σε τούτη τη φανταστική συνέντευξη.
Είναι αυτο-δύναμη και αδυναμία μου κι έγινε πια ύπαρξη με την πάροδο του πόνου η ανυπαρξία μου. Δε μου 'χει μείνει φωνή, δε μου 'χει μείνει λαλιά και μου χρειάζεται καινούργια καρδιά. Μετενσαρκώνομαι σε δάδα κι έλαμψα στο πουθενά. Έπιασα και το δρεπάνι και ο Χάρος τάχει κάνει.

Όσο ζούσες αγωνιζόσουν να αλλάξεις τα πράγματα γύρω σου. Με τον τρόπο σου και με τα μέσα που διέθετες. Νομίζεις πως κατάφερες κάτι; Βλέπεις κάποια δικαίωση για αυτόν σου τον αγώνα;
Το χαμένο μου αγώνα, τ' αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαίν'. Δεν αποκαρδιώθηκα, και νεκρός θα πολεμάω δεν είμαι ραγιάς εγώ, δεν υπήρξα κατεργάρης, δεν είμαι κουραμπιές. Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων εμείς καθόμασταν τα βράδια και ζωγραφίζαμε σκηνές απ' την αυριανή ευτυχία του κόσμου. Αλήτη μ' ανεβάζανε, φρικιό με κατεβάζαν. Υπήρξα αλήτης και χίπυς και ο τρομοκράτης ο πρώην, ο πιο φοβερός καραγκιόζης των δρόμων και έγκλειστος ψυχιατρείων μα έγινα τώρα καλός! Στον πόνο, πείνα, δίψα και στο χρόνο άντεξα χωρίς βοηθό. Απ' το πολύ που με βασάνισα έπαθα ανοσία. Στις κακουχίες γυμνώθηκα και στο κορμί μου σας χώρεσα, τα κρίματά σας συγχώρεσα. Έμαθα αμαρτίες ν' αφαιρώ των ανθρώπων που δεν ξέρουν πως επέζησα εγώ. Αντίς να φτιάξουνε σε μένα εκκλησίες, να με λατρέψουν σαν συμπέρασμα γυμνό, χωρίς θεόλογα και παπαδοπορδίες, παν και τις φτιάχνουνε στον ίδιο το θεό.

Αυτό που λες είναι αλήθεια, οι εκκλησίες πληθαίνουν ενώ τα σχολεία και οι βιβλιοθήκες λιγοστεύουν. Όπως θα ξέρεις ίσως, η Ελλάδα περνάει μεγάλη κρίση. Η κατάσταση, απ' ότι φαίνεται, φτάνει στο απροχώρητο.
Όλα τα 'χαμε, παρά δεν είχαμε. Εποχή της ρόδας και των πυρηνικών. Πολλά περίεργα πράγματα συμβαίνουνε στον κόσμο κι η επαναφομοίωση στο σύστημα αρχινά. σοφά κεφάλια κάνουνε για μας το δικηγόρο και πα να προσαρμόσουν τ' απροσάρμοστα. Η μιζέρια κι η δουλεία, ένα κι ένα κάνουν δυο. Πώς γίνεται στον ένα παλαβιάρη, εξήγησέ μου, κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν;

Κι απ' ότι φαίνεται δεν είναι μόνο ένας ο παλαβιάρης που μοιράζει κουτόχορτο. Η σημερινή βουλή πως σου φαίνεται;
Ο σάλιαγκας κι ο μάλιαγκας για ένα χαζό καβούκι μάλωσαν. Των ετερωνύμων αι καρδίαι έλκονται και εξ ευωνύμων τα πασόκια έρχονται. Θα ερωτευτώ τον Παπαντρέο, τον Ποπάυ, τον Ζορρό. Πρασινοαίματος καιρός. Πως να παίξουμε κρεμάλες; Ξέχασές το στυλό, στον επήρα τις προάλλες, πράσινο.
Είν' το άλλοθί σου κόσμε, για να κρύβεις την ψευτιά να στηρίζεις τις σφαγές σου και τη νόμιμη κλεψιά. Κι αυτοί που μας μιλούν πως θέλουν το καλό μας, ποτέ τους δεν ακούν το δίκιο το δικό μας. Τρομοκράτες όσοι αρνιούνται να υποταχθούν. Φιλελεύθεροι όσοι καίνε και γεννοκτονούν.

Νομίζεις πως η αριστερά μπορεί να παίξει κάποιο ρόλο σήμερα;
Σαν μας ντύνεσαι και τον αριστερό ονειρεύεσαι τον ιστορικό συμβιβασμό. Συντηρητικιά παράρα κουκουέδικη. Την βρίσκω λίαν σπαστική του Λένιν τη μουτράκλα. Κουκουέξ κουκές και κινεζμπά, παράλληλα σκατά. Οι κουμμουνιστές είναι υλιστές. Κάθε δέσμευση είν' ολιγωρία ʼμα θες δεσμά φάε ιδεολογία. Μα συ δεν έπαιρνες χαμπάρι τι θα πει, τον εργατικό σου μύθο είχες καταπιεί.
Different συχνότητες για μας, τα ιερά τσιτάτα σας κι οι λαϊκοί αγώνες σας ποτέ τους δεν με γέμισαν γιατί λαός δεν έμεινα. Παράτα το το κόμμα, μη θες να κουβαλάς το κουρδιστό σου πτώμα, της κεντρικής γαϊδάρας να είσ' ερμηνευτής. Αρνήσου να 'σαι χάφτης και καθοδηγητής. Κουκουκουκουέ το πτώμα σου λαέ.

Πάντως γίνονται διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, πορείες, ο κόσμος αντιδράει, πολλές φορές δυναμικά.
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν, μία διαδήλωση δέκα μικρόφωνα και τα μεγάφωνα στη διαπασών, χιλιάδες δίποδα με μαγνητόφωνα κι έχουν λουστεί με την ίδια λοσιόν. Οι πληροφορίες για κατακλυσμούς πιάσανε στους μάγους μα και στους τρελούς κι έτσι κάνουν τη δουλειά τους όλοι οι ισχυροί. Και οι θεοί σαν πείθονται εάν υπάρχει ανάγκα, δεν τρώγεται το χρυσαφές χρυσάφι. Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο, μια βολεμένη και ευφυής δικαιολογία, διατηρούμε την εσώτερη τη βρώμα μας μ' επαναστατική φρασεολογία. Όλοι αντιστασιασθείτε, πιο καλά έτσι να τακτοποιηθείτε, ποιος στο τέλος θα μπορέσει βουλευτή ν' αρπάξει θέση. Η επανάσταση η όλη του πλανήτη, ούτε ένα ράφι να μου φτιάξει δεν μπορεί.

Στους πολιτικούς ηγέτες τι θα συμβούλευες; Θα ήθελες να τους στείλεις κάποιο μήνυμα;
Τους πολιτικούς σιχάθηκα. Αν ο έρωτας ελεύθερα κυλάει δεν χρειάζεται κανείς να κυβερνάει. Πα να κάνεις άλλη μια ζαβολιά, την μπαμπεσιά σου δεν υποφέρω δεν θα σ' αφήσω να με μολύνεις, αντίς να παίρνεις μάθε να δίνεις. Νομίζω πως τα θέλετε μονά ζυγά δικά σας. Ό,τι κι αν λέτε δε μ' ακουμπάτε, αναμασάτε λόγια θολά και ψεύτικα.

