"Ερωτόκριτος"
Τ' άκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα
ο κύρης σου μ' εξόρισε στης ξενιτιάς τη στράτα
Τέσσερις μέρες μοναχά μου δωσε κ' ανιμένω
ύστερα να ξενιτευτώ, πολύ μακριά να πηαίνω
και πώς να σ' αποχωριστώ και πώς να σου μακρύνω
και πώς να ζήσω δίχως σου, τον ξορισμόν εκείνο
Κατέχω το κι ο κύρης σου γρήγορα σε παντρεύγει
ρηγόπουλα, αφεντόπουλο σαν είσ εσύ γυρεύγει
και δεν μπορείς ν αντισταθείς σαν θέλουν οι γονείς σου
νικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάζει κι όρεξη σου
Μια χάρη, αφέντρα, σου ζητώ κι εκείνη θέλω μόνο
Και μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω:
Την ώρα π' αρραβωνιαστείς να βαριαναστενάξεις
κι όντε σαν νύφη στολιστείς σαν παντρεμένη αλλάξεις
ν' αναδακρυώσης και να πεις, «Ρωτόκριτε καημένε
τα σου 'ταξα ελησμόνησα, τα 'θελες μπλιό θε' 'ναι»
"Αχ τα μάτια σου"
Κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε
έχουν τρόπο και μου λένε
για τον πόνο που πονούν.
Μ' ένα βλέμμα λυπημένο
πρωινό συννεφιασμένο
για την άνοιξη ρωτούν.
Με κοιτάζουν μου γελούνε και απορούνε
αχ τα μάτια σου,
για τα όνειρα που κάνουν με ρωτούνε
αχ τα μάτια σου.
Μάτια παραπονεμένα
μάτια που είσαστε για μένα
θάλασσες υπομονής,
με κλωστούλες ασημένιες
πλέκω τις δικές σας έννοιες
σε τραγούδι της ζωής.
