Είναι Κυριακή – τώρα – Τζον – κι όλοι έχουν πάει στην εκκλησία – οι
άμαξες πάει πέρασαν, κι εγώ βγήκα στο φρέσκο γρασίδι να ακούσω τα
τροπάρια.
Τρεις τέσσερις από τις Κότες μας μ' ακολούθησαν, και καθίσαμε πλάι—πλάι – κι ενώ κακαρίζουν και ψιθυρίζουν, θα σου πω τι βλέπω σήμερα, και τι εύχομαι να 'βλεπες κι εσύ –
Θυμάσαι τον ετοιμόρροπο τοίχο που μας χωρίζει από τον κ. Σουίτσερ – και τις ετοιμόρροπες λεύκες και τα αειθαλή – κι άλλα ετοιμόρροπα – που πετάνε βλαστούς, και ξεθωριάζουν, και ρίχνουν τα άνθη τους μέσα σε ένα απλό δωδεκάμηνο – λοιπόν – εδώ είναι, κι οι ουρανοί πάνω μου πιο αίθριοι κι από Ιταλία, ρίχνουν τη γαλανή τους ματιά κάτω – πάνω – κοίτα! μακριά – μια λεύγα από εδώ, στο δρόμο για τον Παράδεισο! Κι οι Κοκκινολαίμηδες είναι εδώ – μόλις γύρισαν σπίτι – και τα τρελόχαρα Κοράκια – κι οι Καρακάξες — και θα με πιστέψεις – στη ζωή μου, να 'την μια αγριομέλισσα — όχι σαν κι αυτές που φέρνει το καλοκαίρι – Τζον – σοβαρά, ανδροπρεπείς μέλισσες, μα ένα είδος Δανδή, ντυμένες με ρούχα φανταχτερά. Έχω πολλά εύθυμα — να σου δείξω, αν ήσουν μαζί μου Τζον, πάνω σ' αυτό το Απριλιάτικο χορτάρι – μετά υπάρχουν πιο λυπηρά στοιχεία – εδώ κι εκεί, λείψανα φτερών, που τόσο φτεροκόπησαν, πέρυσι – φτέρωμα σε αποσύνθεση, σπίτι αδειανό, όπου διέμενε ένα πουλί. Εκεί που οι περσινές μύγες, έκαναν τις αγγαρείες τους, και σωριάστηκαν τα περσινά τριζόνια! Κι εμείς επίσης, πετάμε – φυλλορροούμε – Τζον – και το τραγούδι «ενθάδε κείται», χείλη που τώρα μας αγαπούν σύντομα – θα το έχουν σιγοτραγουδήσει και θα έχουν τελειώσει.
Να ζεις, και να πεθαίνεις, και να ανυψώνεσαι ξανά θριαμβευτής, και την επόμενη φορά, να δοκιμάζεις τα φτερά σου στα υψίπεδα τ' ουρανού – δεν είναι θέμα αυτό για σχολιαρόπαιδα!
Η σκέψη πως μπορούμε να είμαστε Αιώνιοι είναι φαιδρή – τη στιγμή που ο αιθέρας κι η γη είναι γεμάτα με ζωές που χάθηκαν – και τέλειωσαν – κι αλαζονική επίσης, αυτή η επαγγελία της Ανάστασης! Δώσε μου συγχαρητήρια – Τζον – Παλικάρι – και «στην υγειά σου» — έχουμε ο καθένας ένα ζευγάρι ζωές, και δεν υπάρχει χρεία να φειδόμαστε, εκείνο «που τώρα είναι»
Μετάφραση: Φρόσω Μαντά
Τρεις τέσσερις από τις Κότες μας μ' ακολούθησαν, και καθίσαμε πλάι—πλάι – κι ενώ κακαρίζουν και ψιθυρίζουν, θα σου πω τι βλέπω σήμερα, και τι εύχομαι να 'βλεπες κι εσύ –
Θυμάσαι τον ετοιμόρροπο τοίχο που μας χωρίζει από τον κ. Σουίτσερ – και τις ετοιμόρροπες λεύκες και τα αειθαλή – κι άλλα ετοιμόρροπα – που πετάνε βλαστούς, και ξεθωριάζουν, και ρίχνουν τα άνθη τους μέσα σε ένα απλό δωδεκάμηνο – λοιπόν – εδώ είναι, κι οι ουρανοί πάνω μου πιο αίθριοι κι από Ιταλία, ρίχνουν τη γαλανή τους ματιά κάτω – πάνω – κοίτα! μακριά – μια λεύγα από εδώ, στο δρόμο για τον Παράδεισο! Κι οι Κοκκινολαίμηδες είναι εδώ – μόλις γύρισαν σπίτι – και τα τρελόχαρα Κοράκια – κι οι Καρακάξες — και θα με πιστέψεις – στη ζωή μου, να 'την μια αγριομέλισσα — όχι σαν κι αυτές που φέρνει το καλοκαίρι – Τζον – σοβαρά, ανδροπρεπείς μέλισσες, μα ένα είδος Δανδή, ντυμένες με ρούχα φανταχτερά. Έχω πολλά εύθυμα — να σου δείξω, αν ήσουν μαζί μου Τζον, πάνω σ' αυτό το Απριλιάτικο χορτάρι – μετά υπάρχουν πιο λυπηρά στοιχεία – εδώ κι εκεί, λείψανα φτερών, που τόσο φτεροκόπησαν, πέρυσι – φτέρωμα σε αποσύνθεση, σπίτι αδειανό, όπου διέμενε ένα πουλί. Εκεί που οι περσινές μύγες, έκαναν τις αγγαρείες τους, και σωριάστηκαν τα περσινά τριζόνια! Κι εμείς επίσης, πετάμε – φυλλορροούμε – Τζον – και το τραγούδι «ενθάδε κείται», χείλη που τώρα μας αγαπούν σύντομα – θα το έχουν σιγοτραγουδήσει και θα έχουν τελειώσει.
Να ζεις, και να πεθαίνεις, και να ανυψώνεσαι ξανά θριαμβευτής, και την επόμενη φορά, να δοκιμάζεις τα φτερά σου στα υψίπεδα τ' ουρανού – δεν είναι θέμα αυτό για σχολιαρόπαιδα!
Η σκέψη πως μπορούμε να είμαστε Αιώνιοι είναι φαιδρή – τη στιγμή που ο αιθέρας κι η γη είναι γεμάτα με ζωές που χάθηκαν – και τέλειωσαν – κι αλαζονική επίσης, αυτή η επαγγελία της Ανάστασης! Δώσε μου συγχαρητήρια – Τζον – Παλικάρι – και «στην υγειά σου» — έχουμε ο καθένας ένα ζευγάρι ζωές, και δεν υπάρχει χρεία να φειδόμαστε, εκείνο «που τώρα είναι»
Μετάφραση: Φρόσω Μαντά