Τι θα έλεγες στον σημερινό μέσο νεοέλληνα για την κατάσταση αυτής της χώρας;
Ανεξαρτησία γύρευες κι εσύ, τρέχεις μ' όποιον φτάνεις κι όποιον σου βρεθεί. Και στα ντουβάρια ακόμα κι αν μιλάω. Σε ζελοφάν τα ομοιόμορφα μυαλά σας περπατάν. Μισοτιμής σου έχουν κλέψει τη φαρέτρα της ζωής. Όλα εδώ θα τα πληρώστε, για των μπουρζουάδων τα μεράκια για των μπουρζουάδων τα σαγόνια. Δεν χαμπαριάζετε ρε μόμολα, όταν σας έδινα τα πόμολα να διαλύστε τον τοίχο. Κολλήσατε στο μποτιλιάρισμα κι ας σας το 'χα κάνει χάρισμα να ξεπεράστε τον φρίκο. Ανυπερθέτωσαν αι δυσκολίαι. Βάλτε την ουρά κάτ' απ' τα σκέλια, πιο καλά περνάνε οι χαζοί. Την εσωτερική μιζέρια σας σκοτώστε. Στους λαβύρινθους που πάτε μάθετε να μην βρωμάτε καταναγκασμό. Ίσια το κορμί κρατάτε μάθετε να πολεμάτε το ραγιαδισμό.
Γεννήθηκες, βαφτίστηκες χριστιανός ορθόδοξος και πολιτογραφήθηκες ως Έλληνας υπήκοος. Το παιδικό σου σύμβολο ήταν η γαλανόλευκος και δεν σε ρώτησε κανείς πως θες να σε φωνάζουνε αν θες να σε σφραγίζουνε, σαν κρέας να σε σφάζουνε. Κι ήθελες όλο το φαί, λαγούς και πετραχήλια και νόμιζες πως θα 'πιανές και τον παπά απ' τ' αρχίδια. Όλα τα 'χαμε κι αρχίδια είχαμε βρεθήκαμε και με μουνί.
Κουρδιστέ χαμάλη, μαύρο έχεις χάλι, σε χορεύουν ώπα, μύρια καθεστώτα. Ρηχά τα όνειρά σου, όπως αυτοί που βίδωσαν τη μαλθακή καρδιά σου. Στην καρδιά σου βάλαν φρένα, το μυαλό σου παίρνει βύσμα για χιλιάδες σαν εσένα θα αρκέσει μια πρίζα. Ηρωίνωσες το LSD απ' την άγνοιά σου.
Σου μαθαίνουν να είσαι μάζα, να συζητάς πολιτικά, το ποιος βοσκός θα σε βοσκήσει, ν' αποφασίζεις μαζικά. το ύφος σου είναι πάντα το ίδιο όπως προβάτου και χοίρου και κότας και βόειδου.
Στα 'λεγα, δε μ' άκουγες τραβάς για την αγχόνη. Αν μ' άκουγες μπουμπούνα θα ψήφιζες κουδούνα και ξέρει παραπάνω και ξέρει αυτή να κουδουνά. Μα συ δεν έπαιρνες χαμπάρι τι θα πει γιατί φοράς κλουβί. Οι δικαιολογίες είναι περιττές κι από εμπειρίες είχες αρκετές ε, άιντε, ξεκαθάρισε τι θες. Αν η ζωή σου θέλει βλήματα, τελειώσανε τα θύματα. Μια απόφαση χρειάζεσαι και μην πολύ παραμυθιάζεσαι. Να είσ' αφεντικό του εαυτού σου πάλι, να μη σ' αγγίζει η φθορά και να μπορείς ν' αναταράζεις τα νερά.
Αργά να τρως τ' αγγούρι, μπας και σου φέρει γούρι. Αν σου πέσει το λαχείο ξεφορτώσου τα λεφτά. η ζωή είναι ένα αστείο και ο θάνατος γελά. Σαν περπατάς σ' αυτούς τους δρόμους να προσέχεις να μην πατήσεις τη σκιά σου, εκτός εάν και τούτη δεν την βλέπεις, οπότε πας και στη δουλειά σου!

Έχω παρατηρήσει πως χλευάζοντας το σύστημα προβάλλεις συνεχώς μια τάση για ρήξη με όλους και με όλα. Πιστεύεις πως μια τέτοια στάση μπορεί να αλλάξει κάτι, να έχει έστω κάποιο θετικό αποτέλεσμα ή απλά πρόκειται για μια γραφική εμμονή σου;
Αν δεν μπορείτε πια να με σκοτώστε με λέτε γραφικό. Μη μου τη βγαίνεις με προσωπείο, ισοπεδώνεις και το τοπίο. Αν δεν σου αρέσω να βάλεις γυαλιά. Οι μέρες αποφράδες, με ξόρκισαν παπάδες κι αμαρτωλό με βγάλανε και βλάσφημο. Αν το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο θεός, εγώ τι φταίω; Να περιγράψω θέλω το στοιχειό. Την εικόνα αυτού του κόσμου δεν μπορώ ούτε μέσα στη σκιά του θα χαθώ.

Εντάξει, τότε να σε ρωτήσω κάτι άλλο. Πως νομίζεις πως θα μπορούσαμε να βγούμε από την κρίση. Τι πρέπει να γίνει;
Μόνο ένας σεισμός μας σώζει, φοβερός κατακλυσμός, μαϊντανός να γίνουν όλα, να χαθεί ο πολιτισμός. Όπως η Ατλαντίς.
Τι μου κλαίγεσαι το τι θα γίνει. Εμείς έχουμε ιστορία, πολεμήσαμε στην Τροία. Τα μονοπάτια είναι πολλά μα είναι λίγα τα αυτά που 'χουν καρδιά. Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες, δίχως καβάντζα καμιά.

Δίχως καβάτζα καμιά πως θα μπορέσουμε να βγούμε από το τούνελ, χωρίς δουλειά, χωρίς λεφτά...;
Μην παρανοείς τα λόγια που 'χω πει, είναι η πιο απλή του κόσμου συνταγή. Θες ν' αγγίξεις την αλήθεια, για βγες απ' έξω απ' τη συνήθεια. Αντίστροφα κι ανάλογα τα λογικά και τα παράλογα. Η κατάσταση είναι για γέλια είναι και για κλάματα μαζί. Φταίμε όλοι που έχει ο παπάς περβόλι. Στην κοινωνία αυτή σαπίσαμε στ' αλήθεια, απάνθρωποι θεσμοί μας γίνανε συνήθεια. Άμα βγάζαμε τις μάσκες θα 'ταν διαφορετικά. Δεν ξέρει ο κόσμος να ζει. Τα ανθρωπάκια ζούνε δίχως τη ζωή. H φαντασία μας έχει χαθεί. Μας εκτελούνε με σφαίρες «ντούμ-ντούμ» κι εμείς ξεπουλιώμαστε στο γιουσουρούμ.
Τα μαύρα χρόνια ο δύσμοιρος Ρωμιός εγελάστη αμέτρητες φορές κι ωσότου να του λείψει το φαΐ, εκοιμάτω. Άμα δε σου πέσει η μούρη πως μωρέ θ' αντιληφθείς τι σου λέει ένας σαμάνος κι ένας οραματιστής. Η μοντέρνα φαντασία πάει να σπάσει τα δεσμά, είναι όμως οπτασία, δεν πατάει πουθενά. Σε σουσπανσιόν κοιμάται η σύγχρονη Πυθία των χρησμών.

Από που πρέπει να αρχίσουν οι αλλαγές;
Να διαδώσουμε σ' αυτούς τους γκαντεμιάρικους καιρούς να μη σκοτώνουνε τους διαφορετικούς. Άλλος μασάει κι άλλος σωπαίνει κι ο σκυφτός λαός να περιμένει. Για τα δεσμά μας, δεν φταίει πάντα η σκλαβιά, μα η υποταγμένη μας καρδιά. Στο φαλημέντο του κόσμου αυτού νάταν να μετακούναγα ολόκληρο πλανήτη. Στις αποθήκες υλικών, θεσμών και σούπερ αγαθών να βάλω δυναμίτη.
Βαρέθηκα να λέω πως θα αλλάξει το σύστημα μας έχει επιτάξει, απόκληρα απομείναμε πουλάκια, κυνηγημένα, με ξεπουπουλιασμένα τα φτερά. Τα λόγια, μοναχά, μας απομείναν κι οι θεωρίες στην πράξη μας χαλάνε οι θεσμοί.
Ανηφόρησε και προχώρησε φτάσε ως το γκρεμό καρδιά κι άμα βαρεθείς τηλεφώνησε στον πρωθυπουργό ξανά. Θα τον βρεις αν θες κι αν σου τα μασά πως όλα παν καλά αδιαφόρησε και προχώρησε και δως του μια μπουνιά.

