Ἀντώνης Ἀντωνάκος, Στὶς καλαμιές

 

ΕΚΕΙΝΗ ἡ αἴ­θου­σα τῆς τρί­της γυ­μνα­σί­ου ἦ­ταν σὰ θερ­μο­κή­πιο. Γε­μά­τη τζα­μα­ρί­ες. Κά­τι κουρ­τί­νες σχι­σμέ­νες κρέ­μον­ταν στὰ πα­ρά­θυ­ρα. Ὁ ἥ­λιος μᾶς χτυ­ποῦ­σε γιὰ τὰ κα­λά, γύ­ρω ἀ­π’ τὸ κτί­ριο ὑ­ψώ­νον­ταν λεῦ­κες μὲ ξε­φλου­δι­σμέ­νους κορ­μούς. Τρυ­πη­μέ­νες ἀ­π’ τὰ σύρ­μα­τα τῆς πε­ρί­φρα­ξης. Τὸ προ­αύ­λιο ἦ­ταν γε­μά­το πέ­τρες καὶ χαλί­κια. Σὲ μίαν ἄ­κρη ὑ­πῆρ­χαν κα­μέ­να ξύ­λα. Τὸ βρά­δυ κά­ποι­οι πη­δοῦ­σαν τὸ φρά­χτη κι ἀ­νά­βα­νε φω­τι­ὲς γιὰ νὰ ζε­στα­θοῦ­νε. Ἔ­ξω ἀ­π’ τὸ σχο­λεῖ­ο ἦ­ταν ἀ­κό­μη χω­ρά­φια μὲ κα­πνά.

Η συνέχεια εδώ