Άθελά μου και με μοχθηρία
αποκόπηκες από μένα σαν το σκοτάδι,
σαν πόλη που τα σύνορά της κατακτήθηκαν
όταν η νύχτα κλείνει τα μάτια.
Σε ανακάλεσαν η τάξη, η οικογένεια,
το κοπάδι, και σε κερμάτισε η ελπίδα -
για να γίνεις όπως οι άλλοι. Αλλά εγώ
σε συναντώ πάλι,
αμέτρητες φορές,
αγαπημένο και κερματισμένο,
μακριά απ' τον εαυτό μου,
βαθύ σαν σπηλιά
στην δική μου πατρίδα,
τη νύχτα.
μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός και Ράμι Σαάρι