Πανωφόρι δεν είχα
ούτε διπλή μερίδα
ούτε κρεβάτι μαλακό ούτε εύνοια
ούτε σχέση με τον αφέντη
η νύχτα ήταν σκοτεινή
τα μάτια μας δεν είχαν συναντηθεί
πήρα τη ζωή μου στα χέρια μου
και τον δρόμο μου προσπάθησα να βρω
κουβέντες άκουγα
για φωτιές και λαύρες
και για των θεών τον θάνατο
πάνω στη γλίτσα που κοιμόμουν
τέτοια λόγια
με ζέσταιναν
τέτοια λόγια
φώτιζαν τον δρόμο μου
ποτέ μου δεν είχα τίποτα πέρα από ζόρια και τιμωρία
χαρά από μόνος μου βρήκα, και μαύρη γυναίκα,
που με πήρε απ’ το χέρι κι έγινα αυτό που είμαι
ποτέ δεν είχα τίποτα
πέρα από ένα κεφάλι μες στα αίματα
ένα σημάδι, τα δόντια που μου έσπασαν
ποτέ δεν είχα τίποτα παρά
μονάχα του φονιά την αποτυχία / ναι
η νύχτα ήταν σκοτεινή
παγωμένο το χώμα
ποτέ μου δεν είχα τίποτα, και τα λόγια
του ξεσηκωμού
με ζέσταιναν
για μένα το τραγούδι ήταν σκοτάδι
που μέσα του μπορούσα να σταθώ
το προφίλ μου έλιωνε μέσα στον μαύρο αέρα
κόκκινη ήταν η πυρά του αρχοντικού που καιγόταν
σ’ ένα απ’ τα τρελά όνειρα τον εαυτό μου τον έλεγα
Κολτρέην
βουτηγμένος σε μαύρη και κόκκινη φωτιά
σ’ εκείνα τα τρελά μου όνειρα τον εαυτό μου τον έλεγα
Θελόνιους
κι αυτό συνέβη τον 19ο αιώνα!
Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς.
