Η φιλελεύθερη και οικονοµιστική λογική ισχυρίζεται: η ανάπτυξη µιας οικονοµίας γεννά µια τάξη φιλελεύθερων επιχειρηµατιών, αυτοί προωθούν τον εκσυγχρονισµό και τον εκδηµοκρατισµό, οπότε η χώρα γίνεται φιλειρηνική, γιατί επεκτατικές είναι µόνον οι µη δηµοκρατικές χώρες. Ο συλλογισµός αυτός είναι ιδεολογικός και εσφαλµένος σ' όλην τη γραµµή. Ακόµα κι αν δεχθούµε ότι η επιχειρηµατική τάξη προτιµά παντού και πάντα το κοινοβουλευτικό καθεστώς από µιαν άµεση ή έµµεση δικτατορία κοµµένη και ραµµένη στα µέτρα της (αυτό είναι άκρως αµφίβολο, αλλά δεν ενδιαφέρει εδώ), και πάλι δεν έχει λόγο να ανασχέσει την εθνική επέκταση, αν την κρίνει συµφέρουσα. Ποια επιχειρηµατική τάξη δεν έχει επωφεληθεί από τη διευρυνόµενη πολιτική και στρατιωτική ισχύ της χώρας της; Τι δείχνει ο ζήλος, µε τον οποίο σήµερα οι Τούρκοι επιχειρηµατίες στυλώνουν το µάτι εκεί όπου το στυλώνει και η διπλωµατική-στρατιωτική ηγεσία, π.χ. στον Καύκασο, στη Μ. Ανατολή, στην Κεντρική Ασία - στην Ελλάδα επίσης; Τα εξοπλιστικά προγράµµατα της χώρας τους τα χαιρετίζουν και αυτοί, όπως τα χαιρετίζουν παντού και πάντα οι επιχειρηµατίες (και οι εργάτες), όταν συνδέονται µε επενδύσεις, απασχόληση και κρατικές παραγγελίες. Γενικότερα, οι συνιστώσες του γεωπολιτικού δυναµικού, οι οποίες προσδιορίζουν τη διαχρονική συνισταµένη της εξωτερικής πολιτικής, µόνον τυχαία και εξωτερικά συνδέονται µε τη δηµοκρατική ή ηµι-δηµοκρατική, δικτατορική ή ηµιδικτατορική µορφή του εσωτερικού καθεστώτος.
Η συνέχεια εδώ
