Η συρρυκνωμένη κοινωνία αφήνει ευκαιρίες για ανάπτυξη;Δεδομένο: Η ύφεση θα μας κυβερνά για πολλά - πολλά χρόνια. Αρκεί να θυμηθούμε την παρουσία του ΔΟΕ στην Ελλάδα (από το 1897 έως το 1978) για να καταλάβουμε τις μακροχρόνιες συνέπειες που θα έχει στις ζωές των παιδιών και των εγγονών μας το μνημόνιο.
Αλλά δεν έχω πρόθεση να ελεεινολογήσω. Η χώρα είναι αυτή που είναι, λεηλατημένη από τους ίδιους της τους κατοίκους, διαλυμένη από τους εκπροσώπους των πολιτών της, που λυμαίνονται τους θεσμούς, με την ανοχή των ψηφοφόρων, από τη μεταπολίτευση και δώθε. Η χώρα ζει μια παρακμή πολιτειακή και πολιτική χρόνια τώρα, παρακμή κοινωνική και ηθική, με κορυφαία στιγμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες (βλέπε: ντόπες, μίζες, χρηματιστήρια).
Ζητούμενο: ποια ανάπτυξη μπορούμε να ευαγγελιζόμαστε σήμερα;
Σίγουρα όχι αυτή των δεικτών. Μπορούμε να επιζητήσουμε μόνο αδιόρατες μετατοπίσεις μέσα μας, σαν άτομα και σαν κοινωνικές ομάδες, ώστε να παραταχθούμε συστρατευμένοι, απέναντι στην απόγνωση που ξεσπά, εντός και γύρω. Αυτές οι αδιόρατες μετατοπίσεις, που δεν τις πιάνουν οι δείκτες και οι στατιστικές, είναι ο θεραπευτικός επαναπροσδιορισμός των αξιών, ατομικά, ηθικά, κοινωνικά, πολιτικά. Θεωρώ ότι για τον εκμαυλισμένο, λοβοτομημένο Έλληνα της τελευταίας τριακονταετίας η παρούσα κρίση αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση προς αυτή την κατεύθυνση, έστω υπό το κράτος της Ανάγκης.
Ζούμε ένα τέλος εποχής. Και γι' αυτό θα δουν πολύ θάνατο τα μάτια μας. Κάθε τέλος έχει αποδόμηση, και σήψη. Ας είμαστε προετοιμασμένοι για τα σκουλήκια. Κι ευγνώμονες που επιτέλους άρχισαν το δημιουργικό τους έργο.
Ανάπτυξη μέσα σ' αυτό το τοπίο λογαριάζω μια δημιουργική πρόκληση για Θεραπεία των αποστημάτων της ελλαδικής ύβρεως. Μια ανιδιοτελή ματιά προς το μέλλον της ελληνικής ιδιοπροσωπίας. Σπορά μιας ελπίδας. Καλλιέργεια του ψυχικού βιότοπου. Συνείδηση και συλλογικότητα.
Το δέντρο που έχει μέσα του ο σπόρος πιθανόν εμείς δεν θα το δούμε.
Μα αν δεν πιστέψουμε ότι υπάρχει, πώς θα το καλλιεργήσουμε;
Πηγή:boukalistithalassa
