Ο έρωτας είμαι ..., Κούλα Αδαλόγλου

Ο έρωτας είμαι, ανέστιος πένητας και πλάνης

εκλιπαρώ μια κούπα μέλανα ζωμό
ονειρεύομαι μιαν ήσυχη άκρα
δε συνορεύω
χαίρομαι μιαν οριστική σε στύση.

Οι ανεμώνες φτάνουν καλές ως εδώ,
απλώνεται ένα ήσυχο πράσινο.

Ο έρωτας είμαι,
χρόνια με μια μαούνα
γυρεύω να περάσω απέναντι
μα ο καιρός κακός
κι οι σπηλιές βγάζουν ήχο υπόκωφο,
τη νύχτα οι μορφές ζωντανεύουν
και ροκανίζουν το βράχο
η αποκάλυψη θ' αργήσει;

Ο έρωτας είμαι,
χέρι ρακοσυλλέκτη
ανασκαλεύω ανελέητους σωρούς :
υπερσυντέλικοι και παρατατικοί
κι ούτε ένας μέλλων,
Τόσο δωρικοί οι καιροί.

Ο τόπος είναι αιωνόβιος,
μαργαρίτες αμέτρητες και σκίνα κίτρινα ...
... κι ένα καφέ λιωμένο, όπως εκείνο του παλιού
αίματος -

 Απόσπασμα από τη συλλογή
Δύο ελεγείες και μία ωδή, 1996