Οδυσσέας ΕΛΥΤΗΣ (μικρό απόσπασμα από το "Άξιον εστί")

«Ξημερώνοντας τ’ Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη/

διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθη-/

μερινές και σκόλες…/

Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ο ένας πίσω απ’ τον/

άλλο, ίδιοι τυφλοί…/

Τότες, χωμένοι μες στις ρεματιές, γέρναμε το κεφάλι από το με-/

Ρος το βαρύ, όπου δε βγαίνουνε όνειρα…/

Δώδεκα μέρες κιόλας είχαμε μεις πιο πίσω στα χωριά κοιτάξει/

σε καθρέφτη, ώρες πολλές το γύρο του προσώπου μας…/

Τέλος, κάποια φορά, φανήκανε μακριά οι καπνοί που ανέβαιναν/

Μεριές μεριές, κι οι πρώτες στον ορίζοντα κόκκινες, λαμπερές φωτοβολίδες…/

[…} Άξιον εστί το κύμα που αγριεύει…/ Άξιον εστί το διάσελο που ανοίγει…/

Άξιον εστί το αναίτιο δάκρυ…/ Άξιον εστί των ερώτων το τραύλισμα πάνω στα βράχια…/ Νυν των λαών το αμάλγαμα…/Νυν η ταπείνωση των Θεών Νυν η σποδός του Ανθρώπου/ Νυν νυν το μηδέν…/ Και αιέν ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας!»