Τον γνώρισα στο κατηχητικό. Όλος ζωή και περιττά κιλά.
«Τι θα γίνεις άμα μεγαλώσεις;» τον ρώτησα.
«Άγιος», μου απάντησε.
Έμεινα άφωνος. Δεν είχα ξανακούσει τέτοιο επάγγελμα και μου φάνηκε πολλή η άγνοιά μου.
«Άγιος;» ξαναρώτησα.
«Βεβαίως!» μου ξανάπε με πεποίθηση. «Παλιότερα ήθελα αστροναύτης αλλά ανακάλυψα ότι με πειράζουν τα ύψη. Φοβάμαι ότι θα πέσω από κανένα αστέρι και μάλιστα χωρίς αλεξίπτωτο».
«Σωστά», του απάντησα. «Και τι μαθήματα δίνετε στις εξετάσεις;».
«Το πηδάλιο, σοφιστείες και ευφυολογήματα και φυσικά ταχυδακτυλουργίες και μαγικά».
Από εκείνη τη μέρα τον έβλεπα με σεβασμό. Η αλήθεια είναι ότι τον παρατηρούσα με προσοχή, όχι γιατί ήταν ενδιαφέρων τύπος, αλλά γιατί πρέσβευε ένα επάγγελμα που, άγνωστο σε μένα, μου προκαλούσε δέος. Όπως λέμε πυρηνικός φυσικός ή βυρσοδέψης. Και για τα δύο δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι λόγω έλλειψης σχετικών γνώσεων. Τώρα ερχόταν να προστεθεί και ένα τρίτο επάγγελμα. Ήμουν μπερδεμένος και αρκετά λίγος για να αποφασίσω για το μέλλον μου. Ο επαγγελματικός μου προσανατολισμός στερείτο πρωτοτυπίας και αρκούμουν στα κλασικά επαγγέλματα. Γιατρός, δικηγόρος, δάσκαλος, άντε και καμιά τέχνη μα και αυτή εντός των τετριμμένων. Μάλλον μαραγκός έλεγα, όταν με ζόριζαν τα πολλά διαβάσματα.
Η συνέχεια του διηγήματος εδώ
