“Όποιος απέτυχε, όποιος ξεπέσει
τι δύσκολο να μάθει της πενίας
την νέα γλώσσα και τους νέους τρόπους.
Εις τ’ άθλια ξένα σπίτια πώς θα πάη! –
με τι καρδιά θα περπατή στο δρόμο
κι όταν στην πόρτα εμπρός βρεθεί πού θάβρει
την δύναμη ν’ αγγίξει το κουδούνι;
Για του ψωμιού την ποταπήν ανάγκη
και για την στέγη, πώς θα ευχαριστήσει!
Πώς θ’ αντικρύση ταις ματιαίς ταις κρύαις
που θα τον δείχνουνε που είναι βάρος!
Τα χείλη τα υπερήφανα πώς τώρα
θ’ αρχίσουν να ομιλούνε ταπεινά,
και το υψηλό κεφάλι πώς θα σκύψη!
Τα λόγια πώς θ’ ακούση που ξεσκίζουν
τ’ αυτιά με κάθε λέξι – κ’ εν τοσούτω
πρέπει να κάμνης σαν να μην τα νοιώθης
αν νάσαι απλούς και δεν καταλαμβάνης.”
(Κ. Π. Καβάφης, Άπαντα ποιητικά, Ύψιλον/ βιβλία)