Δεν μου απάντησες ξεκάθαρα πάντως. Πιστεύεις πως μπορεί ν' αλλάξει κάτι; Πως βλέπεις το μέλλον;
Θα σου 'λεγα τίποτ' άλλα άστο τώρα. Πια δεν έχω χρόνο, να σου εξηγώ… Δώδεκα παρά δέκα, φεύγω για ταξίδι διασπώντας τον καιρό.

Έχεις δίκαιο, να μην το παρακάνουμε. Αυτή η φανταστική συνέντευξη πρέπει να τελειώσει κάπου εδώ. Έχεις να πεις κάτι τελευταίο.
Ω εποχή μού θυμίζεις τον Καίσαρα κι οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν. Καταμεσίς στη θάλασσα απά σε μια σχεδία γουστάρω να 'μαι ναυαγός σε θεία κωμωδία., Αγαπώ, αγαπώ και γυρνάω σε μένα κι όσα πέταξα τα ξαναμάζεψα. Είναι αυτο-όραση και αναγκαιότητα, είναι παλιννόστηση είναι και η λαφυριά μου στην αιωνιότητα. Φύτρα μου και μνήμα μου κι ακόμα περιμένω να 'ρθεις να με βρεις κάνα βραδάκι όταν θα 'μαι πάλι ζωντανός.

Σ’ευχαριστώ πολύ Νικόλα.

Πηγή: http://www.tvxs.gr/news

Η ποδηλάτισσα, Αφροδίτη Μάνου

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μιχάλης Τρανουδάκης
Πρώτη εκτέλεση: Αφροδίτη Μάνου

Το δρόμο πλάι στη θάλασσα
περπάτησα που 'κανε κάθε
μέρα η ποδηλάτισσα.

Βρήκα τα φρούτα που 'χε
στο πανέρι της, το δαχτυλίδι
που 'πεσε απ' το χέρι της.

Βρήκα το κουδουνάκι και το
σάλι της, τις ρόδες,
το τιμόνι, το πεντάλι της.

Βρήκα τη ζώνη της, βρήκα σε
μιαν άκρη, μια πέτρα διάφανη
που 'μοιαζε με δάκρυ.

Τα μάζεψα ένα ένα και τα
κράτησα κι έλεγα πού 'ναι
πού 'ναι η ποδηλάτισσα.

Την είδα να περνά πάνω
απ' τα κύματα, την άλλη μέρα
πάνω από τα μνήματα.

Την τρίτη νύχτωσ' έχασα
τ' αχνάρια της, στους ουρανούς
άναψαν τα φανάρια της.

«Λαβωµένα» τα παιδιά από το διαζύγιο

Πώς επηρεάζεται το παιδί από το διαζύγιο των γονιών του; Επιθετικότητα, αποµόνωση, θλίψη. Γι’ αυτό και οι ειδικοί εφιστούν την προσοχή στους γονείς

Στη Βρετανία το 48% των παιδιών βλέπουν την οικογένειά τους να διαλύεται, πριν αυτά σβήσουν τα δέκατα έκτα κεράκια στην τούρτα γενεθλίων τους.

Σχεδόν ένα στα δύο παιδιά γεννιούνται από ανύπαντρες Βρετανίδες. Εννέα στα δέκα ζευγάρια στην ευρωπαϊκή χώρα συζούν πριν από τον γάµο ή αντί να ανέβουν τα σκαλιά της εκκλησίας.

Κι αν αυτοί οι αριθµοί φαίνονται εντελώς ξένοι για τα δεδοµένα της χώρας µας, οι ειδικοί επισηµαίνουν πως δεν απέχουν πολύ από την ελληνική πραγµατικότητα.

Πήραν την απόφαση να χωρίσουν πριν από 14 χρόνια. Τότε τα δίδυµα αγόρια τους ήταν τεσσάρων ετών. Από την πρώτη στιγµή είχε αποφασίσει να διεκδικήσει την επιµέλεια των παιδιών, παρά το γεγονός ότι ο περίγυρός του τον αποθάρρυνε. «Θα τολµήσω κι ας µε φάειτο σύστηµα», απαντούσε εκείνος. Ο Ζήσης Ναλµπάντης τα κατάφερε. Με συναινετικό διαζύγιο πήρε την επιµέλεια των παιδιών, ενώ µετάτον χωρισµό τους, ηπρώην σύζυγός του έφυγε για την Αµερική. Το πιο δύσκολο κοµµάτι άρχιζε.

Ενας στους τέσσερις γάµους στη χώρα µας καταλήγει στο δικηγορικό γραφείο. Σύµφωνα µε τα τελευταία διαθέσιµα στοιχεία της Eurostat, στη χώρα µας τα διαζύγια έφτασαν το 2008 τα 13.163, τη στιγµή που 10 χρόνια πριν ήταν 7.806.

Αν και πολλοί πιστεύουν πως η οικονοµική κρίση είναι ικανή να φρενάρει τον αριθµό των διαζυγίων – κάτι πουσυνέβη,σύµφωναµε την Ακαδηµία ∆ικηγόρων Οικογενειακού ∆ικαίου,στις ΗΠΑ –φαίνεται στην Ελλάδα να µην έχει ισχύ. Αλλωστε, η πιο πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας (ΙΨΣΥ) έδειξε πως τον Φεβρουάριοτου 2010σηµειώθηκε αύξηση κατά 11,4% στα διαζύγια σε σχέση µε τον αντίστοιχο µήνα, έναν χρόνο πριν.

«Στην αρχή δυσκολεύτηκα πολύ. Αφιερώθηκα στα παιδιά µου, χωρίς να έχω προσωπική ζωή. Ηθελα να είµαι δίπλα τους, να µην τουςλείψει τίποτα», λέει ο Ζήσης Ναλµπάντης και προσθέτει πως εξίσου σηµαντική ήταν η στήριξη πουτου παρείχαν οι γονείς και τα αδέλφια του. «Η έλλειψη ενός γονέα, για οποιονδήποτε λόγο, δηµιουργεί προβλήµατα. Στην περίπτωση του διαζυγίου µάλιστα, υπάρχει το πρόβληµα της αντιδικίας, αφού είναι σπάνιεςοι περιπτώσειςπου το ζευγάρικαταλήγει σεµία συµβιβαστική λύσηχωρίς τσακωµούς και εντάσεις» λέει ο πρόεδρος του συλλόγου µονογονεϊκών οικογενειών του Νοµού Εβρου.Μάλιστα, η εµπειρία του από τον σύλλογο έχει δείξει πως οι χωρισµένοιγονείς δεν πρέπεινα ξεχνούνότι έχουν υποχρεώσεις. «Ιδιαίτερα εκείνος που δεν µένει µε τα παιδιά πρέπει να θυµάται ότι δεν αρκεί µόνο µία βόλτα µαζί τους τα Σαββατοκύριακα. Πρέπει να τα πλησιάσεις, να τα γνωρίσεις και να τα ακούσεις» επισηµαίνει.

ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Οπως εξηγεί ο ∆ιονύσης Μπαλούρδος, διευθυντής ερευνών του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών και αναπληρωτήςδιευθυντής του Ινστιτούτου Κοινωνικής Πολιτικής στο ΕΚΚΕ,στην ευρωπαϊκή αλλά και την ελληνική κοινωνία παρατηρούνται διαρθρωτικές αλλαγές που αφορούν τη δηµιουργίακαι την ευκολία διάλυσηςτης παραδοσιακής οικογένειαςή την εκτός γάµου συµβίωση.

