ΠΑΝΤΑ μοῦ ἄρεσε νὰ φαντάζομαι πράγματα. Ὅσο πιὸ πολὺ ἐγκλωβιζόμουν στὴν πραγματικότητα, τόσο πιὸ πολὺ ἀρεσκόμουν στὸ νὰ ψάχνω τὰ ἄφταστα, ἀκόμα καὶ —γιατί ὄχι;— τὰ ἀνόσια. Οἱ σκέψεις διαδέχονταν ἡ μιὰ τὴν ἄλλη, σὲ ἕνα ξέφρενο καλπάζον παραφουσκωμένο ταξίδι, διακυβεύοντας τὴ λογική.
Η συνέχεια εδώ