Φώτης Μηκερόζης: Μπρὸς στὸ φωτεινό σηματοδότη

 

ΤΑ ΞΥΛΑ ΣΤΟ ΤΖΑΚΙ, σώ­θη­καν. Ἔ­σβη­σε ἡ φω­τιά. Σι­γὰ-σι­γὰ ἁ­πλώ­θη­κε στὴν κά­μα­ρα, μιὰ νο­τι­σμέ­νη ψύ­χρα. Κρυ­ῶ­σαν, ἔ­τσι ὅ­πως ἦ­ταν ξε­σκέ­πα­στα, τὰ γυ­μνὰ κοι­μι­σμέ­να κορ­μιά τους. Ξυ­πνῆ­σαν, τὴν ἴ­δια στιγ­μή. Ἔ­ξω χι­ό­νι­ζε. Σι­ω­πη­λά, σχε­δὸν ὑ­πο­δό­ρια. Ἐ­κεί­νη τρά­βη­ξε ἀ­πά­νω τους τὸ βα­ρὺ πά­πλω­μα. Γυ­ρί­σαν στὸ πλά­ι καὶ βυ­θί­στη­κε ὁ ἕ­νας στὰ μά­τια τοῦ ἄλ­λου. Γρή­γο­ρα, τοὺς κυ­ρί­ε­ψε πά­λι ἡ ἴ­δια ὁρ­μή. Ξε­πη­δοῦ­σε, βα­θιὰ μέ­σα τους, σὰν ἕ­νας χεί­μαρ­ρος ἀ­τι­θά­σευ­τος. Κυ­λών­τας ἀπ΄ τὰ σκο­τά­δια, ἔ­βγαι­νε στὸ φῶς καὶ γι­νό­ταν ἕ­να ἁρ­πα­κτι­κὸ ποὺ γύ­ρευ­ε νὰ φά­ει, νὰ σπα­ρά­ξει τὴ σάρ­κα τοῦ ἄλ­λου. Ἄ­γριο πά­θος, Λερ­ναί­α Ὕ­δρα, φω­τιὰ στὴ ψυ­χὴ καὶ στὸ σῶ­μα τους.     

Η συνέχεια εδώ