«Το πλέγµα των αλλαγών αυτών φαίνεται νακαταγράφεται σε µία γενικευµένη κρίση του θεσµού της οικογένειας. Ωστόσο, δεν συµβαίνουν παντού µε την ίδια ένταση και τον ίδιο ρυθµό. Ετσι, στις ευρωπαϊκές χώρες του Βορρά καταγράφεται µία νέα πραγµατικότητα, µιαςκαι είναι οι µόνες που έχουν υιοθετήσει όλες τιςαλλαγές. Αντίθετα, οι µεσογειακές χώρες, µεταξύ αυτών και η Ελλάδα, δεντις έχουν ενσωµατώσει καθολικά.Γι’ αυτό καιοι εκτός γάµου γεννήσειςείναι λιγότερες, τα διαζύγιακυµαίνονται σε χαµηλότερα επίπεδα και οιµονογονεϊκές οικογένειεςείναι σαφώς λιγότερες,αν και αυτό το µοντέλο οικογένειαςθα είναι ιδιαίτερα δηµοφιλές τις επόµενεςδεκαετίες». Είναιχαρακτηριστικό, άλλωστε, πως στηχώρα µας οιοικογένειες µε έναν γονέα– λόγω διαζυγίου, θανάτου ή επιλογής – δεν ξεπερνούν τις 62.000, τη στιγµή που στο Ηνωµένο Βασίλειο κοντεύουν τις 1.230.000, βάσει στοιχείων της Eurostat.

Ωστόσο, «λαβωµένα» από το διαζύγιο βγαίνουνσυνήθως ταπαιδιά, καθώς γι’ αυτά αποτελεί µία τραυµατική εµπειρία. Για τα µενπαιδιά µεγαλύτερης ηλικίας, τα οποία µπορούν να καταλάβουν τουςλόγους που οδηγούνταιοι γονείς σε ένα διαζύγιο, τα αισθήµατα λύπης και απώλειας είναι κυρίαρχα. Τα δε µικρότερα αποκτούν πιοεπιθετική συµπεριφορά και συχνά κλείνονται στον εαυτότους. Αλλωστε, υπάρχουν µελέτες που δείχνουν πως παιδιά που µένουν µε ένα από τους δύο γονείς έχουν 75% µεγαλύτερες πιθανότητες να αποτύχουν στο σχολείοκαι 50% ναεθιστούν στο αλκοόλ. Βρετανική µελέτη συνδέει, µάλιστα, τη µελλοντική απασχόληση του παιδιού µε το διαζύγιο: το παιδί χωρισµένωνγονέων έχει 35% µεγαλύτερες πιθανότητες να είναι άνεργος όταν µεγαλώσει.

Τι λένε οι επιστήμονες. Οι ειδικοί από την πλευράτους τονίζουν πως όποια και αν είναι η απόφαση που θαπάρουν οι µεγάλοι, σε αυτό που θα πρέπει απαραίτητα να ρίξουν το βάρος είναιο τρόπος µε τον οποίο θα µιλήσουν στο παιδί. «Μαµά και µπαµπά θα έχεις για πάντα»: σύµφωνα µε τησύµβουλο του ελληνικού συνδέσµου οικογενειακού προγραµµατισµού και επιστηµονική συνεργάτιδα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστηµίου Αθηνών Καλλιόπη Τσεµπέρη, η παραπάνω φράση θα αποτελούσε µία σωστή λύση για να ανακοινώσουν οι γονείς τον χωρισµό στα παιδιά τους. Οπως εξηγεί, θα πρέπει να καταστήσουν σαφές πως τογεγονός ότι δεν θα είναι πια σύντροφοι δεν τους εµποδίζει να είναι γονείς. «Αρκεί να είναι σε θέση να το καταλάβουν πρώτα οι ίδιοι» λέει.

Σε καµία περίπτωση πάντως, σηµειώνει, οι γονείς δεν θα πρέπει να εµπλέξουν τα παιδιά σε αυτή τη διαδικασία. «∆εν πρέπει να τα βάλουν στη µέση και να αρχίσουν να κατηγορούν σε αυτά ο ένας τον άλλο. Είναι σηµαντικό να µην τους κρύψουν την αλήθεια γιατί τα παιδιά καταλαβαίνουν τα πάντα. Οσοµικρή ηλικία κι αν έχουν, είναι σεθέση να διαβάσουν ακόµακαι τη γλώσσα του σώµατος των γονέων», αναφέρει. Προτείνει, ωστόσο, το ζευγάρι πριν προχωρήσει στη µεγάλη απόφαση να επισκεφτεί κάποιονειδικό, είτε για ναεπιχειρήσει τελευταία φορά να σώσει τονγάµο του, είτε για να βρει τον κατάλληλο τρόπο να χειριστεί την κατάσταση µετά τον χωρισµό.

Πληθαίνουν τα παιδιά εκτός γάµου

Προσπάθεια να επαναφέρει την οικογένεια σε πρώτο πλάνο κάνει ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, Ντέιβιντ Κάµερον. Αυτός είναι και ο λόγος που έχει δεσµευθεί να θεσπίσει φορολογικά κίνητρα για εκείνους που αποφασίσουν να ανέβουν τα σκαλιά της εκκλησίας. Αλλωστε, οι αριθµοί στην ευρωπαϊκή χώρα δείχνουν πως οι Βρετανοί προτιµούννα συζούν ή να κάνουνπαιδιά εκτός γάµου. Ετσι, σήµερατο 46% των παιδιώνγεννιούνται από ανύπαντρους γονείς, ενώ το 90% των ζευγαριών συζούν πριν ή αντί γάµου. Αλλά και στη χώρα µας διαφαίνεταιπως θα υπάρχει αύξηση στις γεννήσεις παιδιών εκτός γάµου. Τα µέχρι στιγµής στοιχεία, εξάλλου, δείχνουν αυτήν την τάση. Σύµφωνα µε την Ελληνική Στατιστική Αρχή, από τις 4.196 γεννήσεις εκτός γάµου το 2000, το 2009 ο αριθµός έφτασε τις 7.749.

Βρίσκουν καταφύγιο και στο facebook!

Αρκέτοι χωρισμένοι γονείς µε παιδιά βρίσκουν... καταφύγιο στο facebook, παίρνοντας µέρος σε συζητήσεις που γίνονται σε ανάλογα γκρουπ. Ενα τέτοιο είναι και το γκρουπ «Χωρισµένοι µε...

παιδιά» – παραλλαγή του ονόµατος της δηµοφιλούς αµερικανικής τηλεοπτικής σειράς «Παντρεµένοι µε παιδιά» –, το πρώτο ελληνικό που δηµιουργήθηκε, µε 64 µέλη.

Οπως γράφουν χαρακτηριστικά οι υπεύθυνοι της σελίδας, πρόκειται για «ένα γκρουπ για γονείς που έχουν χωρίσει και µεγαλώνουν τα παιδιά τους µόνοι ή δεν µένουν µαζί τους και δεν τα βλέπουν πολύ συχνά... Εχουµε ανάγκη να µοιραζόµαστε τις σκέψεις µας, αυτά που έχουν συµβεί στον καθένα µας, έτσι ώστε να µαθαίνουµε και να βοηθάµε ο ένας τον άλλον!».

Η Πόπη Χατζηδάκη είναι εκείνη που ξεκίνησε το συγκεκριµένο γκρουπ πριν από ενάµιση χρόνο.

«Τα µέλη, ως επί το πλείστον γυναίκες, έχουµε κάτι κοινό, ένα διαζύγιο και τα παιδιά. Αυτό που είναι διαφορετικό είναι πώς έχει χειριστεί ο καθένας το διαζύγιό του», εξηγεί η µητέρα δύο παιδιών, ηλικίας 13 και 15 ετών, η οποία χώρισε πριν από 8 χρόνια. Πάγια τακτική της όλο αυτό το διάστηµα ήταν και είναι η ηρεµία στις σχέσεις µε τα παιδιά και τον πρώην σύζυγο. «Ποτέ δεν µίλησα άσχηµα στα παιδιά µου για τον πατέρα τους, γιατί αυτό γυρνάει κάποια στιγµή µπούµερανγκ. Ποτέ δεν τους είπα ψέµατα για την κατάσταση, τους εξηγήσαµε χωρίς φωνές τα όσα συµβαίνουν στην οικογένεια κι όλα κύλησαν όσο πιο οµαλά γινόταν».

