Η βαθύτερη απορία του ζωντανού είναι ότι, όσο κι αν ψάχνει μέσα του, δεν βρίσκει τρόπο να αναμετρηθεί με την απουσία.
Περιεργάζομαι τον Παπαγιώργη σε μια φωτογραφία του, ούτε ιδιαίτερα πρόσφατη ούτε και παλιά, των τελευταίων δέκα χρόνων. Είναι λοιπόν όλο αυτό που ήξερα, μα όχι πια όπως το ήξερα: ο Κωστής, κυριαρχημένος σε χρόνο ανύποπτο από την ίδια την απουσία του, κοιτάει ίσα στο φακό -που θα πει μας κοιτάει, μας καρφώνει, κι όσο αντέχουμε- με τα μάτια μισόκλειστα σαν να τον χτυπάει ήλιος την ώρα της φωτογράφισης, ή να του πονάει λίγο το κεφάλι, και μ’ ένα μειδίαμα από κείνα που σε τσακίζουν γιατί δεν τα βλέπεις αλλιώς, δεν τα αντιλαμβάνεσαι πάνω σε ζωντανό πρόσωπο – μόνο άμα λείψει το πρόσωπο εμφανίζεται αυτό το μειδίαμα, καλά σταμπαρισμένο και ασάλευτο, σχεδόν θριαμβικό, και σου ζητάει να ερευνήσεις τα ανερεύνητα.
Η συνέχεια εδώ
