Αιών παις εστί παίζων ,πεσσεύων . Παιδός η βασιληίη.
Ο χρόνος είναι παιδί που παίζει , μετακινώντας πούλια. Στο
παιδί ανήκει η βασιλεία.
Ηράκλειτος
Σου έχω φυλάξει μέσα μου το παιδικό σου έλκηθρο ,
του Τύπου βασιλιά πολίτη Καίην ,
νά ’ ρχεσαι κάθε που χιονίζει στην καρδιά σου
και να κυλάς μαζί μ’ αυτό τα δάκρυά σου …
Δεν ανταλλάσσω το βασίλειό σου για ένα άλογο ,
δυστυχισμένε μου Ριχάρδε ,
πεσσεύει η παιδική μου χίμαιρα , ψηλά στα κάστρα ,
τα πούλια ρίχνει στην Πούλια τ’ Ουρανού ,
δεν ξεπεζεύει απ’ τ’ άστρα !
Πραμάτεια που τη βγάζουν στο σφυρί , όλα τα ψεύτικα
τα χρυσοποίκιλτα τα παιδικά σου τα κοσμήματα ,
ένδοξε αδικοχαμένε βασιλιά της ποπ ,
μα , εγώ , θα σου χαρίσω
της μουσικής το παιδικό μου το νανούρισμα και θα στο λέω
κάθε αυγή
μήπως και το δικό σου παιδικό και γνήσιο πρόσωπο στο
μαξιλάρι τ’ ουρανού
μήπως και στο ξυπνήσω …
Και συ , ώ ματαιόδοξε αυτοκράτορα , από το παραμύθι του
Άντερσεν βγαλμένε ,
όσο κι αν τα φοράς τ’ άφαντα ρούχα σου και κολακείες κι αν
ακούς από αυλικό βαστάζο ,
παιδάκι εγώ της λογικής : « ο βασιλιάς είναι γυμνός » θα σου
φωνάζω .
Μονάχα του παιδιού τ’ αθώα μάτια
μπορούν και ντύνουνε παλάτια!
Ποτές μου κάτω απ’ το κρεβάτι μου
δεν μου παράστεκε χρυσό κανάτι.
Μονάχα στα όνειρα , όταν καβάλαγα το άσπρο άτι μου
με τα φεγγάρια ζάρια έπαιζα σ’ όλης της γης τα μήκη και τα
πλάτη !