Η όψη του νοµίσµατος είναι πάντοτε διπλή κι έτσι το δηµοφιλές µέσο κοινωνικής δικτύωσης µπορεί όχι µόνο να βοηθήσει τους διαζευγµένους αλλά και να διαλύσει γάµους. Αυτό, τουλάχιστον, προκύπτει από στοιχεία αµερικανών δικηγόρων.

Ετσι, ένας στους πέντε γάµους που διαλύεται, οφείλεται στο...

facebook. Παράλληλα, όµως, οι συνοµιλίες στο δηµοφιλές µέσο αλλά και οι φιλίες µπορεί να αποτελέσουν αποδεικτικά στοιχεία για την έκδοση διαζυγίου. Ειδικότερα, σύµφωνα µε στοιχεία, τα τελευταία πέντε χρόνια στο 81% των υποθέσεων διαζυγίου στις ΗΠΑ οι δικαστικές αρχές έκαναν δεκτά ως αποδεικτικά στοιχεία µηνύµατα από το facebook.

Πηγή:http://www.tanea.gr

2ο Summer School στη Σχολική Ψυχολογία

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Preventing Aggression

Anti - social Behaviors, and Bullying:

Promoting Safe, Supportive,

and Effective Schools

Πρόληψη της επιθετικότητας,

της αντικοινωνικής συμπεριφοράς

& του εκφοβισμού: Προάγοντας Ασφαλή,

Υποστηρικτικά & Αποτελεσματικά Σχολεία

Θεωρητικές παρουσιάσεις

και βιωματικές δραστηριότητες

ΕΙΣΗΓΗΤΗΣ

Prof. Shane R. Jimerson

University of California

Santa Barbara, Η.Π.Α

2 -3 Ιουλίου 2011

Galini Wellness Spa & Resort

Καμένα Βούρλα Φθιώτιδας

Το Summer School θα διεξαχθεί στα Αγγλικά.

Το Summer School απευθύνεται σε ψυχολόγους, εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, στελέχη εκπαίδευσης, ειδικούς παιδαγωγούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές ψυχολογίας και παιδαγωγικών.

Ανακοινώσεις σχετικά με το Summer School θα αναρτώνται στην ιστοσελίδα

schoolpsych.psych.uoa.gr

Πληροφορίες: thyfanti@psych.uoa.gr

Πληροφορίες

Πρόσκληση

Έντυπο Εγγραφής

Ολονυχτίς , ΓΙΩΤΑ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ολονυχτίς
στον καναπέ
λες και θα ακούσω νέα σου
στο τελευταίο δελτίο.
Πώς τάχατε
νυχτώθηκες σε χώρα λωτοφάγων
και μόλις ξεμυτίσει λίγη μνήμη
θα γυρίσεις.

Aπό τη συλλογή "Τοιχογραφία της άνοιξης", εκδόσεις Μεταίχμιο, 2006

Γιάννης Κότσιρας - Πόσο σ΄ αγαπώ

Στίχοι: Παπαδόπουλος Λευτέρης
Μουσική: Λοΐζος Μάνος
Πρώτη εκτέλεση: Δώρα Σιτζάνη
Άλλες ερμηνείες: Ελένη Δήμου || Δήμητρα Γαλάνη || Αλίκη Βουγιουκλάκη

Έλα να σου δείξω τις τριανταφυλλιές
τα πράσινα, τα κόκκινα, τα σπίτια, τις αυλές.

Πόσο σ' αγαπώ, πουλάκι του δρόμου,
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ
πόσο σ' αγαπώ, αγόρι δικό μου
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.

Έλα να σου μάθω, πώς είναι το φιλί,
σαν κόκκινο τριαντάφυλλο και σαν ανατολή

Πόσο σ' αγαπώ, πουλάκι του δρόμου,
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ
πόσο σ' αγαπώ, αγόρι δικό μου
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.

Πέθανε ο βραβευμένος ποιητής Γκονσάλο Ρόχας

Ο Χιλιανός ποιητής Γκονσάλο Ρόχας, που είχε τιμηθεί με το βραβείο Θερβάντες το 2003, την υψηλότερη διάκριση της ισπανικής γλώσσας και λογοτεχνίας, πέθανε σήμερα σε ηλικία 93 ετών από τις συνέπειες εγκεφαλικού επεισοδίου, ανακοίνωσε ένα από τα παιδιά του.

 

Ήταν γιος μεταλλωρύχου και θεωρείτο ένας από τους μεγαλύτερους λατινοαμερικάνους συγγραφείς. «Η κατάσταση της υγείας του ήταν επισφαλής αφότου υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο το Φεβρουάριο», δήλωσε ο γιος του, Γκονσάλο Ρόχας-Μάι Ορτίς, στο ραδιοφωνικό σταθμό Cooperativa.

«Η κυβέρνηση κήρυξε διήμερο εθνικό πένθος», την Τρίτη (αύριο) και την Τετάρτη, δήλωσε ο υπουργός Πολιτισμού, Λουσιάνο Κρους Κόκε, σε συνέντευξη Τύπου.
Ο Ρόχας που έφυγε στην εξορία μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του στρατηγού Αουγκούστο Πινοτσέτ το 1973, «θα ταφεί την Τετάρτη στο Τσιγιάν», 450 χλμ νότια του Σαντιάγο, διευκρίνισε ο υπουργός.

Ο συγγραφέας, γεννηθείς το 1917 στο λιμάνι Λέμπου, 500 χλμ νότια της πρωτεύουσας Σαντιάγο, είχε τιμηθεί επίσης με το βραβείο της Βασίλισσας Σοφίας στην Ισπανία (1992) και του Οκτάβιο Πας στο Μεξικό (1998).

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_25/04/2011_388635

Το σκυλί και το δελφίνι

Παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Βέη Μανχάταν - Μπανγκόκ / μαρτυρίες, μεταβάσεις

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η

Οι εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ σάς προσκαλούν στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γιώργου Βέη

Μανχάταν - Μπανγκόκ μαρτυρίες, μεταβάσεις

Δευτέρα 2 Μαΐου και ώρα 19.30 | αίθουσα Λόγου της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρίας στη Στοά του Βιβλίου

Για το βιβλίο θα μιλήσουν:

Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, ποιητής – κριτικός λογοτεχνίας

Στρατής Χαβιαράς, συγγραφέας

Αποσπάσματα θα διαβάσει ο ηθοποιός Γρηγόρης Βαλτινός.

Στοά του Βιβλίου

Πεσμαζόγλου 5 & Σταδίου, Αρσάκειο Μέγαρο

τηλ: 210-3253989

Στους καθρέφτες της Ελένης,Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, με στόχο την ενίσχυση της ανάπτυξης της θεατρικής παιδείας στην εκπαίδευση, φιλοξενεί κύκλο εργαστηρίων για το αρχαίο δράμα με τίτλο

Στους καθρέφτες της Ελένης

Κύκλος εργαστηρίων για το αρχαίο δράμα με αφορμή την Ελένη του Ευριπίδη

Αθήνα, 13 Μαΐου – 18 Ιουνίου 2011

Ο κύκλος περιλαμβάνει τετράωρης διάρκειας βιωματικά εργαστήρια σκηνοθεσίας, υποκριτικής, σκηνογραφίας, κινησιολογίας, μουσικής διδασκαλίας του Χορού και κατασκευής προσωπείου. Διδάσκουν οι Αντιγόνη Γύρα, χορογράφος, καλλιτεχνική διευθύντρια της ομάδας Κινητήρας Χοροθέαμα, Άννα Μαχαιριανάκη, σκηνογράφος-ενδυματολόγος, εκπαιδευτικός, Άρης Μιχόπουλος, ηθοποιός-σκηνοθέτης, Θοδωρής Οικονομίδης, ηθοποιός, Φίλιππος Τσαλαχούρης, συνθέτης – καθηγητής της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών

Σκοπός των εργαστηρίων είναι οι συμμετέχοντες, μέσα από τη συνάντηση με καλλιτέχνες, να προσεγγίσουν βιωματικά την παραστασιακή πλευρά του αρχαίου δράματος. Από τις θεωρητικές επισημάνσεις και τις βασικές αρχές, η διδασκαλία θα περάσει σε συγκεκριμένες τεχνικές και θα ολοκληρωθεί με την πρακτική εφαρμογή σε αποσπάσματα από την Ελένη του Ευριπίδη.

