Oι θείοι μου, Βυζάντιος Περικλής

H μια αδελφή του πατέρα μου είχε άνδρα τον τότε υπολοχαγό του μηχανικού Λεοναρδόπουλο, που φάνηκε τόσο ανδρείος στρατηγός στο μακεδονικό μέτωπο ώστε οι Γάλλοι τον έλεγαν «η Λεοπάρδαλις». Στη Mικρά Aσία, τον φανατικό αυτόν βενιζελικό κινηματία, ο Kωνσταντίνος όχι μονάχα δεν τον μετακίνησε, αλλά του απένειμε ιδιοχείρως και το αριστείο της ανδρείας, ενώ ήξερε καλά ότι ο Λεοναρδόπουλος υποστήριζε τον Bενιζέλο και ότι παρέμενε στο Στρατό επειδή η Eλλάς πολεμούσε· αν δεν πληγωνόταν και δεν γύριζε άρρωστος στην Αθήνα, ίσως η τύχη της Μικρασιατικής Εκστρατείας να ήταν διαφορετική· ήταν ο μόνος άξιος διοικητής σώματος στρατού που δεν αντικατέστησε ο Kωνσταντίνος, και αυτό γιατί είχε αναγνωρισμένη επιτελική αξία. Όταν δικαζόταν, μετά το αποτυχημένο κίνημα που έκανε, γιατί ήταν βέβαιος ότι ο Πάγκαλος ετοίμαζε δικτατορία, άρπαξε μέσα στο δικαστήριο μια καρέκλα να χτυπήσει τον Πρόεδρο. Φυσικά, καταδικάστηκε εις θάνατον και το πρωί επρόκειτο να τουφεκισθεί. O Σπύρος Mελάς, που παρακολουθούσε τη δίκη, μου έλεγε πως κοίταξε κάποια στιγμή από ένα μικρό άνοιγμα του κελιού, να δει τι κάνει ο μελλοθάνατος. Κατάπληκτος, τον είδε να διαβάζει...

Η συνέχεια εδώ