Συνεχίζοντας
τη διερεύνηση των εννοιών που αποδίδουν ηθικό περιεχόμενο στην
ανθρώπινη συμπεριφορά ο Αριστοτέλης θα αναφερθεί στη μεγαλοπρέπεια: «Η
μεγαλοπρέπεια […] είναι μεσότητα ανάμεσα στην ξιπασιά και τη
μικροπρέπεια· και έχει να κάνει με δαπάνες που σχετίζονται με το
πρεπούμενο» (1192a 26.1 και 1192b 26.1).
Η
διαχείριση του χρήματος που ξεπερνά τα όρια της μεσότητας αντιβαίνοντας
το πρέπον αποδίδει ηθικούς χαρακτηρισμούς καταδεικνύοντας την επίδειξη,
που εκλαμβάνεται ως ξιπασιά: «Όποιος, λοιπόν, δαπανά χρήματα εκεί που
δεν πρέπει, είναι ξιπασμένος· παράδειγμα: αν κάποιος κάνει το τραπέζι σε
φίλους του συνδαιτυμόνες σαν να είχε γάμο και σαν να ήταν αυτοί οι
καλεσμένοι του, τούτος είναι ξιπασμένος (με άλλα λόγια, ο ξιπασμένος
έχει την τάση να επιδεικνύει τα λεφτά του σε λάθος ώρα)» (1192b 26.1).
Η συνέχεια εδώ