Τα εργαστήρια δίνουν τη δυνατότητα στους συμμετέχοντες να εξοικειωθούν με την έννοια της σκηνοθετικής ερμηνείας και με θεατρικές τεχνικές, να γνωρίσουν την κατασκευή και χρήση του προσωπείου, να ασκηθούν στην κίνηση και τη μουσική διδασκαλία του Χορού και να κατανοήσουν το ρόλο και τη λειτουργία της σκηνογραφίας, στο πλαίσιο της σύγχρονης προσέγγισης του αρχαίου δράματος. Έτσι, εμπλουτίζοντας τα διδακτικά τους εργαλεία, θα εργαστούν με τους μαθητές ή φοιτητές τους πάνω στο αρχαίο δράμα με βάση σύγχρονες καλλιτεχνικές πρακτικές.

Τα εργαστήρια απευθύνονται σε εκπαιδευτικούς της α’ βάθμιας και β’ βάθμιας εκπαίδευσης, σε θεατρολόγους, σε φοιτητές Παιδαγωγικών Τμημάτων, σε σπουδαστές δραματικών σχολών και σε εμψυχωτές νεανικών ομάδων.

Πληροφορίες για το πρόγραμμα, τις αιτήσεις και τον τρόπο καταβολής των διδάκτρων στο http://www.mcf.gr/el/whats_on/?ev=stois_kathreftes_tis_elenis

Υπεύθυνη σχεδιασμού: Νατάσα Μερκούρη

Πληροφορίες: merkouri.agd@gmail.com , 6973307094

Το Πάσχα στην ελληνική ποίηση

«Λαμπρή», αιώνες κι αιώνες πριν, ονόμασε ο λαός μας το Πάσχα. Πανάρχαιη η λέξη, μετέφερε το πανάρχαιο αισιόδοξο μήνυμα του αέναου κινούμενου κύκλου της ανθρώπινης ζωής και της φύσης, της νίκης της ζωής επί του θανάτου, του ερχομού του «Ανώτατου Αγαθού», δηλαδή της γεμάτης λαμπρό φως άνοιξης. Πανάρχαιη και η καταγωγή των χριστιανικών μύθων και περί των παθών του θεανθρώπου και της εκ νεκρών «ανάστασής» του, «έθρεψε» και την ποιητική μούσα του λαού μας, δημώδη και έντεχνη.

Μέσω της ελληνικής ποίησης - με χαρακτηριστικά αποσπάσματα δημοτικών ποιημάτων, καθώς και ποιημάτων σημαντικών παλαιότερων και νεότερων ποιητών - θελήσαμε να γιορτάσουμε φέτος τη γιορτή της άνοιξης. Η ποιητική περιήγησή μας στο «θείον» πάθος και την «Ανάσταση» αρχίζει με έξι στίχους από τον αριστουργηματικό «Επιτάφιο Θρήνο», ανωνύμου ποιητή.


«Ω γλυκύ μου έαρ,/ γλυκότατόν μου τέκνον,/
πού έδυσου το κάλλος;
Η δάμαλις τον μόσχον,/ εν ξύλω κρεμασθέντα,/
ηλάλαζεν ορώσα.
Ω φως των οφθαλμών μου,/ γλυκύτατόν μου
τέκνον,/ πώς τάφω νυν καλύπτη;».

Δημοτικά μοιρολόγια

«Τάξε του Χάρου καμπουχά, της Χάρισσας βελούδο,
και του μικρού Χαρόπουλου μεταξωτό μαντίλι.
Μπέρτι και σου τις χάριζαν τις τρεις γιορτές του χρόνου,
μόν' του Χριστού για το Χριστό και τω Βαγιώ για βάγια
και τη μεγάλη τη Λαμπρή για το Χριστοσανέστη».

***

«Με γέλασαν τα πουλιά»

«Με γέλασαν τα πουλιά, της άνοιξης τ' αηδόνια
Με γέλασαν κι μου 'πανε, πως φέτος δεν πεθαίνω.
Φκιάχνω το σπίτι μου, ψηλά-ψηλά κι ανωγιασμένο
Κι ακόμα δεν το πόφκιαξα, βγαίνω στο παραθύρι
Βλέπω τον χάρο να 'ρχεται, στους κάμπους καβαλάρης.
Μαύρος είν' μαύρα φορά, μαύρο κι τ' άλογο του.
Ζυγώνω κι τον αρωτώ, γλυκά τον κουβεντιάζω:
- Ασε με χάρε μ' άσε με, ακόμα για να ζήσω
Εχω γυναίκα κι πίδια, πού να τα παρατήσω
Το Σάββατο για να λουστώ, την Κυριακή ν' αλλάξω
και τη Δευτέρα το πρωί, θα έρθω μοναχός μου.
- Μένα μ' έστειλε ο Θεός, να πάρω την ψυχή σου.
- Τάξε του χάρου τάξε του, μεταξωτό μαντίλι.
Για να μ' αφήνει να 'ρχομαι, πολλές φορές το χρόνο
Του Χριστού για κοινωνιά και του Βαγιού για βάγια
Και τη Λαμπρίτσα το πρωί, για το Χριστός Ανέστη».

***

«Το περιβόλι του Χάρου» (Ζακυνθινό)

«Ο Χάρος εβουλήθηκε να κάμη περιβόλι,
Βάνει ταις νιαίς για τα δεντρά, τους νιούς για κυπαρίσσια
Βάνει και τα μικρά παιδιά για ταις γλυκομηλίτσαις.
Θεέ και να με βάνανε πραγματευτή ςτον άδη,
Να βάσταα ςτο κεφάλι μου κανίστραις με στολίδια,
Να βάσταα και ςτον ώμο μου παλληκαριών αρκιμπούζα,
Να βάσταα και ςτην ζώνη μου γερόντων κλαδευτήρια,
Να βάσταα και ςταις μπούρσαις μου μικρών παιδιών κουλούρια,
Νάρχοντ' οι νιοί για τ' άρματα κ' η νιαίς για τα στολίδια.
Νάρχονται και οι προεστοί να πέρνουν κλαδευτήρια,
Και τα μικρά παιδόπουλα να πέρνουν τα κουλούρια.
Παρακαλώ σε Παναγιά, και προσκυνώ σε πόλι,
Να μου δοθούνε τα κλειδιά, να μπω στο περιβόλι.
Παρασκευή τα ζήτησα, Σαββάτο μου τα δώσαν,
Την Κυριακήν ανήμερα άνοιξα, μπήκα μέσα.
Βλέπω ταις νιαίς χορεύουνε, τους νιούς και τραγουδούνε,
Βλέπω τα συμπαλλήκαρα κ' επαίζανε τσικμάδαις,
Βλέπω ταις νιαίς κ' εστρώνανε τα ξήστρωτα κρεββάτια,
Για νάρτ' ο νιος να κοιμηθή, πώρχετ' αποσταμμένος
Μεταξωτά παπλώματα και ρένσινα σεντόνια».

Σολωμός και μεταγενέστεροι

Η «σταύρωση» του αγωνιζόμενου ανθρώπου, οι θρήνοι της Μάνας του, η «ανάστασή» του ενέπνευσαν πολλούς ποιητές. Τον εθνικό ποιητή, Διονύσιο Σολωμό, αλλά και πολλούς ποιητές της γενιάς του '30, της προπολεμικής και της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Ανάμεσα τους οι Κώστας Βάρναλης, Νίκος Καζαντζάκης, Αγγελος Σικελιανός, Γιάννης Ρίτσος, Ρίτα Μπούμη - Παπά, Νικηφόρος Βρεττάκος, των οποίων ποιητικά αποσπάσματα παραθέτουμε.

Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ: «Η ημέρα της Λαμπρής»

«Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη
και από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι,
που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.
---
Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,
όλοι, μικροί - μεγάλοι, ετοιμαστήτε
μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες
με το φως της χαράς συμαζωχτήτε
ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες
ομπροστά στους Αγίους και φιληθήτε!
Φιληθήτε γλυκά, χείλη με χείλη,
πέστε Χριστός ανέστη, εχθροί και φίλοι!
---
Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,
και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες
γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-
σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες
λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι
από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες
κάθε πρόσωπο λάμπει απ' τ' αγιοκέρι,
όπου κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι».

***

ΒΑΡΝΑΛΗΣ Κ.: «Οι πόνοι της Παναγιάς»

«Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.
---
Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ' υστέρα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι...
---
Κι αν κάποτε τα φρένα σου μ' αλήθεια, φως της αστραπής,
χτυπήσει ο Κύρης τ' ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις!
Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν είν' αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!»

***

ΒΑΡΝΑΛΗ Κ.: «Η Μάνα του Χριστού»

«Πώς οι δρόμοι ευωδάνε με βάγια στρωμένοι,
ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρω μπαξέδες!
Η χαρά της γιορτής όλο πιότερο αξαίνει
και μακριάθε βογκάει και μακριάθε ανεβαίνει.
---
Τη χαρά σου, Λαοθάλασσα, κύμα το κύμα,
των αλλώνε τα μίση καιρό τήνε θρέφαν,
κι αν η μαύρη σου κάκητα δίψαε το κρίμα,
να που βρήκε το θύμα της, άκακο θύμα!
---
Φεύγεις πάνω στην άνοιξη, γιε μου καλέ μου.
Ανοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις.
Η ομορφιά σου βασίλεψε κίτρινη, γιε μου,
δε μιλάς, δεν κοιτάς πώς μαδιέμαι, γλυκέ μου!
---
Κει στο πλάγι δαγκάναν οι οχτροί σου τα χείλη...
Δολερά ξεσηκώσανε τ' άγνωμα πλήθη,
κι όσο ο γήλιος να πέση και νά 'ρθη το δείλι,
το σταυρό σου καρφώσαν κι' οχτροί σου και φίλοι.
---
Μα γιατί να σταθής να σε πιάσουν! Κι ακόμα,
σα ρωτήσανε: "Ποιος ο Χριστός;" τί 'πες "Νά 'με"!
Αχ! δεν ξέρει τι λέει το πικρό μου το στόμα!
Τριάντα χρόνια παιδί μου δε σ' έμαθ' ακόμα!».

***

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ: «Στ' Οσιου Λουκά το μοναστήρι»

«Στ' Οσιου Λουκά το μοναστήρι, απ' όσες
γυναίκες του Στειριού συμμαζευτήκαν
τον Επιτάφιο να στολίσουν, κι' όσες,
μοιρολογήτρες, ως με του Μεγάλου
Σαββάτου το ξημέρωμα αγρυπνήσαν,
ποια να στοχάστη έτσι γλυκά θρηνούσαν! -
πώς, κάτου απ' τους ανθούς, τ' ολόαχνο σμάλτο
του πεθαμένου του Αδωνη ήταν σάρκα
που πόνεσε βαθιά;
---
Γιατί κι' ο πόνος
στα ρόδα μέσα, κι' ο επιτάφιος θρήνος,
κ' οι αναπνοές της άνοιξης που μπαίναν
απ' του ναού τη θύρα, αναφτερώναν
το νου τους στης Ανάστασης το θάμα,
και του Χριστού οι πληγές σαν ανεμώνες
τους φάνταζαν στα χέρια και στα πόδια,
τι πολλά τον σκεπάζανε λουλούδια,
που έτσι τρανά, έτσι βαθιά ευωδούσαν!
---
Αλλά το βράδυ το ίδιο του Σαββάτου,
την ώρα π' απ' την Αγια Πύλη το ένα
κερί επροσάναψε όλα τ' άλλα ως κάτου,
κι' απ' τ' Αγιο Βήμα σάμπως κύμα απλώθη
το φως ως με την ξώπορτα, όλοι κι' όλες
ανατριχιάξαν π' άκουσαν στη μέση
απ' τα «Χριστός Ανέστη» μιαν αιφνίδια
φωνή να σκούξει: "Γιώργαινα, ο Βαγγέλης!"
---
Και να, ο λεβέντης του χωριού, ο Βαγγέλης,
των κοριτσιών το λάμπασμα, ο Βαγγέλης,
που τον λογιάζαν όλοι για χαμένο
στον πόλεμο - και στέκονταν ολόρτος
στης εκκλησιάς τη θύρα, με ποδάρι
ξύλινο, και δε διάβαινε τη θύρα
της εκκλησιάς, τι τον κυττάζαν όλοι
με τα κεριά στο χέρι, τον κυττάζαν
το χορευτή που τράνταζε τ' αλώνι
του Στειριού, μια στην όψη, μια στο πόδι,
μα ως να το κάρφωσε ήταν στο κατώφλι
της θύρας, και δεν έμπαινε πιο μέσα!
---
Και τότε, - μάρτυράς μου νάναι ο στίχος,
ο απλός κι' ο αληθινός ετούτος στίχος, -
απ' το στασίδι πούμουνα στημένος
ξαντίκρυσα τη μάνα, απ' το κεφάλι
πετώντας το μαντίλι, να χιμήξει
σκυφτή και ν' αγκαλιάσει το ποδάρι,
το ξύλινο ποδάρι του στρατιώτη,
(έτσι όπως τόειδα ο στίχος μου το γράφει,
ο απλός κι' αληθινός ετούτος στίχος),
και να σύρει απ' τα βάθη της καρδιάς της
ένα σκούξιμο: «Μάτια μου, Βαγγέλη!».

***

Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ: «Μαγδαληνή»

«Ω Κύριε, εγώ 'μαι που έσπασα σα μυρογιάλι
στα ιερά σου πόδια την καρδιά μου, και τα ολόξανθα
μακριά μαλλιά μου εγώ τ' ανέμισα στις τρέμουλες,
σκυφτές των Αποστόλων κεφαλές, σα φλάμπουρο!
Εγώ 'μαι που όντας όλοι οι εδικοί μακριάθε
κοιτώντας το σταυρό σε κλαίγαν σκορπισμένοι,
στεκόμουν στο πλευρό σου παραστάτης, κι όρθια
στα χέρια μου εδεχόμουν, στην ποδιά, στο πρόσωπο,
πηχτό, ζεστό, σαν όμπρο θερινό, το γαίμα σου!
Κ' έκραζα: Ανοίξου γης, ποτίσου γης, σκιρτήστε
σα σπόροι αθάνατοι στο χώμα, ώ πεθαμένοι!
Χριστέ, κι αν όλοι σ' αρνηθούν, δε θα πεθάνεις!
Γιατί στον κόρφο μου το αθάνατο νερό
κρατώ και σε κερνώ, και κατεβαίνεις πάλι
στη γης, και περπατάς μαζί μου στα χωράφια,
βολές σωπαίνοντας γλυκά, βολές ταΐζοντας
το Λόγο τον καλό στα πεινασμένα πλήθη».

