Αμαλία Ρούβαλη, Ζωή κι αυτή

Ό,τι χώρεσε από ζωή,
χώρεσε.
Τώρα στριφώνω τα ξεφτίδια
για να μην ξηλωθεί
και το λίγο που απομένει.

‘Ο.τι σπείρεις, θερίζεις

Ο Χρόνος πήρε
τις Ώρες αγκαλιά
κι εξατμίστηκαν
σε μικρομόρια σκόνης
θολής και γκριζωπής.
Ούτε σύννεφο αξιώθηκε να γίνει
ούτε βροχή.
Μέχρι να γυρίσω να κοιτάξω
είχε μείνει
το σκέλεθρό μου όρθιο, εξ απεναντίας,
να με ανακρίνει στυγνά
Να με ψέγει σκληρά
για τις κραιπάλες
και τις χιλιάδες εξαφανισμένες ώρες
της διανοητικής ραστώνης.
Για τα θυελλώδη μεθύσια
με Νιρβάνα σε ύποπτα μπαρ.
Έτρεξα να χωθώ
σ’ έναν τάφο
απ΄τη ντροπή μου.
Γιατί δε χώραγα,
μια σταλιά άνθρωπος;