Κάποιος που επιμένει ότι τα έχει καλά με τον εαυτό του γιατί έχει έχει εντοπίσει τα “θέματά” του και δεν τα αφήνει να αποδιοργανώσουν την καθημερινότητά του, είναι όντως εντάξει; Ή κοροϊδεύει τον εαυτό του;
Μπορεί και να είναι. Σε ένα βαθμό όμως
όλοι κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και του κρύβουμε πράγματα. Έχουμε τους
προσωπικούς μας μύθους. Σαφώς υπάρχουν θέματα που δεν τολμάμε να τα πιάσουμε.
Ορισμένα εξ αυτών τα έχουμε απωθήσει ή δεν τα ξέρουμε καν. Η ψυχοθεραπεία θα
μπορούσε να βοηθήσει ώστε να αναδυθούν. Στη ζωή αλλάζουν διαρκώς οι συνθήκες.
Και οι εξωτερικές αλλά και πολύ απλά αλλιώς είμαστε στα 5, αλλιώς στα 15,
αλλιώς στα 55. Δίνουμε συνέχεια μάχες. Είμαστε συνέχεια σε μια μετάβαση. Λέμε
ότι υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες μεγάλες μεταβάσεις, πχ η ενηλικίωση, η
αυτονόμηση, ο γάμος, η αλλαγή καριέρας, η συνταξιοδότηση, η τεκνοποίηση, το
φευγιό των παιδιών από το σπίτι, όμως είναι ακόμη περισσότερες. Είμαστε συνεχώς
σε μια κατάσταση προσαρμογής σε καινούριες συνθήκες που ορίζονται και από έξω
και από μέσα. Αυτό θέλει συνεχή δουλειά με τον εαυτό μας. Ένα κεντρικό
ζητούμενο είναι να μπορώ να χαίρομαι. Η ψυχή τρέφεται μόνο με χαρά. Δεν
τρέφεται με τίποτα άλλο. Όταν υποσιτίζεται, παθαίνουμε κατάθλιψη. Το βαθύ στρες
είναι η σημαντικότερη αιτία ασθενειών και θανάτου. Υπάρχουν επίσης υπαρξιακά
θέματα, στερεότυπα που έχουμε κληρονομήσει από τις προηγούμενες γενιές -πώς
βλέπω τους άλλους ή τον εαυτό μου ανάμεσά τους- και όλα αυτά είναι ζητήματα
πολύ μεγάλα προκειμένου να έχω την υγεία μου. Μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες
κανείς δεν μιλούσε για όλα αυτά τα πράγματα, ήταν δεδομένο το πώς θα
προχωρούσες. Ο κόσμος ήταν κατά κάποιο τρόπο πολωμένος σε καλό και κακό, σε
σωστό και λάθος. Τώρα σωστό και λάθος δεν υπάρχει. Δεν υπάρχουν πια οι εύκολες
απαντήσεις που κάποτε έδινε η κοινότητα και με κάποιο τρόπο τις υιοθετούσαμε
όλοι. Σήμερα αυτές τις απαντήσεις πρέπει να τις βρει ο καθένας για τον εαυτό
του.
Το παραπάνω απόσπασμα από τη συνέντευξη του στο Magazine.
(Πατήστε εδώ για όλη τη συνέντευξη)