***

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ: «Εαρινή Συμφωνία»

«Ακου τα σήμαντρα
των εξοχικών εκκλησιών.
Φτάνουν από πολύ μακριά
από πολύ βαθιά.
Απ' τα χείλη των παιδιών
απ' την άγνοια των χελιδονιών
απ' τις άσπρες αυλές της Κυριακής
απ' τ' αγιοκλήματα και τους περιστεριώνες
των ταπεινών σπιτιών.
---
Ακου τα σήμαντρα
των εαρινών εκκλησιών.
Είναι οι εκκλησίες
που δε γνώρισαν τη σταύρωση
και την ανάσταση.
---
Γνώρισαν μόνο τις εικόνες
του Δωδεκαετούς
που 'χε μια μάνα τρυφερή
που τον περίμενε τα βράδια στο κατώφλι
έναν πατέρα ειρηνικό που ευώδιαζε χωράφι
που 'χε στα μάτια του το μήνυμα
της επερχόμενης Μαγδαληνής.
---
Χριστέ μου
τι θα 'τανε η πορεία σου
δίχως τη σμύρνα και το νάρδο
στα σκονισμένα πόδια σου;».

***

ΡΙΤΑ ΜΠΟΥΜΗ - ΠΑΠΠΑ: «Ανοιξη»

«Ερχεται απ' το νοτιά με την καλοκαιριά
μπρος έστειλε τα χελιδόνια
να ψαλλιδίσουν κάθε δισταγμό
πίσω σέρνει τις μέλισσες,
τυφλές από το πάθος να τα δίνουν όλα
τ' άνθια κροτούν στα δάχτυλα των δέντρων
γι' αυτό σήκωσαν σήμερα σημαία στο κάστρο
καί λύθηκαν τα σήμαντρα της πόλης.
(...)Πάσχα, μητέρα Πάσχα!
Σφάξε το ζαρκάδι - δε θα κλάψω!».

***

ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ: «Ελεγείο πάνω στον τάφο ενός μικρού αγωνιστή»

«Πάνω στο χώμα το δικό σου λέμε τ' όνομά μας.
Πάνω στο χώμα το δικό σου σχεδιάζουμε τους κήπους και τις πολιτείες μας.
Πάνω στο χώμα σου είμαστε. Εχουμε πατρίδα.
(...)Επαιξες τη φωτιά. Επαιξες το Χριστό.
Επαιξες τον Αη-Γιώργη και το Διγενή.
(...)Ανέβηκες στο πεζοδρόμιο κ' έπαιξες τον Ανθρωπο!»

Το Πάσχα στη νεότερη ποίηση

Θα κλείσουμε την περιδιάβασή μας στην εμπνευσμένη από το Πάσχα ποίηση, με ποιήματα των Σ. Μαρτζώκη, Ιασ. Δεπούντη, Χ. Βαΐου, Ν. Καρούζου και της Κ. Δημουλά.


ΜΑΡΤΖΩΚΗΣ Σ.: «Ο σταυρός»

«Παράτησα τα ουράνια
και ντύθηκα την ύλη
κ' αισθάνθηκα στα χείλη
τη δίψα του φιλιού
---
Αισθάνθηκα στα σπλάχνα
του στεναγμού τη φλέβα,
κ' είπα σεμνά στην Εύα
τραγούδια τ' ουρανού.
---
"Ανέβα, ανέβα, ανέβα",
μου φώναζαν τα ύψη,
κ' εγώ μέσα στη θλίψη
ζητούσα να κρυφτώ.
---
"Ανέβα, ανέβα, ανέβα",
μου φώναξαν τ' αστέρια,
κι άνοιξα ευθύς τα χέρια
στη γη να σταυρωθώ».

***

ΔΕΠΟΥΝΤΗΣ ΙΑΣ.: «Ποτέ πριν...»

«Ποτέ πρίν δεν ακούστηκαν οι θείες καμπάνες να χτυπούν
γι' αυτούς που λείπουν.
Ποτέ πριν δεν άναψαν οι γιορτινές λαμπάδες της Λαμπρής,
γι' αυτούς που για πάντα λείπουν.
Ποτέ πριν, σαν απόψε, δεν κατεπόθη ο θάνατος εις νείκος,
γι' αυτούς που λείπουν, αποδημητές, στη χώρα του πολέμου!
---
Ποτέ πριν!.. Αυτοί την αρμονία δίνουν στις καμπάνες.
Ανάβουν τις λαμπάδες της Λαμπρής. Νικούν το θάνατο
με την αιωνιότητά τους!
---
Κάθονται στο τραπέζι του δείπνου μας, θλιμμένοι,
σαν ανάμνηση από τόσα χώματα πλημμυρισμένα.
Ωραίοι σαν το θαύμα του Ευαγγελίου.
Σα μια κραυγή χαράς
Χριστός Ανέστη!
---
Κι αυτές οι θείες καμπάνες
είναι τα λόγια τους.
Κι αυτές οι κόκκινες λαμπάδες
είναι το βλέμμα τους.
Κι αυτή η λεπτή κλωστή στα δάχτυλά τους
είναι η ζωή μας. Ολοι, νεκροί και ζωντανοί,
γύρω στο γιορτινό τραπέζι της Λαμπρής. Στην
κεφαλή του τραπεζιού
ο Αναστάς Χριστός!»

***

ΒΑΪΟΥ Χ.: «Ορθρου ξεκίνημα»

«Ορθρος βαθύς, Μαγδαληνή, Μαρία, Σαλώμη,
φέρτε τα μύρα να γιορτάσουν πάλ' οι δρόμοι.
Ρήμαξαν όλα, και καρδιά και νους και πόθοι
ένας δεν είναι - πλήθος είναι που εσταυρώθη.
---
Μας παίδεψαν, Μαγδαληνή, Μαρία, Σαλώμη,
σχήματα κι άπονοι αριθμοί κι άδικοι νόμοι.
Φωτιά την πότισαν τη γη κ' αίμα του ανθρώπου,
σταυροί και μνήματα η σοδειά του κάθε τόπου.
---
Πάμε, λοιπόν, Μαγδαληνή, Μαρία, Σαλώμη,
φέρτε τα μύρα, φέρτε την αγάπη! - ακόμη
μένει μια πίστη που βαθιά μας δε δουλώθη.
Ενας δεν είναι - πλήθος είναι που εσταυρώθη».

***

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ: «Ασμα μικρό»

«Χάθηκε αυτός ο οδοιπόρος.
Είχε συνάξει λίγα φύλλα
ένα κλαδί γεμάτο φως
είχε πονέσει.
Και τώρα χάθηκε...
Αγγίζοντας αληθινά πουλιά στο έρεβος
αγγίζει νέους ουρανούς
η προσευχή του μάχη.
Εαρ μικρό έαρ βαθύ έαρ συντετριμμένο».

***

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ: «Γραμματείς και πρεσβύτεροι αιώνες»

«Ιδού η μικροτάτη Παρασκευή πάλι
σε βαφή Μεγάλης βουτηγμένη.
---
Μέτωπο αιμάτινο σου πλέκουν τ' ακανθώδη
έθιμα
και επί τον ιματισμόν σου έβαλαν κλήρο
η νηστεία ο Μπαχ τα βαρελότα και η μέθοδος
να φτάνει με καρφιά στα άκρα του ο πόνος.
---
Τι κι αν εσχίσθη το καταπέτασμα των χαμομηλιών
τι κι αν χρωμάτων στρατιαί εξεπλήττοντο
---
σταύρωσον σταύρωσον αλαλάζουν
τα κρεοπωλεία οι ψησταριές κι οι φούρνοι.

---
Δε μ' άκουσες.
Αφησες ανύμφευτη την κόμη της Μαγδαληνής
και σπατάλησες το σπάνιο Νυμφίο άρωμά σου
για να κάνεις τεστ αληθείας στην αγάπη, στον πλησίον.
Σου φώναζα να τους αφήσεις όπως είναι
---
όπως τους παραλάβαμε από την υπαρξιακή παράδοση
όπως περιγράφτηκαν από στόμα σε στόμα
από πικρό ποτήριον σε πικρότερο. Δε γλίτωσε
σταυρώθηκε όποιος διανοήθηκε να τους επαληθεύσει.
---
Προσκυνώ το οικείον προσφιλές μου σφάλμα σου.
Εν συντριβή περιστρέφω τη σούβλα
αδημονώντας σε αμνέ μας».

Επιμέλεια:
Αρ. ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ

Πηγή: http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=1752959&publDate=12/10/2003