Η ζωή με τον Λακάν

'Ενα άλλο βράδυ, στο Παρίσι, μερικούς μήνες νωρίτερα, στο εκκλησάκι του ψυχιατρικού νοσοκομείου Σεντ-Αν, είχε διακηρύξει ότι μιλούσε στους τοίχους και ότι αυτό ήταν που απολάμβανε το ακροατήριό του. Η θεατρικότητα αποτελούσε μέρος της ρητορικής τέχνης του Λακάν. Η προσποιητή οργή και το επιδεικτικό μένος ήταν τα σταθερά επαναλαμβανόμενα χαρακτηριστικά της. 'Εμοιαζαν να απευθύνονται σε ένα ακροατήριο του οποίου η αμβλύνοια, η θέληση να μη μάθει τίποτα, η κώφωση, με δύο λόγια, καταδίκαζαν σε αποτυχία την επιθυμία του να ακουστεί. Αλλά αν με το να σε ακούν ικανοποιείσαι, με το να μιλάς στους τοίχους νοιώθεις απόλαυση. Πέρα από την απεύθυνση σε έναν 'Αλλον που δεν ακούει τίποτα, καταρχάς επειδή δεν υπάρχει, το μένος παρέπεμπε στο Πραγματικό. Το Πραγματικό είναι όταν "οι μικρές πρόκες δεν χωράνε στις μικρές τρύπες", του άρεσε να λέει. Αυτό το μένος ο Λακάν το εξέφραζε συχνά στην καθημερινότητα, η οποία παρέχει πολλές ευκαιρίες.

H συνέχεια εδώ